Περπατώ μεταξύ όρθιων θανάτων, όλων των ηλικιών και φύλων.
Σ’ έναν καθρέπτη ο δικός μου, με νόημα με κοιτά.
Πού οδηγεί τους ανθρώπους η βαριά υποσυνείδητη γνώση του τέλους των;
Χαμογελαστά πρόσωπα κρύβουνε κλαίουσες ψυχές.
Εγωισμοί υψώνουν γύρω τους φράχτες συμπαγείς.
Συγκατανεύσεις οργίλων βλεμμάτων.
Αρνητικές καταφάσεις.
Κρίσεις μέσης ηλικίας διάρκειας απ’ την εφηβεία ως την εμμηνόπαυση.
Πεντάχρονα αρνούνται να γεράσουν γεμίζοντας τα γηροκομεία. Δεν τους παίζουν οι βιολογικά συνομήλικοι.
Το «φαίνεται» εισιτήριο για όλα, το «είναι» έπιασε να ζέχνει σε κάδους απορριμμάτων.
Τόση δα μικρή η Ζωή
Τόση δα και χωρά τόσα ψέματα
Κι εκείνα τα παιδιά…θυσία στο βωμό της ματαιοδοξίας των μεγάλων.
Απορείς.
_
γράφει ο Δημήτρης Π . Μποσκαΐνος
0 Σχόλια