Ι.

Κάθισα στο γραφείο

χωρίς να ξέρω τι ήθελα στ' αλήθεια

να σου γράψω

ίσως ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα

ή μια πρόσκληση σε δείπνο μυστικό

μα η προδοσία είχε ήδη τελεστεί

και το ύστατο φιλί

ακόμα λέκιαζε το μάγουλο

αίμα

κι αν πάλι σου' γραφα

τα καθημερινά

δε θα' ταν παρά ψέματα

γιατί εδώ ο χρόνος πάγωσε

κι ο λεπτοδείκτης έσκισε το δίχτυ

των ωρών

νέκρωσε η υφήλιος από σένα

τελικά αποφάσισα να σωπάσω

τώρα αύριο μεθαύριο πάντα

κάτι θα σκαρφιστώ

εις το επανιδείν.

ΙΙ.

Κάτι από Σαρτρ – είπα- έχετε;

Κι εκείνο μου άνοιξε μια σιδερένια πόρτα.

Στην αρχή δίστασα. Μετά, πλησίασα κάπως

κοίταξα

και είδα τρεις ανθρώπους.

Ένας άντρας και δυο γυναίκες.

Ο άντρας και η μια από τις δύο γυναίκες

ήσαν νέοι

η άλλη τα είχε τα χρονάκια της.

Δεν μπήκα αμέσως.

Γύρισα και το κοίταξα ξανά.

Είχε ένα βλέμμα απλανές και χαμογέλαγε

παγερά.

Τελικά μπήκα. Είχα πάρει την σωστήν απόφαση.

Είχα διαλέξει την δική μου κόλαση.

ΙΙΙ.

Στο ίδιο τραπέζι με μας καθόταν

ο Ρεμπώ, ο Ρέμπραντ, ο Μαρκίσιος ντε Σαντ

(ο οποίος – παρεμπιπτόντως- δεν σταματούσε

να χουφτώνει τους σερβιτόρους και να προκαλεί

τον σεμνότυφο Ρουσσώ, που καθόταν μόνος στο

τέλος της αίθουσας), η Μαλβίνα, η Μαργκαρίτ Ντυράς, ο πολυαγαπημένος μου

Τρακλ, ο Τζέημς Ντυν, η Άνν Σέξτον, η Κατερίνα Γώγου κι ο Χάρολντ

Πίντερ.

Πίσω μας ήταν ο Όσκαρ Ουάηλντ, ο Πλάτωνας (ο οποίος τσακόνωνταν

όλη την ώρα με τον Αριστοτέλη για τα πρωτεία), ο Μόρρισον (που έψαχνε

εναγωνίως νέκταρ για να φτιαχτεί), η Σαπφώ (που φλέρταρε με την Έιντριεν

Ρίτς), ο Πικάσσο, ο Ιούδας, ο Λόρκα, η Μαρία η Μαγδαληνή κι ο Μαγιακόφσκυ.

Στην σκηνή το ροκ κυριαρχούσε. Μαρίκα Νίνου, Εσκενάζυ, Έιμυ Γουάινχαουζ, Χέντριξ και πολλά ακόμα αστέρια.

Τελικά, έχει πλάκα εδώ κάτω...

ΙV.

το μυστικό είναι να μπορείς να κρατάς την ανάσα σου

καθώς τα σκουλήκια -ακούγοντας το σφύριγμα

του κέρατος-  μπαίνουν στα σπλάχνα σου

και βολτάρουν

έπειτα όλα ηρεμούν

βγαίνω στο προαύλιο με τον Τζέημς Ντυν

και συζητάμε για τις μελωδίες των πρωτόγονων φυλών.

V.

Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αλγεβρική συνιστώσα της ζωής.

VI.

δεν ήξερα ότι η ανυπαρξία σου προσφέρει

τέτοια ελευθερία επιλογών

μπορείς κάλλιστα να διαλέξεις το γεύμα

που επιθυμείς

κάτω από μια σελήνη ανέγγιχτη

να συναντήσεις όποιον γουστάρεις

εδώ υπάρχει πλήρης ισότητα

εδώ με το ίδιο πάντα παγωμένο

βήμα την τσακισμένη πλάτη

και την ανοσία στον πόνο

μπορείς να χτίσεις μιαν εναλλακτική

πλήρως εναρμονισμένη με σένα

ζωή.

VII.

Βλακείες. Όλα στο τέλος τελειώνουν.

Αρχικά τελειώνει ο ενθουσιασμός

αμέσως μετά ο έρωτας

ακολουθεί η αγάπη

μετά τελειώνει η υπομονή

η επιμονή

και τέλος τέλος

η ίδια η ζωή σου.

Τόσο απλά!

_

γράφει ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!