Οι αγωνίες σου συνθέτουν από μόνες τους δηλητήρια
και μετά καταλαβαίνεις την σάρκα
που γερνά,
την νιώθεις
καθώς καμιά στιγμή
δεν την υπερασπίζεται
και ζεις
την κουρασμένη της παράδοση, ενώ
τα λουλούδια ανθίζουν,
κομπάζουν για το μεστό,
δυνητικό τους άρωμα
και οι μέρες
στοιβάζονται όπως πετρώματα
που λαμποκοπούν
στα όρη και στις πλαγιές του αξόδευτου χρόνου.
Τότε είναι γεράματα με ψυχή που δεν λέει να γεράσει
τότε είναι να νιώθεις πως είσαι και πάλι μαθητής
σε κείνα που δεν χόρτασες να τα σπουδάζεις-
και σ' αρέσει αυτό,
σε κάνει να νιώθεις πολύ σπουδαιότερος
που αναγνώθεις Καλοσύνες
μέσα σ' έναν άξεστο καιρό...
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Δεν ξέρω αν το χε η μέρα ή η περίοδος που διανύουμε…αλλά τούτοι οι στίχοι με άγγιξαν περισσότερο Στρατή…
Καλημέρα…!
[…Τότε είναι γεράματα με ψυχή που δεν λέει να γεράσει
τότε είναι να νιώθεις πως είσαι και πάλι μαθητής
σε κείνα που δεν χόρτασες να τα σπουδάζεις-
και σ’ αρέσει αυτό,
σε κάνει να νιώθεις πολύ σπουδαιότερος
που αναγνώθεις Καλοσύνες
μέσα σ’ έναν άξεστο καιρό…]
Και είναι τόσο ωραία ετούτη η σπουδαιότητα Στρατή γιατί σε κρατάει στα πόδια σου και η ψυχή σου αγαλιάζει. Ευχαριστούμε!!
Όταν νιώθεις τις μέρες σου να λαμποκοπούν, όταν η ψυχή αρνείται να γεράσει αγκαλιάζοντας το μικρό της παιδάκι,
όταν αναγνώθεις καλοσύνες μέσα σε έναν κόσμο άξεστο, τότε ζεις – αναπνέεις – αισθάνεσαι!!
Μπορείς ήσυχος να κλείσεις τα μάτια σου…
Δυνατό το ποίημα σου αυτό Στρατή!!!
Σ’ ευχαριστούμε!!!
Πολύ καλό Στρατή. Γλυκά μελαγχολικό, τουλάχιστον για την δική μου αντίληψη.
Πολὺ ωραὶο !(απὸ κὰποια που δεν ανὴκει στην ομὰδα του περιοδικοὺ).