Δημοσιεύσεις
- Τι έγινε, μαγκάκι μου; Κατεβάσαμε τα ρολά; Φοβηθήκαμε; - Τι λες, μωρέ. Για μένα φοβάμαι; Για ό, τι αφήνω πίσω μου. Αυτό με φοβίζει. Δεν έχω προλάβει να τακτοποιήσω κάποια θέματα και δεν θέλω να επαναληφθεί η ιστορία... - Μάλιστα. Σε πιστέψαμε τώρα... - Ξέρεις πολύ...
Κυριακή και η εκκλησία είναι γεμάτη κόσμο. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, όλοι συγκινημένοι, όπως είχε γίνει και στην εξώδειο ακολουθία πριν από σαράντα μέρες περίπου. Η Αλεξάνδρα, η κόρη της Άννας, που έχει το “γενικό πρόσταγμα”, στέκεται βράχος ακλόνητος και...
Πόνος. Πόνος παντού. Πόνος αβάσταχτος. Άνθρωποι. Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άνθρωποι και ανθρωπάρια. Άντρες, γυναίκες, παιδιά από πολέμους κάθε είδους. Άντρες, γυναίκες και παιδιά που μπόρεσαν να ξεφύγουν να σώσουν την ζωή τους. Πούλησαν και ξεπουλήθηκαν...
Γιατί μου στερείτε το δικαίωμα στα αυτονόητα; Ξέρετε τι σημαίνει να είσαι παιδί, να έχεις επιβιώσει από έναν πόλεμο που δεν τον δημιούργησαν οι παππούδες σου, αλλά κάποιοι άλλοι; Ξέρετε τι είναι να έχεις περπατήσει χιλιόμετρα και να πεινάς, να διψάς, να βρίσκεσαι σε...
Κατακαλόκαιρο. Η αυλή γεμάτη λουλούδια. Τα δέντρα φιλοξενούν τον κυρ-Κότσυφα με την φαμίλια του και δεκάδες σπουργίτια τιτιβίζουν δεξιά κι αριστερά. Η οικογένεια μόλις έχει πάρει το πρωινό της, έχει κάνει την απαραίτητη καθαριότητα και είναι η ώρα της εκπαίδευσης....
Σε είδα. Ήσουν εκεί. Πόσο σε περίμενα. Με κοίταξες. Σε κοίταξα. Σπινθήρας η ματιά μας. Φωτιά η ένωσή μας. Εσύ κι εγώ. Οι δυο μονάχοι. Αφανίστηκαν όλοι. Προχωρήσαμε. Τα σκαμπανεβάσματα πολλά. Τα καταφέραμε. Δημιουργήσαμε πονέσαμε χαρήκαμε μεγαλώσαμε. Μόνοι μας και...
-Κόψτε δέντρα… -Κάψτε δάση… Είναι ωραία οικόπεδα… -Χτίστε στις παραλίες, θα τρελαθείτε στα λεφτά… -Σκοτώστε ζώα. Κάντε σαφάρι… Τα ελαφαντόδοντα είναι πανάκριβα. Και το ρύγχος του ρινόκερου… Μην αφήσετε τίποτα. Ό, τι βλέπετε, ό, τι κινείται, από το μικρότερο μέχρι το...
Χρόνια τώρα το ταΐζουμε το θεριό… Για κάμποσο καιρό είχε λουφάξει… Έτσι νομίζαμε… Χρειάστηκε να περάσουν κάποιες δεκαετίες και να ’σου το αυγό που είχε ξεμείνει νομίζαμε εκκολάφτηκε… Σιγανά κι αθόρυβα όπως ταιριάζει πολλαπλασιάστηκε σαν την κόνιδα. Μαύρα μανιτάρια...
Μέρες τώρα βλέπω αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου με θέμα όσα τράβηξε η ανθρωπότητα από τους σημερινούς -και όχι μόνο- συμμάχους μας, τους Γερμανούς. Ασχήμια, απανθρωπιά, βαναυσότητα και ό, τι αρρωστημένο μπορεί να γεννήσει το μυαλό του...
Σκέψεις σκόρπιες στον νου. Εικόνες παντού. Από κάπου να πιαστείς κάτι για να πεις. Φταίει η εποχή; Αποκαλόκαιρο. Αρχές φθινόπωρου καιρός άστατος όπως κι οι ζωές μας. Πώς να συνταιριάξεις λέξεις πώς να γεννήσεις μια ιστορία όταν η δική σου τείνει να γίνει...
-Από πού είσαι; -Έχει σημασία; -Για να σε ρωτάω… -Από την Συρία, από την Παλαιστίνη, από την Υεμένη, από το Αφγανιστάν, από την Αφρική… -Από πού, όμως; -Πίστεψέ με, δεν έχει καμία σημασία. Το σίγουρο είναι, δεν είμαι εσύ, δεν είμαι σαν εσένα. Όλοι εσείς μας...
Γυναίκα.Μάνα, αδελφή, σύζυγος, θυγατέρα.Μαρία, Σίνθια, Μελίνα, Ελένη, Αλμάζ, Φατίμα…Άντρας.Πατέρας, αδελφός, σύζυγος, γιος.Κώστας, Πάτρικ, Στιβ, Γιώργος, Ταντέσε, Χασάν…Την πρώτη την σέβεσαι αρκετά, την δεύτερη λιγότερο κι από 'κει και πέρα ο σεβασμός...
