Άνθρακας ο θησαυρός

Η πρώτη έντονη ανάμνησή μου, είναι από το θέατρο. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου θυμάμαι καμαρίνια, τεράστιους καθρέφτες, κόσμος να πηγαίνει πέρα δώθε, κουστούμια, την μεγάλη κόκκινη αυλαία και το τρίτο κουδούνι. Τότε που ξεκινούσε η παράσταση και εγώ έβλεπα από το πλάι πάνω στην σκηνή την μάνα μου να παίζει άλλον ένα ρόλο. Μεταμορφωνόταν. Εκείνες τις στιγμές δεν θύμιζε σε τίποτα την μάνα που είχα στο σπίτι. Εκείνες της στιγμές την θαύμαζα. Όταν τελείωνε η παράσταση πήγαινα στο καμαρίνι της. Περίμενα σε μια γωνιά να τελειώσει η κοσμοπλημμύρα που ερχόταν για ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία, έναν καλό λόγο και συγχαρητήρια. Πολλά συγχαρητήρια για μια ακόμα εξαιρετική ερμηνεία.  Εμένα τις περισσότερες φορές με έπαιρνε ο ύπνος στον βελούδινο καναπέ. Ήταν τόσο μαλακός που δεν μπορούσα να του αντισταθώ.  Ο εκνευρισμός μου έδινε την θέση του στην υπνηλία και δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Το γιατί είχα εκνευρισμό τις ώρες που ήμουν στο θέατρο το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα, όταν συνειδητοποίησα πως εκείνες τις ώρες αισθανόμουν παραγκωνισμένος. Ή μάλλον καλύτερα ήταν η αποκορύφωση του παραγκωνισμού μου από μια μητέρα που με αντιμετώπιζε σαν βαλιτσάκι. Ίσως σαν αυτά τα μικρά νεσεσέρ που έβαζε μέσα τα δεκάδες καλλυντικά της. Με πήγαινε από εδώ κι από εκεί. Ένα απαραίτητο αξεσουάρ της εικόνας της. Κι όταν ήρθε η καταστροφή αυτό το αξεσουάρ παρέμεινε ξεχασμένο… σαν τότε στο βελούδινο καναπέ του καμαρινιού της. Είχε ανοιχτεί πολύ, θαμπώθηκε από τις διθυραμβικές κριτικές και πίστεψε πως ο κόσμος του θεάτρου της ανήκει. Ήταν καλή ηθοποιός δεν αντιλέγω… ειδικά όταν έπαιζε τον ρόλο της μάνας ήταν πολύ πειστική … μα μόνο αυτό. Ήταν κακή επιχειρηματίας και το θέατρο που άνοιξε της έφαγε όλη της την περιουσία. Κατέφαγε κάθε ψυχολογικό της απόθεμα και η καριέρα της πήρε την κάτω βόλτα. Σε μια τέτοια επαγγελματική αποτυχία δεν είχε τίποτα άλλο στην ζωή της για να την κρατήσει όρθια. Ούτε η ύπαρξη μου της ήταν αρκετή. Οι επενδύσεις που έκανε στην ζωή της δεν ήταν ποτέ συναισθηματικές, ανθρώπινες. Ποτέ η δημιουργία μιας σωστής οικογένειας δεν ήταν στα σχέδια της, ποτέ το να αποκτήσει αληθινούς φίλους, όχι για το όνομα της αλλά για αυτό που πραγματικά ήταν, δεν την συγκινούσε… κι όταν ήρθε το τέλος; Απλά βυθίστηκε στην μιζέρια και την απομόνωση. Χωρίς εξώφυλλα, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς χαμόγελα. Ένα άδοξο τέλος για μια ένδοξη καριέρα. Και εκείνη βουτηγμένη στο σκοτάδι και τις ουσίες, μυρίζοντας αλκοόλ άφηνε τον εαυτό της να γίνεται καραγκιοζάκι στην τηλεόραση, σε αυτές τις εκπομπές με τους βαρύγδουπους τίτλους. «Η κατάντια μιας μεγάλης σταρ». Εγώ ήμουν πάντα στον ίδιο παρανομαστή, ξεχασμένος στον βελούδινο καναπέ. Κι ούτε καν κατάφερα ποτέ να την ρωτήσω αν άξιζε τον κόπο που έζησε έτσι. Αν οι στιγμές αποθέωσης  πάνω στο σανίδι άξιζαν τις τόσες στιγμές που κυλιόταν στα πατώματα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που «έφυγε» για πάντα. Κι ακόμα που και που βλέπω αφιερώματα για αυτήν. «Το μεγάλο ταλέντο που χάθηκε πρόωρα», « Η ηθοποιός με τις τεράστιες επιτυχίες που λύγισε μπροστά στα χρέη». Ναι τώρα πάλι όλοι την επευφημούν…  έχουν ξεχάσει τα καυστικά και κοροϊδευτικά σχόλια που έκαναν όταν ήταν ένα ερείπιο. Τότε που την γκρέμιζαν ακόμα περισσότερο με τα λόγια τους. Το μόνο που έχω πια να σας πω για αυτή τη γυναίκα είναι πως είχε ένα τεράστιο ταλέντο σαν ηθοποιός και ένα τεράστιο ταλέντο να ζει τελείως λάθος. Και το μόνο που θα έλεγα στην ίδια θα ήταν πως… ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.

της Κατιάννας Πανουριά