Δείχνουν πολλοί καλοί άνθρωποι εκεί έξω.
Καλοσυνάτοι, δοτικοί, χαμογελαστοί.
Μιλάνε ωραία, κυρίως ενθαρρυντικά, αφού πάντα έχουν λύση για κάθε σου πρόβλημα.
Σε κερδίζουν αμέσως και μακαρίζεις όσους βρίσκονται δίπλα τους.
Πέφτεις στην παγίδα.
Κρίνεις μόνο από αυτό που βλέπεις, από αυτό που νιώθεις καθώς μιλάς μαζί τους.
Κάποιοι δε, είναι τόσο πειστικοί, που τους θαυμάζεις και τους δίνεις τα εύσημα που κατάφεραν και στάθηκαν όρθιοι από τις μπόρες της ζωής τους.
Εκείνοι, οι καλοί άνθρωποι, που αλλάζουν σαν τους χαμαιλέοντες.
Που σαν επιστρέφουν στα σπίτια τους δεν θυμίζουν σε τίποτα από αυτό που είδες και θαύμασες.
Εκείνοι, οι καλοί άνθρωποι, που όλο και πληθαίνουν.
Απόρροια της πλαστικής εποχής;
Έρμαια παιδικών απωθημένων;
Φυτεμένη ανασφάλεια από σπόρους που κάποιοι, κάπου, κάποτε φυτέψανε άθελά τους ή ηθελημένα;
Ευχή και κατάρα να διαιωνιστεί το είδος;
Ό,τι και αν είναι εκείνοι, οι καλοί άνθρωποι, πληγώνουν ψυχές, σαρώνουν όνειρα, δημιουργούν δάκρυα και αδικία.
Κυρίως αυτό.
Μιαν αδικία που πνίγει αφού κανείς δεν σε πιστεύει αν κάνεις και τους αμφισβητήσεις.
Δεν γίνεται αυτοί οι τόσο καλοί άνθρωποι που δείχνουν εκεί έξω να είναι κάτι άλλο.
Νομίζεις γνωρίζουν όλοι τι σημαίνει “χαμαιλέοντας”; Φευ.

–

γράφει η Νεφέλη Πόπη Ζάνη