Και τώρα, τι;
Σου έδωσα, σου έδωσα,
της ψυχής μου το αίμα
σου έδωσα.
Με πάτησες,
με πρόδωσες,
με απαρνήθηκες
και μ’ έσβησες απ’ τη ζωή σου.
Δύο δεκαετίες
ανέχθηκα την πλεονεξία σου.
Έκλεισα τ’ αυτιά και την ψυχή μου,
να μη νοιώθω το κυνηγητό σου.
Κάποτε σε λάτρευα
και τώρα
το μόνο που νοιώθω για σένα,
οίκτος.
Σε λυπάμαι
γιατί δεν ξέρεις ν’ αγαπάς,
δεν ξέρεις ν’ αφοσιώνεσαι,
δεν ξέρεις ν’ αναγνωρίζεις και να εκτιμάς.
Εσύ μου όπλισες το χέρι
και τώρα
κείτεσαι μπρος στα πόδια μου
μέσα στο δικό σου αίμα.
Συγγνώμη δε θα ζητήσω
από σένα.
Συγγνώμη θα ζητήσω
από μένα
που δεν κατάφερα
να σε βγάλω αναίμακτα
απ’ τη ζωή μου…
_
γράφει η Αθηνά Μαραβέγια
Δυνατό το ποίημα σου Αθηνά μου… Μόνο που δεν ξέρω ποιόν να συμπονέσω πιο πολύ!
Αυτόν που κείτεται μέσα στο αίμα ή αυτόν που δεν κατάφερε να τον βγάλει αναίμακτα από τη ζωή του;;;
Και τώρα τι;
“Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.”
“Καβάφης”
Σ’ ευχαριστω πολύ, Σοφία μου!!!
Πράγματι, κι εγώ δεν ξέρω ποιού το μέρος και τίνος τον πόνο να διαλέξω….
Να είσαι καλά!!!
Καλή μας βδομάδα από αύριο!!!
Αθηνά,
Ένα ποίημα που ξεχειλίζει η απελπισία, η απογοήτευση, η καραυγή της σιωπής μιας ψυχής που δόθηκε για να ανακαλύψει ό,τι ο μονόδρομος της προσφορας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλμα….
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Χρυσούλα μου!
Ευτυχώς, δεν συμβαίνει πάντοτε!!!
Το μόνο που εύχομαι Αθηνά είναι να μην πρόκειται για βιωματική σου κατάσταση αλλά για ένα ποίημα απλά. Κάποια παρόμοια ιστορία διάβασα αυτές τις ημέρες στο internet και ήταν σπαρακτικά αληθινή την διηγόταν η παθούσα Ευτυχώς που τελείωσε με ένα ΗAPPY END για την ίδια.
όλα είναι θέμα από τις “τελευταίες στιγμές” της ζωής … εσύ πόσο αντέχεις; … γέρασα και παραδίνομαι… εσύ γιατί με άντεξες τόσο; … με γέρασες γιατί δεν δεν μπόρεσες να καταλάβεις το “σ’ αγαπώ” μου… { Σε λυπάμαι γιατί δεν ξέρεις ν’ αγαπάς, δεν ξέρεις ν’ αφοσιώνεσαι, δεν ξέρεις ν’ αναγνωρίζεις και να εκτιμάς.} … Αθηνά ο Johhzouan είχε πει ” μάτια μου όλα είναι ένα παιχνίδι… πόσο με αντέχεις; “
Λένα μου, νομίζω, τουλάχιστον κρίνοντας από τον εαυτό μου, πως ό,τι γράφουμε, αν όχι όλο, κάποιο μέρος είναι βιωματικό. Και πολύ χαίρομαι για την κατάληξη της ιστορίας που άκουσες!!!
Σ’ ευχαριστώ που είσαι τόσο καλή και που πέρασες από τούτο το κομμάτι “μου”!!!
Γιάννη μου, έχεις πολύ δίκιο σ’ αυτά που λες!!! Και ναι, όλα είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο κάποιος κερδίζει, κάποιος χάνει και σπάνια είναι ισόπαλο…
Σ’ ευχαριστώ!!!!!!!
Συγγνώμη θα ζητήσω
από μένα
που δεν κατάφερα
να σε βγάλω αναίμακτα
απ’ τη ζωή μου…
Να πω πως δεν δάκρυσα?Θα πω ψέματα….΄τα βαθιά συναισθήματα,
όταν τα ξεριζώνουμε από την καρδιά μας….μας σχίζουν σαν διαμάντι
σε γυαλί.
Υπέροχο Αθηνά μου,την απέραντη Αγάπη μου και τον θαυμασμό μου
έχεις!!!!
Ευαγγελία μου, σ’ ευχαριστώ πολύ!!! Ξέρεις εσύ!!!
….. και πώς να γίνει αναίμακτα όταν καμιά φορά ξεριζώνουμε την καρδιά μας για να λήξουμε μια σχέση, φιλική, ερωτική, αδελφική πολλές φορές. Λέξη προς λέξη σε ένιωσα.
Σε φιλώ
Δύσκολες καταστάσεις Αθηνά…δεν ξεκορμίζει εύκολα η θέση που χαρίζουμε στην καρδιά μας… Καλή σου μέρα
marimar μου,για μένα, Μαρικάκι μου, με ξέρεις τόσο καλά και τόσα χρόνια, που θα ήταν παράδοξο αν δεν γινόταν!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ ακόμα πιο πολύ!!!!!!!!!!!
Μάχη μου, ακριβώς έτσι….
Καλό βράδυ, καλή Κυριακή για αύριο και σ’ ευχαριστώ πολύ!!! Ξέρεις εσύ!!!!!!!