Ώρες πολλές του μίλαγε για
ποίηση, για τον Αλκαίο και τον Πίνδαρο
και για το έξοχον ανάστημά των, το ποιητικό.
Πόσο πολύ, με πάθος φοβερό, ρίχνεται
εις την μελέτη των. Και πόσον δύναται να εκφωνεί
από μνήμης, ως οι αρχαίοι αοιδοί,
«ἦλθες ἐκ περάτων γᾶς ἐλεφαντίναν
λάβαν τὼ ξίφος χρυσοδέταν ἔχων».
Μα τώρα άλλο δε σκέπτεται
όλες αυτές τες ώρες
παρά, τα μάτια εκείνα, του απογέματος
τα χέρια εκείνα, τα άλκιμα, που
του ΄δωκαν έναν τούρκικον καφέ.
Άλλο δε σκέπτεται, παρά την έρμη τη Σαπφώ
και το «γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον».
_
γράφει η Ευαγγελία Γραμμένου
0 Σχόλια