Σκέπασα τα μάτια μου
με την παγερή βροχή του φθινοπώρου.
Σκέπασα τό πρόσωπό μου
με τη μαύρη σκιά της καταιγίδας.
Για να μη με βλέπεις
σαν θα περνάς μπροστά απ΄το ανώφελο
για να μη με κοιτάζεις
σαν αλλότρια εικόνα ενός άλλου κόσμου,
που τόσο τον ονειρεύτηκες
κι εγώ στον γκρέμισα.
Έτσι, θα ξεχάσεις τη μορφή μου
γρήγορα κι ανώδυνα.
Έτσι, θα πεις, πως δεν υπήρξα ποτέ
παρά μόνο σ’ ένα όνειρό σου, που για λίγο στάθηκα
φιγούρα ακαθόριστη, εικόνα αμυδρή
το πέρασμά μου ένα προιόν της φαντασίας
με ελάχιστη διάρκεια ζωής.
Είναι προτιμότερο σ’ αυτήν την ιστορία
να μην υπάρχουν αναμνήσεις.
Η λήθη μου θα σε ανταμείψει.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Είναι προτιμότερο για κάποιες ιστορίες να μην υπάρχουν αναμνήσεις…μ’ αρέσεις Άννα ❤️μου…ο τρόπος που προσεγγίζεις το θέμα, οι λέξεις που διαλέγεις και κουμπώνουν απόλυτα μαζί του, με κάνουν να στέκομαι σε κάθε σου πόνημα!!! Να είσαι πάντα καλά καλό σου απόγευμα!!!
Στέκεσαι πάντα με ενθάρρυνση Σοφία μου!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.Καλο βράδυ!!
Υπαρχουν κάτι ιστορίες μικρές,πολύ μικρές που όμως μας άφησαν δυνατές αναμνήσεις. που στάθηκε αδύνατον να τις ξεχάσουμε ή να τις διαγράψουμε. Μη και μία τέτοια ιστορία είναι στο ποίημα σου;Οπότε οι παραινέσεις σου για λήθη μάταιες Άννα καλή μου. ΄Πολύ ωραίο όπως πάντα,,,
Με τα καλά σου λόγια όπως πάντα Λένα! Ευχαριστώ σε!!
Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να ξεχάσει τόσο εύκολα. Είναι φορές που τα φευγαλέα περάσματα στη ζωή, μας σημαδεύουν και πονάνε περισσότερο. Η απόδοσή σου εξαιρετική. Καλή σου μέρα, Άννα.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Βάσω!Καλο απόγευμα!