Στάζουν δυο δάκρυα στην παλάμη μου
μοναχικά μοναδικά
δυο γλυκόπικρες σταγόνες
δυο σύντροφοι τόσο αγαπημένοι μεταξύ τους
καλωσόρισμα στις σκιές της θλίψης.
Εξόριστα απ' την ψυχή μου
ούτε και η καρδιά μου άντεχε
να τα κρατά φυλακισμένα.
Πώς να χωρίσει το ένα από το άλλο
προτιμότερο να είναι πάντα μαζί
δυο φίλοι αχώριστοι και αδελφικοί.
Δυο δάκρυα όλα κι όλα
μικρά μα όχι ασήμαντα
λίγα μα τόσο βαριά
με πόνο καμωμένα όχι με χαρά.
Ανοίγω την παλάμη να τα προστατεύσω
τώρα μπορώ ξανά να αναπνεύσω
κρατώ στο χέρι μου πάλι τη φωτιά …
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολύ συγκινητικό το ποίημα σου!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!
Η απλότητα της ποίησης, υπέροχο…
Πολύ πολύ όμορφο!!! Έχει την ομορφιά μιας γλυκιάς μελαγχολίας. Ένα από τα ωραιότερά σου Άννα!
Πόσο όμορφα και μοναδικά τρυφερό!!!!!!!!!!
Δυο δάκρυα, απόσταγμα ψυχής! Δυο δάκρυα με ασυγκράτητη δύναμη! Δυο σταγόνες που καίνε! Ποτέ πριν δεν είχα δει στα δάκρυα όλα αυτά που περιγράφεις στο ποίημα σου Άννα. Όμως, είναι η αλήθεια που να με πάρει… Είναι απλά, η αλήθεια! Ένα είναι βέβαιο. Τα επόμενα δάκρυα μου, δεν θα τα αφήσω να πέσουν στο χώμα… Όχι δα… Θα τα φυλάξω σε ένα μπουκαλάκι! Σαν κάτι μοναδικά δικό μου!
Έχει ανάγκη ο πόνος να γίνει δάκρυα. .. Έτσι αναπνέεις ξανά!!! Πολύ όμορφο το ποίημά σου Άννα μου τα συγχαρητήρια μου!!!!
Το περασμα ολων σας απο τα γραπτα μου γενναιοδωρο και ιδιαιτερα τιμητικο.Ευγνωμων!! Καλο βραδυ!
Μια γλυκιά μελαγχολία!
Καλό σου βράδυ Άννα!
κρατώ στο χέρι μου πάλι τη φωτιά…
ποίηση σταθερά όμορφη..
Την καλημέρα μου ωραίες μου Έλενα και Μάχη…. με ένα μεγάλο ευχαριστώ 🙂