Αν και προχωρημένης ηλικίας, θέλω να πιστεύω ότι πολύ απέχω από το να είμαι συντηρητικούρα του κερατά, ή μια γηραιά κυρία που απεχθάνεται την αθυροστομία. Είμαι εκείνης της Σχολής που πρεσβεύει ότι ο καθένας μπορεί να εκφράζεται κατά πώς τον προστάζει η ηθική του μα και η αισθητική του, είτε οι αθυροστομίες είναι μέρος του δικού του λεξιλογίου, είτε είναι λόγια που μεταφέρονται αυτούσια όπως ειπώθηκαν από άλλους.

Σημείο των σημερινών καιρών είναι να αναφέρονται τα γεννητικά ανθρώπινα όργανα με την ακριβή τους χυδαία και άγρια ονομαστική…ομορφιά(!), χωρίς καμία προσπάθεια κάλυψης, γιατί η κάλυψη λέει είναι «δήθεν» και δεν δείχνει αυθεντικότητα! Είναι φαρισαϊσμός.

Ρήματα που περιγράφουν τη γενετήσια πράξη, λόγια του καταγωγίου και της πορνογραφίας έχουν γίνει της μόδας και διανθίζουν ένα γραπτό ακόμη και «σοβαρών» συγγραφέων. Και έτσι, εν ονόματι αυτής της νέας τάσης γράφουμε ελεύθερα χυδαιολογίες, χωρίς να μας νοιάζει αν τα γραπτά μας τα διαβάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ως εάν να διαχωρίζουμε την προσωπικότητά μας απ’ αυτήν του συγγραφέως. Τι να πω; Προσωπικά θα αισθανόμουν ντροπή αν ένα τέτοιο γραπτό που έφερε την υπογραφή μου, το διάβαζε το παιδί μου και το αμούστακο εγγόνι μου.

Φίλοι μου το ‘να φέρνει τ’ άλλο. Πώς, Θεέ μου, να ζητήσω (προσέξτε, δε λέω να απαιτήσω) τον σεβασμό του αγοριού και τον τρόπο που θα εκφραστεί εξ’ αιτίας της μόδας, όταν εγώ της μιας κάποιας ηλικίας άτομο, εκφράζομαι αλήτικα σαν θαμώνας χαμαιτυπείου; Τι να του πω, όταν το ακούσω να αναφέρεται στη γενετήσια πράξη φαρδιά πλατιά χωρίς να του περνά καν από το μυαλό ότι πράττει μιαν απρέπεια πρώτης γραμμής μπροστά στη γερόντισσα γιαγιά του, που κατά τα άλλα τη σέβεται απεριόριστα, όταν η ίδια σαν συγγραφέας γράφει σαν να επρόκειται για το κάμα σούτρα;

Δυστυχώς, η αρχή έγινε πριν αρκετά χρόνια με τη γνωστή μας βρισιά, μα@@κα που τώρα πια ουδείς κοκκινίζει στο άκουσμά της, αφού αποτελεί λέξη του καθημερινού λεξιλογίου μικρών και μεγάλων. Και αφού πια το αφομοιώσαμε σαν μια λέξη χωρίς ιδιαίτερη σημασία ετυμολογική, ε, είπαμε να προχωρήσουμε και στις υπόλοιπες λέξεις που μέχρι πρότινος ήταν καλυμμένες κάπως. Τώρα εξέλιπε και η κάλυψη, γιατί είναι λέει «δηθενιά». Είναι ντεμοντέ και κατηχητικούρα. Μάλιστα, το ακούσαμε κι αυτό!

Συμβαίνει δε το εξής περίεργο, που σαν τέτοιο το έχω μελετήσει μεν, αλλά που δεν έχω καταλήξει σε κάποιο λογικό συμπέρασμα. Άτομα σοβαρά (όχι σοβαροφανή), που ναι μεν στην καθημερινότητά τους μπορεί να εκφράζονται σαν χαμίνια, αλλά στα γραπτά τους να είναι άψογα και τούμπαλιν. Σπανίως και τα δύο συγχρόνως.

Συμβαίνει ακόμη το πιο περίεργο. Πορνόλογα στο στόμα μερικών ανθρώπων μοιάζουν απλές αθυροστομίες, χαριτωμένοι αστεϊσμοί και τα ίδια αυτά λόγια στο στόμα άλλων, αποτελούν βρωμιά και χυδαιολογία. Όχι. Δεν έχει να κάνει με το ηθικό υπόβαθρο ενός εκάστου. Είναι όπως με ένα ανέκδοτο. Άλλος το λέει και ψοφάς στο γέλιο και άλλος το λέει και δεν σκας ούτε υποψία χαμόγελου, σου φαίνεται κρύο. Είναι κι αυτό, θέμα ταλέντου.

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι… Ε, καλά τώρα, προφάσεις εν αμαρτίαις. Τότε, ας αρχίσουμε όχι μόνον να μιλάμε βρώμικα αλλά να φερόμαστε και αναλόγως. Γιατί όχι; Τα λόγια μας να συμβαδίζουν με τα φερσίματά μας. Ζούγκλα είπατε; Ω! μα μην προσβάλλετε τη ζούγκλα αγαπητοί μου κυρίες και κύριοι. Εκεί μιλάει καθαρά το ορμέμφυτο στην αγνή του μορφή από αμόρφωτα όντα και την συχνή επαφή τους με ζώα. Κομματάκι διαφορετικό μου μοιάζει.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μια βρώμικη αθυροστομία λειτουργεί σαν εκτόνωση. Έως πολύ πρόσφατα, οι άντρες κυρίως, εκτονώνονταν, θυμωμένοι όντες, κατεβάζοντας καντήλια και Αγίους. Τώρα, και αυτό σαν να πάλιωσε. Ρώτησα αν σε άλλες πολιτισμένες χώρες υπάρχει κάτι παρόμοιο, μου είπαν πως όχι.

Γνώριζα κάποιον νεαρό άντρα, που μια συγκεκριμένη βρισιά απίθανης «αγριότητας» και πρωτοτυπίας ήταν απαραίτητη στο λεξιλόγιό του, σε σημείο να κλείνει την όποια πρότασή του με τη βρισιά αυτή, εν είδει τελείας! Αν βρισκόταν σε ένα σινεμά ή σε θέατρο ή σε μία ομιλία και χωρίς να υπάρχει καταφανής λόγος και αιτία, έβγαζε μια κραυγή με την τρίλεξη φράση και ηρεμούσε για ένα διάστημα, έως ότου ξανανιώσει την ανάγκη να το επαναλάβει. Ο κόσμος κουνούσε το κεφάλι με συμπόνια και η υπόλοιπη παρέα του έψαχνε τρύπα για να κρυφτεί. Του είχε γίνει καθώς φαίνεται απαραίτητη συνήθεια και ενώ ήξερε ότι έπραττε απρέπεια, δεν μπορούσε να την σταματήσει. Ακραία περίπτωση που άπτονταν ιατρικής έρευνας. Και που αν αυτό γινόταν τη σημερινή εποχή, θα περνούσε σαν ευφυολόγημα.

Μα εμείς δε μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά για βωμολοχίες που λέγονται εξ αιτίας επιταγών μόδας. Ας μου πει λοιπόν κάποιος μια δικαιολογία για τη χρήση των βρωμόλογων, όχι πάνω σε καυγά, όχι σαν εκτόνωση θυμού, όχι σαν μια μορφή επιθετικότητας, αλλά χάριν αστεϊσμού ή ανάγκης ψυχικής, που καταργείται η αισθητική και το όποιο savoir vivre. Δεν ξέρω, μπορεί να υπάρχει κάποιος λόγος που εγώ, ακόμη δεν τον έπιασα με τις γεροντικές μου αντένες!

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου