Αστυνομικοί, δικαστές, κουκουλοφόροι, αναρχικοί, ιδεολόγοι, πολιτικοί, κυβερνώντες, ξανακυβερνώντες, δημοσιογράφοι, απλοί παρατηρητές, κληρικοί, έφηβοι, παιδιά, γονείς, αδιάφοροι κι άλλοι τόσοι. Άνδρες, γυναίκες, ετερόφυλοι, ομοφυλόφιλοι, εθνικιστές, πολεμοχαρείς, ειρηνιστές, μετανάστες, ντόπιοι, μαθητές, καθηγητές, εργοδότες, υπάλληλοι κι άλλοι τόσοι. Χριστιανοί, Μωαμεθανοί, Βουδιστές, Ισλαμιστές, άθρησκοι κι άλλοι τόσοι. Κι άλλοι τόσοι πολλοί. Δεν χωράνε όλοι τους στο μυαλό μου τούτη τη στιγμή. Πασχίζω πολλές φορές και πονοκεφαλιάζω. Τους αγαπώ όλους! Και τους λυπάμαι! Και τους μισώ! Θέλω να φύγω και να τους αφήσω στα πάθη τους, στις μικροπρέπειές τους, στα λάθη τους. Μα δεν μπορώ. Πώς να φύγω; Είμαι κι εγώ ένας από δαύτους. Έχω κι εγώ τα πάθη μου, τις μικροπρέπειές μου, τα λάθη μου. Θα ήθελα πολύ να μην έβλεπα όσα είδα τις τελευταίες ημέρες. Να μην άκουγα, όσα άκουσα. Τα είδα όλα όμως και τα άκουσα, γιατί συνέβησαν. Ξανά, όπως και παλιότερα και ακόμη πιο παλιά. Συνέβαιναν πάντα, θα έλεγα. Και εδώ και τριγύρω και μακρύτερα. Και ακόμη πιο μακριά. Συνέβαιναν παντού σ’ αυτή τη γη θα έλεγα. Ίδιοι άνθρωποι κατοικούσαμε παντού, πάντα σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη! Τα ίδια λάθη, οι ίδιες μικροπρέπειες, τα ίδια πάθη! Θα ήθελα πολύ ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι. Να τους πω πως δεν πρέπει στο μέλλον να ακούμε και να βλέπουμε για τα ίδια γεγονότα. Ούτε εδώ, ούτε τριγύρω, ούτε πουθενά. Μα πώς να τους πείσω να αλλάξουν; Είναι τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους! Είναι τόσο εγωιστές! Δεν φταίνε ποτέ για τίποτα. Πάντα οι άλλοι ευθύνονται για όλα! Λοιπόν, τελικά καταλήγω σε κάποιο συμπέρασμα. Η αρχή της ζητούμενης αλλαγής είναι να πιστέψεις πως ανήκεις σε αυτούς που φταίνε πάντα. Στους άλλους δηλαδή. Δεν μπορεί, θα νιώσεις εκείνη τη δυσφορία που σε αναγκάζει να απομονωθείς στις σκέψεις σου και να ψάχνεις το τι δεν κάνεις σωστά. Τι πρέπει να αλλάξεις. Πώς όμως να… Όχι δε γίνεται, με πιάνει πάλι αυτή η νευρικότητα που μου θολώνει το μυαλό. Φέρνω στα χέρια μου εκείνο τον κύβο. Πρέπει να χαλαρώσω, να ηρεμήσω κάπως. Αυτός ο πολύχρωμος κύβος, με τις οριζόντιες και κάθετες κινητές λωρίδες, το πετυχαίνει σχεδόν πάντα. Πρέπει να ξεχωρίσω τα χρώματα και να πετύχω την ομοιομορφία σε κάθε πλευρά. Κατεβάζω δύο πράσινα τετραγωνάκια και ενώνονται με άλλα δυο στα δεξιά τους. Μοιάζει σωστή κίνηση. Μα όχι. Κατεβάζοντάς τα, μετέφερα και δύο μπλε, που είχα συγκεντρώσει στη δίπλα πλευρά του κύβου. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή. Φτιάχνεις το ένα, χαλάει το άλλο. Παραμένει το μπέρδεμα, άκρη δε βρίσκεις. Άτιμο κατασκεύασμα! Πώς να σε στρώσω; Για κοίτα, λοιπόν! Αυτό το πραγματάκι μού θυμίζει τον κόσμο. Τόσο μπερδεμένο και τόσο ανικανοποίητο. Σε κρατάω στα χέρια μου τώρα κόσμε! Πολύχρωμε, μπερδεμένε και ανικανοποίητε κόσμε. Δεν μπορώ να ικανοποιήσω κάποιον, δίχως να δυσαρεστήσω κάποιον άλλο. «Πάλι κόλλησες μπαμπά; Θες βοήθεια;» «Ορίστε, δοκίμασε. Είναι πολύ μπερδεμένο, δε θα τα καταφέρεις.» Μια κίνηση δύο κάθετων σειρών προς τα κάτω, άλλη μια κίνηση της κάτω οριζόντιας σειράς προς τα αριστερά. Για δες, μόλις δέκα ετών και χειρίζεται τον κόσμο με τόση ευκολία! Απίστευτο! Σχεδόν συμπληρώθηκαν οι τρεις πλευρές, τόσο απλά, τόσο εύκολα! Σταμάτησε για λίγο να σκεφτεί τις επόμενες κινήσεις του. «Δώσε μου, νομίζω πως το καταφέρνω τώρα. Ευχαριστώ!» Τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα πλέον. Χρησιμοποιώντας και την τεχνική που μου έδειξε ο γιος μου, τα κατάφερα χωρίς δυσκολία. Αυτό ήταν! Η απόλυτη αρμονία! Ναι, είναι αλήθεια πως έχω πλέον ηρεμήσει, έχω χαλαρώσει. Αφού μπήκε σε τάξη ο μικρούλης κόσμος, σκέφτομαι πως σίγουρα υπάρχει ελπίδα και για τον δικό μου κόσμο. Αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα υποδείξουν τις απλές εκείνες κινήσεις, που θα μας βάλουν στη σωστή τροχιά για το ταξίδι προς την απόλυτη αρμονική συμβίωση. Οι άνθρωποι που δε θολώνει το μυαλό τους, που σκέφτονται απλά και αγαπούν πολύ. Γιατί όχι και τα μικρά παιδιά; Αν τους δείξουμε την απαιτούμενη προσοχή. Κάποιοι θα πουν «μα ο κόσμος αποτελείται από ανθρώπους που αναπνέουν, σκέφτονται και πράττουν ο καθένας όπως νομίζει καλύτερα. Όχι από πλαστικά, χρωματιστά κομμάτια ενός κύβου.» Ακριβώς! Επειδή είμαστε άνθρωποι που σκεφτόμαστε και πράττουμε με ελεύθερη βούληση, δεν πρέπει να περιμένουμε από κανένα χέρι να μας βάλει σε σωστή θέση. Ο καθένας κρύβει μέσα του ένα μικρό, μπερδεμένο κόσμο. Αρκεί μόνο να τακτοποιήσει αυτόν τον κόσμο που κρύβει στο μυαλό του, ο καθένας για τον εαυτό του. Και η αρμονία θα αρχίσει σταδιακά να απλώνεται στη γη. Ο καθένας από μόνος του. Τον εαυτό του να αλλάξει ο καθένας. Γιατί πάντα εμείς φταίγαμε και πάντα εμείς φταίμε!

_

γράφει ο Κώστας Μεταλίδης