Δημοσιεύσεις
Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Και συνειδητοποιείς δεν υπάρχουν περιθώρια για ανοχές. Έζησες, προσπαθώντας όσο γινόταν να καταλαβαίνεις τους άλλους να ανέχεσαι συμπεριφορές λόγια, πράξεις κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως η κλεψύδρα τελειώνει κοιτάζεις τον εαυτό σου....
-Μαμά, γιατί εγώ δεν πάω σχολείο σαν όλα τα παιδιά; -Σε ποιο σχολείο; -Να, εδώ που είμαστε τώρα. Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά με τις τσάντες τους που πάνε και θα ήθελα να πάω κι εγώ. -Δεν σε καταλαβαίνω... Άσε τις κουβέντες να δούμε πώς θα περάσει κι η σημερινή μέρα. Και...
Διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της. Κάθεται σε μια γωνιά, στην κυριολεξία, για να μην ενοχλεί. Σέβεται τα «θέλω» και τις ανάγκες των άλλων κι όμως… Πού πήγε η «ικανότητά» της να μπορεί να επικοινωνεί με όλους; Τι έγινε; Γέρασε κι έχασε αυτό το χάρισμα; Μέχρι και...
Κραυγή δίνει ζωή. Ζωή δίνει κραυγή. Φωνή δίνει τους φθόγγους κι οι φθόγγοι τους ήχους. Ήχοι χαρμόσυνοι ήχοι λυπητεροί άγριοι και απαλοί ήχοι αλλόκοτοι ήχοι αισιόδοξοι ήχοι που πάλλονται παλμοί που δίνουν ήχους. Ήχοι καταλήγουν κραυγές. Κραυγές και...
Κοντεύουν οι τέσσερις το πρωί. Η Αγγελική, μια λεπτοκαμωμένη γιατρός γύρω στα τριάντα, έχει σωριαστεί σε μια πολυθρόνα στο δωμάτιο των γιατρών. «Τι μέρα κι η σημερινή...» λέει ο Ηλίας, ένας ψηλόλιγνος τριαντάρης, μπαίνοντας κι εκείνος να ξαποστάσει. «Άλλες τέσσερις...
Και η αυλαία της τρίτης πράξης έπεσε… σ’ ένα έργο αρχέγονο… Κάτω από έναν δακρυσμένο ουρανό που οι στάλες του μπερδεύονταν με κείνες που αυλάκωναν σιωπηλά τα μάγουλα… Μένει να παιχτεί και η τέταρτη πράξη… Εκεί που θα βρεθείς πλάι σ’ εκείνον που λάτρεψες να αναπαυτείς...
Δεκέμβρης μήνας. Το κρύο τσουχτερό. Ο αττικός ουρανός κατάμαυρος και δεν αφήνει τον ήλιο να σκάσει ένα χαμόγελο, να ζεστάνει, όχι τόσο τα σώματα, μα τις ψυχές των ανθρώπων. Η Αρετή, καιρό τώρα, τριγυρνά από δω κι από κει. Κάθε μέρα αγωνιά ποια φίλη ή ποιος φίλος θα...
Τον τελευταίο καιρό ευγνωμονώ τον καλό μου σύντροφο που με ταξιδεύει άθελά του στο μακρινό παρελθόν μου, τότε, που ήμουν παιδάκι ακόμα... Βραδάκι, στην μακρινή Ντίρε Ντάουα της Αιθιοπίας. Μία μικρή πόλη στην οποία, τα χρόνια εκείνα, υπήρχε πολύς Ελληνισμός που...
Μια Πασχαλιά διαφορετική από τις άλλες. Μια Πασχαλιά με εκατομμύρια φυλακισμένους και με αβέβαιο και τρομοκρατημένο μέλλον. Μια Πασχαλιά που η φύση οργιάζει και ο άνθρωπος μαραζώνει. Μια Πασχαλιά που όλοι ενδόμυχα φωνάζουμε “Καλή Λευτεριά”. Μια Πασχαλιά που οι...
Πώς να κοιτάξεις στα μάτια ένα παιδί που έχει έρθει από πόλεμο κι έχει ζήσει τον τρόμο, τη φωτιά, την απώλεια; Πώς να φερθείς σε ένα αγόρι, αμούστακο σχεδόν, που από την παιδική του ηλικία, αντί για σάκα με βιβλία και τετράδια, του έδωσαν στο χέρι ένα όπλο και του...
Και φτάνει εκείνη η ώρα που λες πως δεν υπάρχεις. Κινείσαι, τρως, χαμογελάς για κείνους που σε βλέπουν. Θέλεις να φύγεις μα δεν είν’ η ώρα. Έχεις πολλά να κάνεις. Έχεις σημεία αλάβωτα πολύ αίμα να τρέξει. Κι εκεί που όλα γύρω σου τα πνίγει η σκοτεινιά ένα χαμόγελο...
Είχε ξεχάσει, καταπώς φάνηκε, πώς είναι να βρίσκεσαι σε μια αίθουσα αναμονής. Και όχι μια οποιαδήποτε αίθουσα· έξω από μια τεράστια γυάλινη πόρτα, χωρίς ορατότητα στα ενδότερα εννοείται, η οποία οδηγεί στα χειρουργεία. Γνωρίζει, γιατί το έχει βιώσει όταν το σπλάχνο...
