Γύριζε πίσω απ’ τον καιρό και μη φοβάσαι…

12 Σχόλια

1. 

   Σπύρος Μακρυγιάννης στο 20/04/2016 σε 9:53 πμ

   Τρυφερό και όμορφο…. Γλυκύτατο… συναισθηματικά γεμάτο….

   Απάντηση
2. 

   Sofia Kioroglou στο 20/04/2016 σε 9:54 πμ

   Πανέμορφο!

   Απάντηση
3. 

   ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ στο 20/04/2016 σε 1:50 μμ

   Όλα είν’ αγάπη κι από αγάπη ας χαθούν!!!!!!!!!!!!!
   ΥΕΡΟΧΟΙ ΣΤΙΧΟΙ… ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ!

   Απάντηση
4. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 20/04/2016 σε 2:20 μμ

   όλα είναι Αγάπη
   κι από Αγάπη
   ας χαθούν….

   έτσι ειναι Ζωή…ναι…
   την καλησπέρα μου και την αγάπη μου

   Απάντηση
5. 

   Ζωή Δικταίου στο 20/04/2016 σε 2:25 μμ

   Λάφυρο από τον καιρό της αθωότητας. Ευχαριστώ που τιμάτε με τα καλά σας λόγια, εκείνη την εποχή, ευχαριστώ που με καταδέχεστε. Ας έχει η ζωή να σας φέρει ομορφιές και θύμησες.

   Απάντηση
6. 

   Ζωή Δικταίου στο 20/04/2016 σε 2:27 μμ

   Όταν η μνήμη γίνεται προσευχή, όλα είναι πανέμορφα. Την αγάπη μου Σοφία.

   Απάντηση
7. 

   Ζωή Δικταίου στο 20/04/2016 σε 2:30 μμ

   Στην κόψη της ψυχής φαίνονται οι αντοχές, εκεί που η Αγάπη γίνεται μοναδικός και μόνος προορισμός Χρυσούλα.

   Απάντηση
8. 

   Ζωή Δικταίου στο 20/04/2016 σε 2:34 μμ

   Μάχη, ναι στον καιρό της Αγάπης, εκεί που φέγγει πια το αλάτι και αναγνωρίζουμε την αληθινή ουσία. Ναι, παλιομοδίτισα ψυχή είμαι και έτσι θα μείνω…

   Απάντηση
9. 

   Σοφία Ντούπη στο 20/04/2016 σε 3:36 μμ

   Τις μυστικές στιγμές
   ψυχή μου, αφήνω
   τις διαδρομές σου στη σιωπή
   να ακολουθούν.
   Πόσες μας δένουν
   ενοχές, τα μάτια κλείνω
   όλα είναι Αγάπη
   κι από Αγάπη
   ας χαθούν.
   Πολύ όμορφο… γεμάτες τρυφερότητα αλλά και δύναμη οι λέξεις σου!!!

   Απάντηση
10. 

    Ζωή Δικταίου στο 20/04/2016 σε 7:05 μμ

    Ευχαριστώ Σοφία. Έχω κρατήσει λάφυρα της μνήμης ευτυχώς πολλά, τα έκρυψα μέσα σε λέξεις, αγαπώ τις λέξεις.

    Απάντηση
11. 

    Γιάννης Καραμέλος στο 22/04/2016 σε 6:28 πμ

    <>

    Δεν ξεσκουριάζει η σκουριά από τον φράχτη
    εκεί η σκουριά πάντα σκουριά θα μένει
    μες την καρδιά σου ποτέ δεν έβαλες το άχτι
    γιατί με αγάπη πάντα ήσουν κεντημένη .

    Γιαυτό με τρυφερότητα τα λόγια σου τα δένεις
    και με αγάπη περισσή στα παλαιά μας φέρνεις.

    τα φιλιά μου.

    Απάντηση
12. 

    Ζωή Δικταίου στο 22/04/2016 σε 9:23 μμ

    Γυρίζω του παλιού καιρού, λαθρακιασμένη ανέμη
    κι έχω μια κόκκινη κλωστή στο όνειρο δεμένη,
    φεύγει τ’ ανέμου και πετά, η σκέψη, σ’ άλλη σκέψη
    εκείνος που αγάπησε, μπορεί να με πιστέψει.

    Ευχαριστώ Γιάννη. Με συγκινεί το γεγονός ότι αφήνεις, το χάρτινο καραβάκι μου να μπαίνει πανηγυρικά στο λιμάνι της καρδιάς σου. Την αγάπη μου.

    Απάντηση