Κρυφή η σιωπή μου
παλιό χάρτινο καράβι
τρέχει η ψυχή μου
το ταξίδι να προλάβει
χρυσά πανιά με αγγέλους
έχει κεντημένα
και τα όνειρα μου
στη σκουριά ζωγραφισμένα.
Σε ταξιδεύω
σε μια Πόλη μυθική
χορό χορεύω
σε μια νύχτα ερωτική
του φεγγαριού απόψε
κλέβω όλο το φως
μ' άστρα σε ντύνω
για να λάμπεις, ουρανός.
Σε ικετεύω
όταν σωπαίνεις μοναχός
στα μάτια, όταν
δάκρυ γίνεται ο καημός
γύριζε πίσω απ' τον καιρό
και μη φοβάσαι
όσα μας δένουν μυστικά,
να τα θυμάσαι.
Τις μυστικές στιγμές
ψυχή μου, αφήνω
τις διαδρομές σου στη σιωπή
να ακολουθούν.
Πόσες μας δένουν
ενοχές, τα μάτια κλείνω
όλα είναι Αγάπη
κι από Αγάπη
ας χαθούν.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Τρυφερό και όμορφο…. Γλυκύτατο… συναισθηματικά γεμάτο….
Πανέμορφο!
Όλα είν’ αγάπη κι από αγάπη ας χαθούν!!!!!!!!!!!!!
ΥΕΡΟΧΟΙ ΣΤΙΧΟΙ… ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ!
όλα είναι Αγάπη
κι από Αγάπη
ας χαθούν….
έτσι ειναι Ζωή…ναι…
την καλησπέρα μου και την αγάπη μου
Λάφυρο από τον καιρό της αθωότητας. Ευχαριστώ που τιμάτε με τα καλά σας λόγια, εκείνη την εποχή, ευχαριστώ που με καταδέχεστε. Ας έχει η ζωή να σας φέρει ομορφιές και θύμησες.
Όταν η μνήμη γίνεται προσευχή, όλα είναι πανέμορφα. Την αγάπη μου Σοφία.
Στην κόψη της ψυχής φαίνονται οι αντοχές, εκεί που η Αγάπη γίνεται μοναδικός και μόνος προορισμός Χρυσούλα.
Μάχη, ναι στον καιρό της Αγάπης, εκεί που φέγγει πια το αλάτι και αναγνωρίζουμε την αληθινή ουσία. Ναι, παλιομοδίτισα ψυχή είμαι και έτσι θα μείνω…
Τις μυστικές στιγμές
ψυχή μου, αφήνω
τις διαδρομές σου στη σιωπή
να ακολουθούν.
Πόσες μας δένουν
ενοχές, τα μάτια κλείνω
όλα είναι Αγάπη
κι από Αγάπη
ας χαθούν.
Πολύ όμορφο… γεμάτες τρυφερότητα αλλά και δύναμη οι λέξεις σου!!!
Ευχαριστώ Σοφία. Έχω κρατήσει λάφυρα της μνήμης ευτυχώς πολλά, τα έκρυψα μέσα σε λέξεις, αγαπώ τις λέξεις.
<>
Δεν ξεσκουριάζει η σκουριά από τον φράχτη
εκεί η σκουριά πάντα σκουριά θα μένει
μες την καρδιά σου ποτέ δεν έβαλες το άχτι
γιατί με αγάπη πάντα ήσουν κεντημένη .
Γιαυτό με τρυφερότητα τα λόγια σου τα δένεις
και με αγάπη περισσή στα παλαιά μας φέρνεις.
τα φιλιά μου.
Γυρίζω του παλιού καιρού, λαθρακιασμένη ανέμη
κι έχω μια κόκκινη κλωστή στο όνειρο δεμένη,
φεύγει τ’ ανέμου και πετά, η σκέψη, σ’ άλλη σκέψη
εκείνος που αγάπησε, μπορεί να με πιστέψει.
Ευχαριστώ Γιάννη. Με συγκινεί το γεγονός ότι αφήνεις, το χάρτινο καραβάκι μου να μπαίνει πανηγυρικά στο λιμάνι της καρδιάς σου. Την αγάπη μου.