Περπατώ σε δρόμους που

Το φουστάνι σου κάποτε φιλούσε

Επιδεικτικά.

Περπατώ σε δρόμους που

Τα πόδια σου έλιωναν και

Κλωτσώ τα απομεινάρια με 

Γόνατα γυμνά.

Περπατώ σε δρόμους που

Οσφραίνονται τα τσιγάρα σου και

Φυσώ τις στάχτες στο 

Στοπ δεξιά.

Εκεί σταματώ και 

Κρέμομαι στη 

Διάβαση.

Χαράσσω την έβδομη λωρίδα και

Σε προσμένω:

-Ελπίζοντας

Να ελεήσεις έναν πεζό που

Σ’ αναζητά στις έξι γραμμές του

Τι ή τα ν και Τι  α π έ γ ι ν ε

Και 

Κείται στην έβδομη

Παραληρώντας για τασάκια μισογεμάτα,

Ποτά φθηνά και 

Υποδείξεις θολές.

Μήπως και τυχαία τον ακούσεις

Και του θυμίσεις

-πιο επιτυχημένα αυτήν τη φορά-

Ότι ο Έρωτας δεν είναι πεζός

Αλλ’  ι π τ ά μ ε ν ο ς

Και οι γραμμές,

Χορδές Κορυδαλλών που

Τείνονται μέσα τους

-Νεκρές-

Καθώς θρηνούν 

Τα δάκρυα που

Π ο τ έ  δεν έχυσες

Σ’ ένα χώμα τόσο ιερό

-μα ξηρό

Όσο της Ποίησης που

Νυχθημερόν ανασταίνεται

Στα σπλάχνα σου.

_

γράφει η Παρασκευή Παυλίδου