Το σπίτι είναι τόσο κρύο. Από τη στιγμή που έφυγε εκείνη αρνούμαι να αποχωριστώ το κρεβάτι μας. Με παρηγορεί αυτή η θαλπωρή κάτω από τα σκεπάσματα.
Μου πέταξε τη λέξη «βαρέθηκα» κι έφυγε. Έτσι απλά. Δεν μου είπε γιατί, ούτε τη ρώτησα. Απέμεινα μόνο να την κοιτάζω με θυμό κι όποτε ανακαλώ το ύφος της οργίζομαι λες και ζω την ίδια σκηνή απ’ την αρχή.
Πετάγομαι πάνω και τρέχω στον καθρέφτη. Θέλω να δω τι είναι αυτό που βαρέθηκε. Κοιτάζω τα μαλλιά μου -τόσα χρόνια τα χτενίζω με τον ίδιο τρόπο. Μήπως αυτά βαρέθηκε κι έφυγε; Τα τραβώ μπροστά και ίσα που καλύπτουν τα μάτια μου. Καλύτερα έτσι.
Πηγαίνω στο σαλόνι. Τα έπιπλα βρίσκονται στη θέση τους. Αυτά μάλλον βαρέθηκε. Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Σπρώχνω με ορμή το τραπέζι παραπέρα κι έπειτα την αγαπημένη της πολυθρόνα. Μάλιστα, πίσω από το μαξιλάρι βρίσκω το βιβλίο της. Είναι από αυτά τα αισθηματικά. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος χωρίς αισθήματα να διαβάζει ένα τέτοιο βιβλίο;
Κάθομαι στο πάτωμα με το βιβλίο στα χέρια μου. Το ανοίγω σε μια τυχαία σελίδα και διαβάζω μια αράδα. «Μην κλάψεις για όσα έχασες. Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήταν δικά σου».
Μπούρδες! Η οργή με πλημμυρίζει ακόμη περισσότερο. Θέλω να το κάνω χίλια κομμάτια μα προτιμώ να το πετάξω στον απέναντι τοίχο. Κοιτάζω ικανοποιημένος που είναι έτσι πεταμένο και γελάω ψεύτικα.
Ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω ένα ποτήρι μα το παρατάω. Καλύτερα να πιω κατευθείαν απ’ το μπουκάλι. Το μάτι μου πέφτει πάλι στον τοίχο, σε ένα άσχημο σημάδι που μοιάζει με λεκέ. Είχε πει ότι θα έφτιαχνε μια μεγάλη κορνίζα με τη φωτογραφία μας και θα την κρεμούσε εκεί για να μη φαίνεται. Δεν το έκανε ποτέ. Είναι γελοίο που θυμώνω διότι κάποτε δήλωσε πως δεν αντέχει στιγμή μακριά μου.
Πλησιάζω τον λεκέ. Τον γρατζουνώ, τον χαϊδεύω. Άραγε γιατί θέλησε να τον καλύψει; Για να μη φαίνεται ή γιατί πάντα τής άρεσε να καλύπτει τα άσχημα; Ίσως τελικά βαρέθηκε να ασχολείται με τα άσχημα. Όμως ό,τι κι αν ήταν, δεν έπαυαν να είναι δικά μας.
Σηκώνω το βιβλίο και διαβάζω ξανά το ίδιο σημείο. «Μην κλάψεις για όσα έχασες. Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήταν δικά σου».
_
γράφει η Έλενα Σαλιγκάρα
Για στάσου βρε Ελένα μου , τι τον βάζεις τον άνθρωπο να παρηγοριέται από τη φράση του βιβλίου και να νομίζει ότι και στη δική του περίπτωση δεν έπρεπε να στενοχωριέται αφού ό, τι έχασε δεν ήταν δικό του. Γιατί ΗΤΑΝ δικό του
Εσύ το είπες. Δεν του έλεγε ότι δεν μπορεί να ζεί χωρίς αυτόν; Σαν τι άλλο να έκανε δηλαδή για να γίνει πιστευτή ότι ήταν ”ΔΙΚΙΑ”
Συγγνώμη με έκοψε απότομα.
Έλεγα λοιπόν ότι για όσον καιρό αγαπάμε και μας αγαπούν, θα έχουμε πάντα αυτήν την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος είναι δικός μας Μόνο τότε.Όταν τα αισθήματα πάψουν να υπάρχουν, γινόμαστε δυστυχώς πιο ξένοι και από τους ξένους. Και τότε ΝΑΙ μη κλάψεις, γιατί το δικό σου έπαψε να είναι δικο σου, Τόσο απλά.Δεν συμφωνείς;
Έτσι είναι Λένα μου… Όλα μια ψευδαίσθηση διότι αν χάσεις κάτι τόσο εύκολα σημαίνει πως ουσιαστικά δεν το είχες ποτέ!
Αυτό το κείμενο το έγραψα για να δείξω ακριβώς αυτό: την επιπολαιότητα.
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλιά σου και που πάντα εμβαθύνεις. Είσαι γλυκύτατη! 🙂
Ax δεν με κατάλαβες Ελένα. Το ”εύκολα” που λες δεν είναι ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΜΕ αλλά όταν ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ. Αυτό προσπαθώ να σου πω κοριτσάκι.
Έχεις δίκιο! Ναι, δεν αγαπάμε όταν παραιτούμαστε εύκολα. Μερικές φορές μάλιστα νομίζουμε πως αγαπάμε…
Η αγάπη μοιάζει κρίκος…μας κρατάει ενωμένους….
Αν ο ένας ξάφνου φύγει…ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΠΟΜΕΝΩΣ!
Κι ανε….όντως ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ…δάκρυα χαράς να ρίξεις…
Πάει να πει πως απηλλάχθεις….Κάτι πιο ΚΑΛΟ ΑΞΙΖΕΙΣ….
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΕΛΕΝΑ μας….
……………Πολύ όμορφη Ωδή στη μοναξιά……..
Τι όμορφα που το θέσατε! Βίαστα βγαίνουν οι στίχοι σας!
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Όμορφο βράδυ!
Ναι καλά τα λένε τα αποφθεύγματα, αλλά για να φτάσεις να το πεις και να το εννοήσεις πρέπει βιώσεις τον πόνο, τον αποχωρισμό. Να καλύψεις όλα τα “άραγε”. Πολύ όμορφος μονόλογος Έλενα!
Έτσι είναι, Χριστίνα μου. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Την καλημέρα μου 🙂
“Ίσως τελικά βαρέθηκε να ασχολείται με τα άσχημα. Όμως ό,τι κι αν ήταν, δεν έπαυαν να είναι δικά μας”
Ίσως τελικά να μην τα είχε θεωρήσει ποτέ “δικά”, οπότε δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς.
Πολύ περιγραφικό κι ευαίσθητο,Έλενα.
Δεν ήταν, όχι! Ευχαριστώ πολύ Βάσω μου! Μια όμορφη μέρα να έχεις! 🙂
Καλημέρα Έλενα μου.. και είπαμε… αν αγαπάς κάποιον, αστον να φύγει. Αν γυρίσει είναι δικός σου. Αν όχι, δε τον είχες ποτέ!!!! Πολύ όμορφος ο μονόλογος σου!!!!!! Μπράβο σου!!!!!!!
Καλή μου Σοφία καλημέρα! Σε ευχαριστώ και πάλι για τα υπέροχα λόγια σου!!
Πολύ ωραίος ο μονόλογός σου Έλενα!!Μπράβο!!
Ευχαριστώ Άννα μου! Καλή εβδομάδα!
Η εικόνα με το λεκέ στον τοίχο, είναι που δείχνει και την προβληματική σχέση. Συνηθίζουμε να βάζουμε κάτω από το χαλάκι ο,τι μας ενοχλεί, να κρύβουμε τα άσχημα…αλλά όπως πολύ εύστοχα το είπες ..και τα άσχημα δικά μας είναι. Αν δε μπουν στη σχέση και δε δουλευτουν κι αυτά…η σχέση αποκτά ημερομηνία λήξης. Συναισθηματικό και αυτό το κείμενό σου Ελενα…
Ευχαριστώ Μάχη για το όμορφο και σοφό σου σχόλιο. Έτσι ακριβώς είναι…