Ούτε η σάρκα συλλαβίζει πια ούτε η νυσταλέα διάθεσή σου,
είσαι ένα λυσσαλέο φωνήεν που αποσοβήθηκε
Μόνο γελούν τα μάτια σου
Ευτυχισμένα, ξέροντας ότι πολλά είδαν, μόνο
γελά η καρδιά σου, παιδούλα που την κράτησε η Άνοιξη
Στην τρυφερή λουλουδιασμένη ποδιά της
Ο αιθέρας παρήλθε, η σκηνή ερήμωσε, βοούν σκοτάδι τα γύρω
Ένα ίχνος αστεριού πυκνώνει κι έχει ροή προς την θάλασσα
Σε ξέρω και δεν σε ξέρω, είμαι ο παραγκωνισμένος αναγνώστης σου
Αποταμιεύω την θέλξη που ασκείς πάνω στα πέταλα των λουλουδιών
Τίποτα δεν γερνά από σένα κι ας γέρασαν όλα.
-
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
