Στη σιγαλιά του δειλινού δραπέτης
αθόρυβα επιστρέφω.
Τα αργοπορημένα βήματα μου
η νύχτα ακολουθεί,
με σκοτεινό αδιάβροχο.
Οι πρώτες παγωμένες σταγόνες
μας προειδοποιούν.
Πόσες σοφιστείες θα μπορούσαν
να σκεφτούν ,
αγκαλιάζοντας τα κρύα μας κουφάρια,
φυλλομετρώντας με μια ομπρέλα
το βιβλίο της ζωής μας.
Το λαλίστατο πετροχελίδονο
τις πρώτες σκνίπες μαζεύει,
σκίζοντας το ροδόχρωμα του δειλινού,
παρατηρώντας με φόβο απ’ την χαραμάδα
τα ανεκπαίδευτα μικρά του.
Τα σύννεφα πυκνώνουν…
προμήνυμα καταιγίδας στέλνουν,
στην κάπα του ροδοκόκκινου τσοπάνη.
Η τελευταία σταγόνα του καφέ
αδιαμαρτύρητα υπομένει το πεπρωμένο της
στης πίκρας το κατακάθι.
Ο καπνός του μισοσβησμένου τσιγάρου,
με γαλάζιες φιγούρες λικνίζεται,
στα κουδουνίσματα του αποσπερίτη.
Το αινιγματικό σου μήνυμα
το δίπλωσα στα τέσσερα,
χωρίς ελπίδα το καταπίνω
με μπρούσκο κρασί
και πρόσωπο παραμορφωμένο
από μια σταγόνα κερί.
_
γράφει ο
Όταν από έναν τίτλο κατανοείς τον λογοτέχνη …καθώς πλέον ο Χάρης Παπασάββας έγινε γνωστός για τις ιδιότυπες και ελκυστικές εκφραστικές του συνθέσεις τότε και μόνον η ανάγνωση του τίτλου Αθόρυβη Επάνοδος σε προδιαθέτει για ένα εξαιρετικό ποίημα που σε κάθε στροφή αναμοχλεύεις μια ολοκληρωμένη εικόνα ενώ παράλληλα εκφράζονται συναισθήματα πόνου με τέτοιον ελκυστικό τρόπο που αν και γίνεσαι κοινωνός τους εν τούτοις πλημμυρίζεις από τη γλυκύτητα του λεξιλογικού του παιχνιδίσματος
Σας ευχαριστώ για το εγκωμιαστικό σας σχόλιο