Άντονι, μην πεθάνεις τούτο το φθινόπωρο
Διότι αυτή την κοκκινωπή θλίψη της φύσης
πρέπει να τη νιώσεις ως το μεδούλι,
και το απόβραδο όταν κολλήσει το πρόσωπο στο παράθυρο γεμάτο πάχνη
Αχ! Και την σιωπηλή και γκρίζα λίμνη, δίχως γλάρους.
Αλλά κανένα φθινόπωρο δεν είναι ίδιο,
ούτε οι έρωτες.
Χωρίς αίμα Άντονι… χωρίς αίμα θέλει αυτή η ζωή
Στο κάτω-κάτω, Άντονι
Αυτή είναι η ζωή,
Ίδιος ο ήλιος που ανατέλλει
ίδια τα ηλιοβασιλέματα.
Η μοίρα μας δεν είναι ίδια.
Για αυτό, σαν ξυπνήσεις το επόμενο πρωί
έλα και πες μου νηφάλιος τις ιστορίες σου.
Την απογοήτευση σου με την κυρία Μίνα,
για τη νύχτα εκείνου του χωρισμού
γεμάτο καυγάδες.
Για εκείνο το Σάββατο της παρ’ ολίγον αυτοκτονίας σου.
Πέστα μου όλα…
Θεέ μου, σε συμπονώ.
Να πάρει η ευχή, μοιάζουμε τόσο πολύ…
_
γράφει η Ardita Jatru (Αρντίτα Ιατρού)
[…] χωρίς αίμα θέλει αυτή η ζωή[…]
Αρντίτα σας ευχαριστώ!!!
Κανένας Άντονιι επί γης δεν θα πέθαινε το φθινόπωρο αν είχε κάποιον να τον νιώθει και να του μιλάει τόσο ζεστά όσο εσύ Αρντίτα!!!
ΜΠΡΑΒΟ!
δεύτερο έργο σας που διαβάζω και το απολαμβάνω και πάλι…
Τώρα είδα οτι έχουν δημοσιευτεί δύο ποιήματα μου. Μεγάλη η χαρά μου και μεγαλύτερη όταν διαβάζω τα σχόλια σας. Σας ευχαριστώ πολύ.