Τουλάχιστον η μουσική χαϊδεύει την καρδιά μου

Με βάζει στο ταξίδι, χαϊδεύει τον νου μου

Έστω για λίγο

Έστω προσωρινά

Κλείνω τα μάτια

Ανοίγω τα χέρια

Κι εκείνα γίνονται φτερά και πετάω στον κόσμο

Έστω για λίγο

Έστω προσωρινά

Άλλοτε έχει μια θλίψη σαν τη χειμωνιάτικη αυγή

Τότε το δάκρυ μου συναγωνίζεται

Τις παγωμένες δροσοσταλίδες του Γενάρη

Κι άλλοτε, σαν κάψα καλοκαιρινή

Βάζει φωτιά μες στην ψυχή μου

Και πάλλονται οι φλέβες μου βουβές σχεδόν

Ρέει το αίμα μου αργά σαν τη σιωπή

Ακούραστος κυλάει ο χρόνος

Έστω για λίγο

Έστω προσωρινά

Άλλοτε γίνεται χλόη δροσερή

Και φέγγει μέσα μου της Άνοιξης το βλέμμα

Κι άλλοτε ξαπλώνει στο χώμα

Ίδια φθινοπωρινή βροχή

Μου κρατάει το χέρι σφιχτά

Και υμνούμε τη γη

Έτσι φυλακίζω τρυφερά τη γαλήνη της μέσα μου

Ξεθαρρεύει ο ορίζοντάς μου

Βυθίζομαι στην αγκαλιά των ήχων

Ανατέλλω και δύω

Δεν ξεχνώ πως άνοιξα τα χέρια

Δεν ξεχνώ πως άνοιξα φτερά

Έστω για λίγο

Έστω προσωρινά.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη