Η πισίνα του σπιτιού του Σταμάτη ήταν σημείο αναφοράς της παρέας εκείνα τα χρόνια. Μας άφηνε να κάνουμε μπάνιο και να χαρούμε αρκετά πιτσιρικάδικα καλοκαίρια. Όταν δεν αλωνίζαμε τα γύρω στενά, δεν παίζαμε μπάλα και κουκουναροπόλεμο, πηγαίναμε στου Σταμάτη.
Είχε φθινοπωριάσει κι η πισίνα είχε πρασινίσει. Ετοιμάζονταν να την αδειάσουν.
Κάποιο επιτραπέζιο παίζαμε στου Σταμάτη και κάποια στιγμή τού ήρθε η ιδέα.
Θα έλεγε πως έχασε ένα εικοσάρικο δραχμές, ένα αγαπημένο κέρμα τότε, κάπου γύρω από την πισίνα.
Στόχος τής πλάκας ο Παύλος, ένα παιδί που έκανε τον μάγκα και τον κολυμβηταρά, όμως ποτέ δεν είχε μπει στην πισίνα για να το αποδείξει.
Ο Παύλος ήταν σίγουρο πως θα έψαχνε και στο φεγγάρι για ένα εικοσάρικο.
Όλοι ήταν μιλημένοι εκτός από εκείνον.
Ψάχναν στα όρια της πισίνας για το περιβόητο εικοσάρικο.
Κάποια στιγμή, κι ενώ ο Παύλος ήταν στην άκρη, έφαγε μια γερή σπρωξιά από τον Σταμάτη και μ’ ένα σπλατς έπεσε στα πράσινα νερά.
Χτυπιόταν να κρατηθεί στην επιφάνεια κι ας έκανε τον κολυμβηταρά.
Δυο παιδιά τον τράβηξαν έξω.
Έφτυνε νερό και τους έβριζε.
Έπρεπε γρήγορα να στεγνώξει πριν εμφανιστεί η μητέρα τού Σταμάτη.
Το στεγνωτήριο του σπιτιού έσωσε την κατάσταση.
Το εικοσάρικο έμεινε ανάμνηση, για όποιον θυμάται τέτοιες “λεπτομέρειες”.

_

γράφει ο Νίκος Νασόπουλος