Το λογισμικό διαχείρισης της βάσης δεδομένων
ήταν μια μόνιμη κι ευχάριστη παρέα
μες στο μικρό τετράγωνο κουτί που ζούσε
κι οι έπαινοι που απλόχερα του δόθηκαν
ήταν απάτη και μπαγαποντιά,
για να μη βγει ποτέ απ’ τη γραμμή του.
Μες στους ανθρώπους τη γαλήνη δεν τη βρήκε,
όσες κορφές απάτητες κι αν είδε,
κόρφο γυναίκας ανθομύριστο δε γεύτη
κι ούτε πανιά ανοίξανε στης ράχης του τα πλάτη,
του έρωτα τα κύματα και το γλυκό αέρα
με πόνο κι ηδονή να καβαλήσει.
Το νιώθει, το αισθάνεται
πως είναι ειρωνεία
κι υπόθεση βαριά για να τη φέρει εις πέρας,
μα ο εγκέφαλος εράγισε και έσκασε με βία,
τα όνειρα ξεχύθηκαν κι εκδίκηση ζητάνε
από τον ένοχο που τα ‘κλεισε βαθιά στην αμνησία.
Πιάνο και φλάουτο
μες στη σκηνή που λιώνει
και δε βαρέθηκε στιγμή
εξήντα τόσα χρόνια
ντυμένος σιωπηλά γαμπρός,
μόνος να περιμένει.
Ακούστηκε πως ήρθε,
και κάπως αναθάρρησε.
Όμως του κάκου.
Ο δρόμος για την έξοδο κλειστός, σιδεραμπαρωμένος,
μ’ ατσάλια σκουριασμένα κι ελάσματα πυκνά
πλεγμένα στο λαιμό του.

_

γράφει ο Τάσος Κυρτάσογλου