Έξι και τριάντα. Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα πάντα την ίδια ώρα, όταν η σιγαλιά της νύχτας δίνει τη σκυτάλη διστακτικά στους πρώτους ήχους του πρωινού. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι τη θάλασσα. Ο απαλός παφλασμός των κυμάτων με νανουρίζει γλυκά. Ταξιδεύω στο όνειρο της προηγούμενης νύχτας, όταν τα χέρια μας δένονταν σφιχτά και οι ανάσες μας ενώνονταν στη λυτρωτική δίνη του μαζί.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. Τα μάτια σου βυθίστηκαν στην αλήθεια μου. Τώρα ξέρεις. Τώρα γνωρίζεις καλά πως πλάι σου γίνομαι άτακτο παιδί που περιμένει ανυπόμονα να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Κοντά σου είμαι ένα μικρό κορίτσι που κοκκινίζει κάθε φορά που νιώθει το απαλό σου άγγιγμα στα μαλλιά του. Μαζί σου μεταμορφώνομαι σε μια γυναίκα έτοιμη να σου παραδοθεί ολοκληρωτικά μόλις της το ζητήσεις.
Κι όλα γύρω θυμίζουν μουσική. Πολύχρωμες νότες που χορεύουν απαλά στον ουρανό και σιγοψιθυρίζουν το όνομά σου… Ορέστης!
_
γράφει η Αγγελική Μαρία Ψωμαδέλλη
0 Σχόλια