Τα πρόσωπα αλλάζουνε τις νύχτες,
στο άκριτο σκοτάδι που βαθαίνει
κι εκεί που προσπερνάνε οι ξενύχτες
στης πόλης τα στενά κάποιος πεθαίνει.
Παράφορα σε είχα αγαπήσει,
σε χρόνια σκοτεινά κι ανταριασμένα
κι αρχαίες νυκτωδίες είχα ζήσει,
μα όλα αυτά φαντάζουνε πια ξένα.
Η μνήμη μια αλήθεια που ματώνει
κι εκεί που χαμηλώνουνε τα φώτα,
εσύ στην προσμονή σου πάντα μόνη
κι εγώ μες στ’ αδιέξοδο σαν πρώτα.
Σε βρήκα κάποια νύχτα σ’ ένα στίχο
και κύλισε το δάκρυ μου στο χώμα,
σε είδα στον καθρέφτη σ’ έναν τοίχο
στην πόλη που δε γέρασε ακόμα.
Τα πρόσωπα που ψάχνουνε μια μοίρα
στα ίδια γεγονότα πάντα τρέχουν.
Τα γράμματα που μου ‘γραψες τα πήρα
μ’ απάντηση ξεκάθαρη δεν έχουν…
_
γράφει ο Γιώργος Μπίμης
–
Το ποίημα πήρε το Β’ βραβείο στο 9ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Π.Ο.Κ. 2019 στην κατηγορία: Ποίηση Ομοιοκατάληκτου Στίχου
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια