Σε είδα σήμερα Μυστική μου ερωμένη. Μικρή μελαγχολική απροστάτευτη με έψαχνες χωρίς να ξέρεις το γιατί σε έψαχνα σε έβρισκα σε έχανα. Και ήσουν παντού δεν ήθελα να σου μιλώ να σε αρπάξω ήθελα να καταστρέψω τη εύθραυστη ηρεμία σου Να σου γυμνώσω τα στήθη Να τα δαγκώσω...

- γράφει η Θεοδοσία Αργυράκη - Ασαργιωτάκη - Με αλαζονεία λεηλατήθηκε, δε νικήθηκε  ότι αναστήθηκε στο φως είναι εκεί  στις παγωμένες αίθουσες κραυγάζει με τέχνης ρωμαλέα, αιώνια φωνή. __Δεν σου ανήκω, δεν είμαι εδώ θρηνούν τα ακρωτηριασμένα μέλη μου  με το ρυθμό της...

Πού να ’ξερες γέρο Έρνεστ πως θα γινόμασταν συμμαθητές   στην Αίθουσα του Ανοιχτού Ορίζοντα μαζί να έρπουμε με μάτια δακρυσμένα   Και εγώ σαν ένας από σένα να βλέπω, να μιλώ και  να απορώ Τι Λάθος Έκανα  όταν ξεκίνησα να Ζω και να Aγαπώ τη Θάλασσα   Ω!...

Έστρωσε το πιο όμορφο, χριστουγεννιάτικο τραπέζι  το γέμισε με καλούδια, τίποτα να μην λείπει έβαλε και την μουσική, στη διαπασών να παίζει να μην ακούγονται τόσο πολύ, της μοναξιάς οι χτύποι.   Γέμισε τα ποτήρια μέχρι πάνω, με κρασί κι ελπίζει πως κάποιος απόψε...

Περπατούσες κι εσύ στο στενό εκείνο δρόμο το Δεκέμβρη, με τα μάτια σου ανοικτά.  Ονειροπολώντας ένα κατευθυνόμενο χρωματιστό Χριστουγεννιάτικο μέλλον. Διατάζοντας, την ευτυχία που περιμένεις, κάθε Δεκέμβρη. Όλα τα σχέδια σου συσκευασμένα, τυλιγμένα με το γυαλιστερό...