Ξόδεψες και αυτό το ψέμα
Άλλη ευκαιρία πια δεν έχεις
Νικήθηκα μ’ ένα σου βλέμμα
Σε άλλο δρόμο, τώρα τρέχεις
Πως με πεθαίνει η συνήθεια
Κλέβουν σκιές, τα πεπρωμένα
Χάρτινη φλέβα η αλήθεια
Πάνω σε χρόνια πετρωμένα
Πρόσωπο γυάλινο που σπάει
Στο νου ανθίζει το αντίο
Τώρα που ο φόβος σε ξυπνάει
Τελειώνει και αυτό τ’ αστείο
Άστεγος Έρωτας του Απρίλη
Παράπονο η στροφή του δρόμου
Εμείς, δεν ήμασταν δυο φίλοι…
Μέσα στην ερημιά του κόσμου
Στη φλούδα της ψυχής τ’ αλάτι
Μόνη, στης σκέψης τη σκουριά
Μου ’ταζες στ’ άστρα ένα παλάτι
Και της Αγάπης τα φλουριά
Άστεγος Έρωτας του Απρίλη
Στο κλειδωμένο μου συρτάρι
Φύλαξα κάτι απ’ το δείλι
Τη θύμηση σου να φλερτάρει
Σημαδεμένη η ταμπακέρα
Λέξεις της άρνησης θα πεις
Άδεια σου αφήνω τη σκακιέρα
Κι αυτή τη νύχτα της σιωπής
Άστεγος Έρωτας του Απρίλη
Για μια ανορθόγραφη ζωή
Ένα φιλί θα καίει στα χείλη
Στην τελευταία αναπνοή.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Υπέροχο! Μια γλυκιά μελαγχολία…
Τις καλύτερες ευχές μου!
Πολύ ποιητικό, συγκινητικό …Αχ , αυτός ο έρωτας…πόσο πληγώνει όταν δεν είναι αμφίδρομος!!!!ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ!
ΟΜΟΡΦΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΕΙΣ…..
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ…??????
[…] Άστεγος Έρωτας του Απρίλη
Για μια ανορθόγραφη ζωή
Ένα φιλί θα καίει στα χείλη
Στην τελευταία αναπνοή […]
όμορφο Ζώή…Καλή Ανάσταση να έχεις με αγάπη και υγεία…
Έχει ο Έρωτας, κάτι από μελαγχολία και στην Κρήτη ένα αχ, παραπάνω, ένα ταξιδιάρικο παράπονο του ανέμου. Ας έχει να δείξει το Φως δρόμους καλούς, για την Αγάπη. Χρόνια πολλά Έλενα.
Είναι βέβαιο, ότι όλοι έχουμε κάποιες ιδέες για τον έρωτα και την αγάπη κυρίως για το τι πρέπει να είναι και τι δεν πρέπει να είναι, ποιός όμως αλήθεια, μπορεί αφού τα ορίσει, να αγγίξει και να φυλακίσει τη φλόγα τους, γιατί φλόγα είναι, φλόγα και δεν υπακούει ευτυχώς, σε κανέναν, σ’ ένα κόσμο που δεν είναι αθώος, έχει όμως ακόμη κάποιες ψυχές που υψώνονται πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα. Την ανάσταση στην καρδιά και στη σκέψη σας εύχομαι Χρυσούλα και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Κρύφτηκα στις λέξεις μετά τη βροχή, κρύφτηκα σ’ αυτά που μου κρύβουν και σε σκέψεις νοσταλγίας, εκεί κρύφτηκα και αυτή τη φορά, θα το κατάλαβες Μάχη. Ξύπνησε μια τάση φυγής στο παρελθόν, ταξίδι με εκείνη τη σκουριασμένη άμαξα του παλιού καιρού, εκεί που το αλάτι λάμπει πάνω στον ξερόβραχο και δοξάζει με επισημότητα στο δάκρυ, το Φως. Χρόνια πολλά Μάχη.
Πολύ όμορφο και καλοπλεγμένο…
Στο κλειδωμένο μου συρτάρι
Φύλαξα κάτι απ’ το δείλι
Πόσα μπορεί να πει κανείς όταν ανταμώνει τέτοιες φράσεις; Υπέροχο το ποίημά σου Ζωή μου!!! Να είσαι καλά και να περάσεις μια όμορφη Ανάσταση!!!
Ας έχει η καρδιά υφάδι από τη μνήμη και τη νοσταλγία και ας πλέκει κομποσκοίνι της Αγάπης, στο Φως. Σας ευχαριστώ Σπύρο.
Ας μένει στην καρδιά κι ας είναι σημάδι Φως, Σοφία. Την αγάπη μου.