_

γράφει ο Ηρακλής Μίγδος

–

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το καινούργιο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη με τίτλο «Ελσίνκι». Ένα μυθιστόρημα που δε ξεπερνά της 230 σελίδες και που ο τίτλος και το εξώφυλλο δε προϊδεάζουν τον αναγνώστη. Ο κύριος Γρηγοριάδης έχει καταφέρει να συνδυάζει στα βιβλία του την εμπορική αποδοχή με την κριτική οπότε αξίζει να σταθούμε στο καινούργιο του βιβλίο και να το συζητήσουμε. Ας δούμε πρώτα την υπόθεση.

Ο Αντώνης είναι ένας Έλληνας συγγραφέας που κατοικεί στην Αθήνα. Ο Αβίρ είναι ένας νεαρός Κούρδος πρόσφυγας που ζει στο Ελσίνκι. Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν στο πέρασμα του δεύτερου από την Ελλάδα. Η συνάντηση τους αυτή υπήρξε καθοριστική και για τους δύο. Ο Αντώνης θα σταθεί δίπλα του, θα τον βοηθήσει όσο μπορεί και θα του μάθει ελληνικά. Ο Αβίρ θα δυσκολευτεί στη χώρα μας και θα αναγκαστεί να φύγει για την Φινλανδία. Εκεί θα προσπαθήσει να ξεκινήσει μια νέα ζωή χωρίς όμως να ξεχνάει τον Αντώνη με τον οποίο συνεχίζει να επικοινωνεί. Θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά αλλά θα αναπολεί τις όμορφες στιγμές που έζησε στην Ελλάδα με τον Αντώνη με τον οποίο συνδέθηκε και ερωτικά.

Το κείμενο χαρακτηρίζεται από το λακωνικό ύφος που επιλέγει να του δώσει ο συγγραφέας, ο οποίος υπαινίσσεται πολλά περισσότερα από όσα λέει. Η αφήγηση δε γίνεται γραμμικά αλλά με αλλεπάλληλα μπρος-πίσω χάρη στα οποία η ιστορία ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και απαιτείται υπομονή από τον αναγνώστη.

Από το «Ελσίνκι» δε λείπει και το κοινωνικό/πολιτικό σχόλιο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν πραγματεύεται την ζωή ενός πρόσφυγα και συγχρόνως των έρωτα δυο αντρών που τα εμπόδια της ζωής δε τους αφήνουν να ζήσουν τον έρωτα τους; Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η ιστορία εκτυλίσσεται μεταξύ του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης έως και σήμερα. Έτσι ξυπνάει άσχημες μνήμες για όλους τους αναγνώστες και τους υπενθυμίζει τις δυσκολίες που κατάφεραν (;) να ξεπεράσουν δημιουργώντας διαφορετικά συναισθήματα και συγκινήσεις στον καθένα .

Το βιβλίο φαίνεται να έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία και αποτελεί μια κατάθεση ψυχής από τον συγγραφέα γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια που δε φοβήθηκε την έκθεση.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που η πλειοψηφία βρίσκει χρόνο να διαβάσει. Το «Ελσίνκι» όμως δεν είναι ένα βιβλίο για ένα επιφανειακό διάβασμα. Είναι ένα βιβλίο που ασκεί κριτική, με το γάντι πάντα, στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι ένα βιβλίο που συγκινεί. Είναι ένα βιβλίο που προβληματίζει. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.