«Είμαι πολύ κουρασμένος! Θέλω λίγο να ξαποστάσω», είπε.
Έκατσε στην ξύλινη καρέκλα με το ψάθινο κάθισμα και έκλεισε τα μάτια του. Δεν πρόλαβε να βγάλει καν το παλτό του, ούτε να ξεδιψάσει τα χείλη του – παρά μόνο πήρε μια μεγάλη ανάσα και ένιωσε προς στιγμήν πιο ήρεμος.
«Εδώ είσαι!», είπαν και έτρεξαν με τα χέρια ανοιχτά – χέρια ικανά να δώσουν αληθινές αγκαλιές.
Όταν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και ακούς μελωδίες στενάχωρες στο μυαλό σου, μην ανησυχείς, κάποιος θα βρεθεί να σου πιάσει το χέρι και να σου δείξει το ζεστό του χαμόγελο. Όταν δεν μπορείς να δεις τίποτα· βυθίσου στη σκέψη σου και δες τα όλα με το φως και τα χρώματα που έχουν μερικά όνειρα.
Όπως είχε πε και ο Émile Chartier: «Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης».
_
γράφει η Παναγιώτα Μάρκου
Και σας ευχαριστώγια την αισιόδοξη νότα στην ημέρα μου!!
Χαίρομαι που το κείμενο μου μπόρεσε και το κατάφερε αυτό!
Και από λόγους να κατσουφιάζουμε….ουυυυυ με το τσουβάλι! Ας έχουμε λόγους αμυντικούς να σπάμε τούτη την αλυσίδα και να γελάμε. Εξάλλου σοφή η ρήση που λέει πως οι μέρες που δε γελάμε είναι οι μέρες που δεν τις ζούμε!!!
Ωραίο το μήνυμά σας…
Σας ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σχόλια σας, στα κείμενα μου!