Στη ζωή μου έλαχε
Να αντέξω να παλέψω
Μα ποτέ δε θέλησα
Όνειρα άλλου να κλέψω

Μονάχη μου εδιάβηκα
Δύσκολα μονοπάτια
Ποτέ δεν καταδέχτηκα
Να κάμω καρδιά κομμάτια

Τα όνειρα που έγειραν
Σ’ αυτής το προσκεφάλι
Να τα βιάσω με μιας
Δική μου η αγκάλη

Να τα φωλιάσω ευπρεπώς
Σα δε διστάσαν άλλοι
Παρηγοριά και ζεστασιά
Ξένης γραφής μαγκάλι

Εκεί να αποθέσουνε
Χιλιάδες γεγονότα
Μα της αυθεντίας οι γραφές
Μας ομιλούν τη γλώσσα

Αλήθειας που θα ’ρθει
Εμάς και θα προτείνει
Σεβασμού και λυτρωμού
Αγαλλίασης ευθύνη

Που θα διακατέχεται
Θα νιώθει, θα συντάσσει
Με περηφάνεια περισσή
Θα ’ρθει και θα φτάσει

Τα όρια, τα σύνορα
Που άλλοι ξεπηδήσαν
Τα όνειρα τους βρήκανε
Δεν ακυρωθήκαν

Συμμετοχές πάμπολλες
Που είχανε προλάβει
Το δίκιο τους το νόμιμο
Κι είχαν συμπεριλάβει

Ημερομηνίες τρανταχτές
Εμφανώς επήλθαν
Ουσιαστικές καταλυτικές
Και τ’ άδικο εκδικηθήκαν.

Ακύρωση ποτέ
Δε θα πράξω λέω
Τη λεβεντιά μου στη γραφή
Σε πελάγης ευτυχίας πλέω

Σαν αντιληφθώ
Πως έχω επισκέψεις
Εμπνεύσεων προδιαγραφών
Τηρούνται οι προθέσεις

Που θα τεθούν εις το μυαλό
Πλάνα θα στήσουν τώρα
Στης επερχόμενης στιγμής
Λύτρωσης θα ’ναι η ώρα

Εκεί θα εκτιμήσουμε
Αντρεία και δικαιοσύνη
Εκεί θα αποτιμήσουμε
Βραβείων την ευθύνη

Τα όνειρά μου εγώ ποτέ
Δε θα τα αναβάλλω
Γιατί έμαθα από μικρή
Να το συμπεριλάβω

Σε ρυθμό μοναχικό
Σε στοιχειωμένα θέλω
Απόδειξης απαλλαγής
Χηρείας μαύρο βέλο

Αναστάσιμη κραυγή
Θα ’ναι και θα επιτάσσει
Την παρουσία στη γραφή
Διαφόρων μορφών σε φάση

Που θα αντιληφθούν
Μαζί θα εκραγούνε
Δημιουργίες και τιμές
Για να δικαιωθούνε

Οι κόποι τα ξενύχτια μου
Ζητώ και αναμένω
Τα μεράκια τα αληθινά
Αποθεμάτων ψυχής περιμένω

Να στήσουνε χορό
Να πάρουμε το σήμα
Ανάτασης ψυχής
Αναστάσεως κραυγών το βήμα.

Μάσκα θελήσανε άλλοι να μου βάλουν
Μα αυτή την πέταξα κι ας το καταλάβουν.

–

 γράφει η Άννα Ζανιδάκη