Το ‘χω παλέψει αρκετά, έχω προσπαθήσει ν’ αγνοήσω το αίσθημα δυσφορίας, έχω οργανώσει πολλά και διάφορα ευχάριστα πράγματα για ν’ ανατρέψω την κακή τους εικόνα, αλλά πλέον πρέπει να το αποδεχτώ: δε συμπαθώ τις Κυριακές.

Είναι μέρες στριφνές και περίεργες, ακόμα κι όταν είναι ηλιόλουστες. Σαν να έρχονται για να σου κλέψουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες με τις οποίες σε γέμισε η Παρασκευή. Έχουν χαιρέκακο ύφος και σε κοιτάζουν προκλητικά: «Να ‘μαι κι εγώ… Για μάντεψε τι είναι αύριο! Μην κάνεις ότι δε με ακούς, αύριο είναι ΔΕΥΤΕΡΑ!» Προάγγελοι κακού είναι οι άτιμες. Πώς να τις απολαύσεις;

Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τη δουλειά μου, ίσα-ίσα. Μάλιστα, πολλές φορές όταν έρχεται τελικά η Δευτέρα, την υποδέχομαι με ανοιχτές αγκάλες. Είναι λιγότερο απειλητική και τρομακτική απ’ όσο προσπαθεί να την παρουσιάσει η Κυριακή. Απλά της Δευτέρας της έχει βγει το κακό το όνομα και όλοι την κατηγορούν!

Δε φταίει αυτή, όμως, το έχω τσεκάρει. Φταίει η άλλη, το σιγανό ποταμάκι, που της ρίχνει λάσπη, για να φαίνεται η ίδια αθώα περιστερά και να την αντιμετωπίζουμε με περισσότερη συμπάθεια! Αμ, δε!

Καλλιεργεί ύπουλα τον φόβο μέσα σου και σε αποσυντονίζει. Σε γεμίζει με σκέψεις, όπως: «Είδες πόσο γρήγορα πέρασε κι αυτό το Σαββατοκύριακο; Και τι έκανες; Τίποτα δεν έκανες!» ή «Αλήθεια τώρα, νιώθεις ότι ξεκουράστηκες κι ότι είσαι έτοιμος για την καινούρια εργάσιμη εβδομάδα; Μουαχαχαχα!». Ψυχολογικό πόλεμο μας κάνει η κυρία, κατάλαβες;

Χαίρεται να μας βλέπει μες στη μαύρη απελπισία και ακόμα περισσότερο χαίρεται, όταν κατηγορούμε τη Δευτέρα για την απελπισία μας! Η Δευτέρα, δε, μας κοιτάζει απορημένη που τη βρίζουμε λες κι είναι η μεγαλύτερη συμφορά του κόσμου και αναρωτιέται τι κακό έχει κάνει και ποια ακριβώς είναι η διαφορά της από τις υπόλοιπες εργάσιμες μέρες…

Καμιά φορά, μάλιστα, έχω ακούσει ότι ξεσπάει στην Τετάρτη και στην Πέμπτη. «Γιατί τα βάζουν όλοι μαζί μου κι εσείς δεν ακούτε τίποτα; Αφού τις Δευτέρες είναι ξεκούραστοι, δε θα ‘πρεπε να μου ‘ρχονται με καλή διάθεση; Αλλά όχι, πάντα εγώ τ’ ακούω, πάντα εγώ βγαίνω η κακιά κι εσείς που τους βασανίζετε ενώ έχουν ήδη αρχίσει να κουράζονται ,τη βγάζετε λάδι! Γιατί, κυρίες μου;».

Αυτές, βέβαια, τη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και μουρμουράνε μεταξύ τους «την έπιασε πάλι η υστερία της…». Άκρη ψάχνει και άκρη δε βρίσκει η κακομοίρα, γιατί δεν έχει εντοπίσει την πηγή του κακού, που δεν είναι άλλη από τη φαινομενικά γλυκιά και αθώα Κυριακή, που είναι και κλειστά τα μαγαζιά και λίγο-πολύ όλοι την έχουν για αργία (και «αγία»…) και κανείς δεν τα βάζει μαζί της.

Λοιπόν, Κυριακή, το μάθαμε το παιχνιδάκι σου! Ξέρουμε ποιος είναι ο κακός της ιστορίας και θα φερθούμε ανάλογα! Αμέ! Και όταν θα ‘ρχεσαι εσύ θα περνάμε καλά (δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το ανατρέψεις, είσαι αργία, μουαχαχαχα!) και τη Δευτέρα θα τη βλέπουμε με άλλο μάτι. Την πάτησες, λοιπόν!

Και, εντάξει, άμα τύχει πάλι, να θέλουμε να κατηγορήσουμε καμιά μέρα της εβδομάδας αντί για το ξερό μας το κεφάλι, έχουμε επιλογές: την Τετάρτη, την Πέμπτη…

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τα βρήκα πολύ πειστικά τα επιχειρήματα της Δευτέρας!

Άντε, και καλή μας εβδομάδα!!!

γράφει η Ζωή Ναούμ