Κυρίες και κύριοι κι αγαπημένα μου παιδιά. Βρίσκομαι σήμερα μπροστά σας για να σας συστηθώ και για να επανορθώσω, όσο μπορώ, μια αταξία... ή περισσότερες. Όπως όλοι βλέπετε αυτήν τη στιγμή, γιατί διάλεξα την ώρα που όλοι βρίσκεστε μπροστά σε μιαν οθόνη, μικρή ή μεγάλη...

Πόσο είχα ανάγκη είχα αυτόν τον κύριο Ύπνο... Είχα περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα και η ανάγκη μου να βρεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα ήταν επιβεβλημένη και αδιαπραγμάτευτη. Ήθελα να γαληνέψω, όχι τόσο σωματικά, μα ψυχικά. Και ο καλός μου το κατάλαβε και με πήρε από το...

Η Άννα στέκεται στην κουπαστή και παρακολουθεί τους τελευταίους επιβάτες-συνταξιδιώτες της που επιβιβάζονται στο καράβι. “Οι αιώνιοι καθυστερημένοι…” σκέφτεται. “Και στην καθημερινότητά τους, πάντα καθυστερημένοι. Οι άνθρωποι της τελευταίας στιγμής… ΚΙ εγώ τι κατάλαβα...

Καλησπέρα σας. Είμαι η Αϊλά που σήμερα ονομάζομαι Μαρία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χώρα της Αφρικής. Το χρώμα μου δεν είναι σαν το δικό σας, αλλά στις φλέβες μου κυλά κόκκινο αίμα, όπως και το δικό σας. Βρέθηκα στην χώρα σας μετά από μεγάλη ταλαιπωρία. Περπάτησα πολύ...

Η κυρά-Δέσποινα, όνομα και πράμα, όπως λέμε, κάθε πρωί θα βγει και θα ελέγξει τις γλάστρες της με τα πανέμορφα φυτά τους. Θα τις καμαρώσει μία προς μία, θα τους κουβεντιάσει και θα τις καθαρίσει από τα κιτρινισμένα φυλλαράκια τους. Μετά θα καθαρίσει και θα...

Είναι ένα βροχερό βράδυ Παρασκευής. Περπατώ στο Γκάζι. Κόσμος γύρω-τριγύρω κι εγώ νοιώθω μονάχη. Πνίγομαι και θέλω να φωνάξω, αλλά ο καθωσπρεπισμός δεν μου το επιτρέπει. Είχα αποφασίσει να περάσω ένα ήσυχο βράδυ, μετά από μια κουραστική βδομάδα. Δεν είχε περάσει ώρα...

Η Άννα έχει ξεκινήσει εδώ και μία ώρα, περίπου, από την Πάτρα, όταν χτυπά το κινητό της. «Ναι;» «Έλα, πού είσαι;» «Μόλις πέρασα το Αίγιο, εσύ;» «Είμαι στο αεροδρόμιο και σε δέκα λεπτά απογειωνόμαστε.» «Ωραία. Καλό ταξίδι. Θα είμαι σπίτι πριν από σένα, μάλλον.»...