Πού με πάτε; Αφήστε με ήσυχη. Εδώ είναι η θέση μου. Δίπλα του. Μου σφίγγει το χέρι για να με κρατήσει κοντά του. Νιώθω τα νύχια του να μπήγονται με δύναμη στη σάρκα μου και να τη σκίζουν. Το χέρι μου ματώνει. Δεν με πειράζει. Ο γιος μου το έκανε. Μπορώ να ανεχτώ τα πάντα από εκείνον. Αρκεί να τον έχω κοντά μου.

Μας κάνει πλάκα σας λέω. Θα είναι άλλο ένα από αυτά τα κακόγουστα χοντροκομμένα του αστεία. Μην τον βλέπετε που δεν κουνιέται. Είμαι σίγουρη πως σε ένα λεπτό θα σηκωθεί πάνω και θα βάλει τα χάχανα. Σήκω αγόρι μου. Σήκω και δεν θα σε μαλώσω. Ποτέ πια.

Τί με κοιτάτε; Δεν είμαι τρελή. Στο γιο μου μιλάω. Ποιοί είστε εσείς; Πώς βρεθήκατε εδώ; Ποιός σας κάλεσε; Δεν μου είπε ο Μίλτος πως περιμέναμε κόσμο. Περάστε όλοι έξω. Πρέπει να ετοιμαστεί το παιδί. Εγώ θα το ετοιμάσω. Να μην ξεχάσω την αγαπημένη του πένα για να παίζει κιθάρα στους αγγέλους. Θα τους μαγέψει με τα τραγούδια του.

Μες το σακάκι έχω τα τσιγάρα σου και στην αριστερή σου τσέπη τη φωτογραφία μας. Αυτή που βγάλαμε πέρυσι μόλις απολύθηκες από το στρατό. Ο πατέρας σου σε καμαρώνει. Πάντα σε καμάρωνε. Θα σε περιμένει την Κυριακή να παίξετε τάβλι. Μου υποσχέθηκε πως θα σε αφήσει πάλι να κερδίσεις.

Άντε παιδί μου. Οι φίλοι σου σε περιμένουν. Έχουν έρθει εδώ για σένα. Σήκω να τους χαιρετήσεις. Έχουν βάλει τις καλές τους φορεσιές και ανυπομονούν να σε σηκώσουν ψηλά. Σήκω να δουν πόσο όμορφος είσαι ντυμένος γαμπρός. Σου έχουν φέρει και λουλούδια. Έχει γεμίσει ο τόπος γαρύφαλλα και βιολέτες. Μου είχες πει κάποτε πως σου αρέσουν. Ανέπνευσε βαθιά και κράτα καλά μέσα σου τη μυρωδιά τους. Μέθυσε αγόρι μου. Νιώσε τη ζάλη τους να σε τυλίγει.

Μην φοβηθείς το σκοτάδι. Είναι ο μόνος τρόπος για να βρεις το φως. Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου τους ατέλειωτους περιπάτους μας στην θάλασσα όταν ήσουν μικρός. Τότε που έψαχνες το χέρι μου για να νιώσεις ασφάλεια. Ψάξτο και τώρα αγόρι μου. Τράβα με κοντά σου. Η μαμά θα είναι πάντα δίπλα σου. Μην μας ξεχάσεις.

_

γράφει η Αγγελική Μαρία Ψωμαδέλλη