Πόσο ένοχες θα είναι καταστρέφοντας ένα παράνομο φορτίο αλατιού;

Από πού έλκει τη δύναμή του το Αλάτι, ώστε να τιμωρείται όποιος ασχημονεί εις βάρος του, όποιος δεν μετρά και δεν υπολογίζει την αρχέγονη δύναμή του, όποιος δεν σέβεται τη θέση του στην αλυσίδα της ζωής μας και της ζωής πέραν της ζωής; Υπάρχουν δυνάμεις –όπως η αγάπη και η φιλία– που να δύνανται να αναχαιτίσουν την απονομή αυτής της ανώτατης δικαιοσύνης;

Ή η αρχαία του μνήμη διαχέεται στις γενιές καθορίζοντας συμπεριφορές και πεπρωμένα;

Υπάρχει θάνατος που μπορεί να χαρακτηρισθεί «κομψοτέχνημα»;

Να είναι αλήθεια πως ο έρωτας μπορεί να ζωντανέψει ένα νεκρό σώμα;

Ότι οι άνθρωποι δύνανται να περπατήσουν στο νερό; Τα παραμύθια του αλατιού που λέγονται στις Αλυκές τις νύχτες της ξεκούρασης, τι ρόλο μπορεί να παίξουν στις ζωές των πρωταγωνιστών; Μπορεί το αλάτι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο να προκαθορίσει τη μοίρα των ηρώων μας, μπορεί να βοηθήσει σε αυτοκάθαρση η κάθαρση μέσω τιμωρίας;

Αγγίζει την εποχή μας η πεποίθηση της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, που καθοριζόταν από το σχήμα ὓβρις – ἂτη – νέμεσις – τίσις;

Είναι τελικά το δαιμονοποιημένο στοιχείο της ατυχίας ή μήπως έχει την υπερφυσική δύναμη που πίστευαν οι Αλχημιστές, οι μάγοι, και οι σοφοί;

Σε μια χώρα που η ανθρώπινη γλώσσα ελάχιστα περιέγραψε, τη χώρα του αλατιού, όλα είναι δυνατά. Και καθώς η ιστορία των νυχτερινών παραμυθιών με το «τρόπαιο» που θα δοθεί στον άριστο αφηγητή θα επαναλαμβάνεται, θα αναρωτηθούμε πόσο τέλειος είναι αυτός ο κόσμος που πάντα θα ολοκληρώνει σε κύκλους αρχετυπικούς το καθετί που δείχνει τυχαίο.

Τα κοντινότερα πράγµατα είναι συχνά τα πιο µακρινά και τα πράγµατα που θεωρούµε αυτονόητα είναι τα πιο ακατανόητα. Ο Ιµπραήµ, για τον οποίο το παρελθόν είναι ξεπερασµένo και ζει µια συνηθισµένη «δυτική» ζωή στην Πόλη, ταξιδεύοντας πίσω στο Μάρντιν, στα βουνά πάνω από τη Συρία, έρχεται αντιµέτωπος µ’ αυτό που είχε ξεχάσει: τον ανορθολογισµό της ανατολής και τη δύναµη του παραλόγου.

…Ξέρεις τι σηµαίνει χαρέσε; Υπάρχει στην έρηµο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καµήλες. Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το µασούν. Το αιχµηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόµα τους, οι πληγές µατώνουν. Ωστόσο, όταν η γεύση του αλµυρού αίµατος αναµειχθεί µε τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει ακόµη πιο πολύ. Έτσι, όσο τρώνε µατώνουν, όσο µατώνουν τρώνε, δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίµα τους…

«Ήµουν ανήσυχος, επρόκειτο για µια ανησυχία διαφορετική από αυτήν που µε κατείχε στην Ισταµπούλ, αλλά παρ’ όλ’ αυτά ήταν ανησυχία. Νοµίζει κανείς ότι συµβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αλλά στη ζωή ούτως ή άλλως κανονικότητα είναι η κατάσταση ανησυχίας, ησυχία είναι το πολύ πολύ κάποιες στιγµές που σπανίως αδράχνουµε, κι αυτές πρόσκαιρα».

«Σαν το σταφύλι που πατήθηκε απ’ τα πόδια της αγαπηµένης / Κατακόκκινο έγινα κρασί… Σε τούτο τον κόσµο τίποτα δεν µπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους όσο ο λόγος. Και η Μέση Ανατολή είναι ο τόπος όπου ο λόγος φτάνει στο ζενίθ, καµιάς άλλης περιοχής η ποίηση, ο θρύλος, το παραµύθι δεν είναι τόσο δυνατό, δεν έχει τη δύναµη να διαποτίζει τόσο καταλυτικά την ψυχή του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό εδώ στα µέρη µας οι ποιητές κατατάσσονται στη συνοµοταξία των µάγων. Επειδή µαγεύουν τους ανθρώπους µε ωραία λόγια».

Σε ένα πλαίσιο απολύτως επίκαιρο, ο Λιβανελί στο νέο του µυθιστόρηµα µας παρασύρει σε ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο της Μέσης Ανατολής, µέσα από τη σχέση του Χουσεΐν µε τη Μελεκνάζ, τους πρόσφυγες, την ιστορία των Γεζιντί, που οι ανιστόρητοι λένε ότι «λατρεύουν τον διάβολο». Το ταξίδι του Ιµπραήµ στη γενέτειρά του, το Μάρντιν, είναι ένα ταξίδι στη βία του πιο ανελέητου προσώπου της Μέσης Ανατολής, στον έρωτα και, ίσως, στην αυτογνωσία.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ GERMANIA
ME ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΝ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ

Τον Μάιο του 1944, στο βοµβαρδισµένο Βερολίνο, ο Εβραίος πρώην επιθεωρητής της δίωξης κοινού εγκλήµατος Ρίχαρντ Οπενχάιµερ, ο οποίος είναι σε διαθεσιµότητα εξαιτίας των φυλετικών νόµων του Τρίτου Ράιχ, ανακαλείται στην υπηρεσία για να συµβάλει στην εξιχνίαση µιας σειράς φόνων, τα θύµατα των οποίων είναι γυναίκες ελαφρών ηθών που σχετίζονται µε διαφορετικούς τρόπους µε το Εθνικοσοσιαλιστικό Kόµµα. Τα θύµατα, τα οποία έχουν βασανιστεί και θανατωθεί µε έναν συγκεκριµένο τρόπο, ανευρίσκονται τοποθετηµένα τελετουργικά κοντά σε µνηµεία πεσόντων του Πρώτου Παγκόσµιου Πολέµου.
Ο Οπενχάιµερ δίνει διµέτωπο αγώνα: από τη µια, παλεύει να εξιχνιάσει την υπόθεση, και από την άλλη, να σώσει την ίδια του τη ζωή, αφού γνωρίζει ότι µόλις τελειώσει µε την υπόθεση θα είναι στο έλεος των Ες Ες…

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ένα απολαυστικό αστυνοµικό µυθιστόρηµα, εξόχως πολιτικό, που συνδυάζει την ιστορία µε το θρίλερ.
Bremer Nachrichten

Ατµοσφαιρικό, ανατριχιαστικό, µε εξαιρετικά πειστικούς χαρακτήρες… Σκοτεινό σαν εφιάλτης. Ένα µυθιστόρηµα που θα θυµάστε για καιρό.
Das Syndikat

Μια ακριβής αποτύπωση της εποχής και του τόπου, µια καθηλωτική ιστορία.
WDR5

Σ’ αυτό το βιβλίο του, που είναι το πιο αυτοβιογραφικό απ’ όλα, ο Πάουλο Κοέλο ξαναζωντανεύει το όνειρο της γενιάς των χίπηδων,που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο ειρηνικά.

Ο Πάουλο είναι ένας νέος που σχεδιάζει να γίνει συγγραφέας. Αφήνει τα μαλλιά του μακριά και ξεκινά να ανακαλύψει τον κόσμο, την ελευθερία, αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Το ταξίδι του έχει διάφορα απρόοπτα, από τη φυλάκισή του το 1968, όταν ταξίδευε στη Νότια Αμερική, από τη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας, με την κατηγορία του τρομοκράτη, μέχρι τη γνωριμία του με την Κάρλα στο Άμστερνταμ, απ’ όπου ξεκινούν μαζί για το Νεπάλ με το Magic Bus. Στην πορεία, οι δυο τους δε ζουν απλά μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, αλλά μεταμορφώνονται ριζικά κι ενστερνίζονται καινούριες αξίες στη ζωή τους

Τρία αδέρφια… Ο Μάριος, ο Ιάκωβος, ο Αργύρης.