Επιστρέφω εκεί όπου ποτέ δεν υπήρξα-
παθιασμένος σαν πάντα μ’ αυτό το “ποτέ”
κρέμασα φεγγάρια στην κρεβατή μου, κρέμασα άστρα
και κάτι πήρα από της μάνας μου την λεοντή, να κοίτα:
αυτήν την καλογερίστικη διάθεση, μόνος σέρνω
το σιγανό τραγούδι μου και μ’ ακούει μοναχά ο ουρανός…

Εδώ που η φωλιά των πουλιών, λες κι έπεσε μες τα χέρια μου και την υπερασπίζομαι
διαβασμένος να ακούω ρήματα θάλασσας και τελεσίδικες αποφάσεις
λουλουδιών.

Εδώ που η μιλιά μου είναι ένα τρυπάνι που
τρυπανίζει τον ορίζοντα- κλείνοντας
τις εκκρεμότητες με του Θεού την γνώμη και της φύσης τον κουρασμένο πια λόγο. Κρατώ
από του παππού μου τις αγιότητες και λίγο
από το δωρικό συννεφάκι που με γαλούχησε και πλέον εχάθη.

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης