Mη φωνάζεις, άνθρωπέ μου, μίλα πιο σιγά. Η ακοή μου είναι βιονική και το χάρισμά μου αυτό δεν διέλαθε ποτέ της προσοχής και του θαυμασμού σου. Οπόταν προς τι αυτές σου οι τσιρίδες; Σε βεβαιώνω ότι τόσην ώρα που ουρλιάζεις δεν έχω συγκρατήσει ούτε μία σου σωστή φράση που να βγάζω νόημα. Με τις άναρθρες κραυγές σου, ναι μεν εσύ ξεθυμαίνεις, αλλά εγώ πώς να σε βοηθήσω και να σου συμπαρασταθώ; Και αυτά που τώρα σου λέω, φοβάμαι δεν φτάνουν μέχρι τον εγκέφαλό σου, γιατί τα ουρλιαχτά σου έχουν στήσει οδοφράγματα στους ακουστικούς σου πόρους. Στάσου να γράψω, να σηκώσω κανένα πανό, γιατί τα μάτια σου αν και πετούν σπίθες νομίζω ότι ακόμη βλέπουν.
Χριστό, δεν καταλαβαίνω Χριστό.
Με ποιον τα ’χεις;
Με τον διευθυντή σου, με συνάδελφο;
Με τον Τσίπρα;
Με ποιον;;;
Με μένα υποθέτω πως όχι, γιατί από τα συμφραζόμενα όπως και από τη γλώσσα του σώματός σου έχω καταλάβει ότι μάλλον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μίλα λοιπόν σαν άνθρωπος και όχι σαν ανθρώπινο ρομπότ που βρίσκεται λόγω ανηκέστου βλάβης του συστήματος των καλωδίων του, out of control. Ένα ξεχαρβαλωμένο ρομπότ που να, όπου να ’ναι, θα μου ορμήσει. Μα επιτέλους, τι νευρικό σύστημα είναι κι αυτό το δικό σου (τρόπος του λέγειν δηλαδή “σύστημα”). Να σου κάνω ένα τίλιο να ηρεμήσεις; Άκουσέ με σε παρακαλώ, αλλά τι λέω; Με τόσα ντεσιμπέλ πώς μπορείς ν’ ακούσεις; Θα μου πεις, τότε γιατί κι εγώ ομιλώ; Ίσως γιατί έχω την ελπίδα ότι όσο βλέπεις να κινούνται τα χείλη μου θα υποθέτεις ότι συμμετέχω στα όσα λες. Και ενώ εξακολουθείς να γαβγίζεις, προσφέροντας στον εαυτό σου λυτρωτική εκτόνωση εις βάρος του δικού μου νευρικού συστήματος, αναρωτιέμαι φωναχτά μην ελπίζοντας ότι το ερώτημα θα φτάσει στον εγκέφαλο το δικό σου μέσω των ακουστικών πόρων των αυτιών σου τους οποίους έχεις φράξει με οδοφράγματα, που τύφλα να ’χουν αυτά που βάζουν οι γνωστοί άγνωστοι ταραξίες μας: Μήπως παιδάκι μου σε έψεξε για κάτι, το μεγάλο αφεντικό άμα τη αφήξει σου στο γραφείο και κρατώντας την αγανάκτησή σου αναγκαστικά κλειδαμπαρωμένη όλη την ημέρα ήρθε αυτή και έγινε το μπουρλότο που αντικρίζουν τα ματάκια μου; Και μόλις με είδες με εξέλαβες σαν τον τεχνητό λιμενοβραχίονα που πάνω του σπάνε λογής λογής κύματα και φουρτούνες; Αν δε, μπορούσες να μ’ ακούσεις, θα σε ρωτούσα να μου πεις το εξής απλό: Αν εσύ βρισκόσουν στη θέση της κυρά Κατίνας του διπλανού μας διαμερίσματος ή της κυρά Ευλαμπίας του από κάτω μας ορόφου, τι θα υπέθετες ότι μπορεί να συμβαίνει στο δικό μας διαμέρισμα αυτή τη στιγμή; Ασφαλώς ότι κάποιος με σφάζει. Και πες ότι οι γυναίκες έχουν και μιαν άλφα παιδεία επί του θέματος του καβγά, και εκλαμβάνουν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Εγώ όμως πώς θα εμφανιστώ αύριο χωρίς μελανιές και σημαδεμένα μούτρα από σφαλιάρες και μπουνιές, συνεπακόλουθες συνέπειες δηλαδή των φωνών σου; Ή εάν καλέσουν όπου να ’ναι το 100 και υποβάλλουν μήνυση επί διαταράξει της κοινής ησυχίας και θελήσουν τα υπεύθυνα αρμόδια ή αναρμόδια όργανα της τάξης να δουν ιδίοις όμμασι τον μαινόμενο ταύρο και το κόκκινο πανί (εμένα) τι θα τους πεις; Ότι μεταλλάχτηκες σε ένα λυσσασμένο σκυλί που δέρνει μεν με το βαμβάκι την συμβία του (είπα βαμβάκι, μην υπαρχόντων εκδορών και μελανιών και εν γένει τραυματισμών) διότι πριν 14 τόσες ώρες, σε κατσάδιασε όπως υποθέτω, το αφεντικό σου; Και λες να σε πιστέψουν ή νομίζοντας ότι τους δουλεύεις θα κάνουν εσένα μαύρο στο ξύλο έστω και καθ’ υπέρβασιν καθήκοντος;
Be cool λοιπόν φίλε μου, που μ’ έκανες ρεζίλι. Εγώ και να το ξέρεις, αν δεν περάσουν δέκα τουλάχιστον ημέρες δεν βγαίνω στο φως του ηλίου. Όχι λαϊκή δεν πάω, όχι μπακάλη, όχι κομμωτήριο, μα ούτε για τσιγάρα. Από αυτή τη στιγμή και μετά, αναλαμβάνεις και τούτον τον άχαρο κατ’ εσέ ρόλο για να μην ψοφήσουμε και της πείνας. Εσένα η τσίπα σου είναι ανύπαρκτη όπως των περισσοτέρων αντρών και ο ρόλος τούτος αν και άχαρος δεν θα σε κουράσει αν μη τι άλλο και ψυχικά. Και κοίταξε τώρα ανάποδος που είσαι. Ενώ τη στιγμή αυτή θα έπρεπε να εξαγριωθείς που επωμίζεσαι τόσα επιπλέον βάρη, σιωπάς! Ακριβώς δηλαδή όπως έκανες ενώπιον του διευθυντή σου. Μωρέ καλά το λέω εγώ ότι το λεγόμενο ισχυρό φύλο είναι ανερμήνευτο.
Και αφού επιτέλους ησύχασες, έλα να σου δώσω μία αγκαλιά γιατί είσαι και σε μία επικίνδυνη για έμφραγμα ηλικία. Φιλάκι παίζει;
Έλα και σαν καλό παιδί θα μου τα πεις όλα. Αλλά με τους κανόνες του Τζαρτζάνου σε πλήρη εφαρμογή.
Δε σε καλοπιάνω και ούτε αλλάζω γραμμή πλεύσης στα όσα δήλωσα.
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

–

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου