Εάν τη ζωή δεν έχω
ένα τέλος επιθυμώ
να με ραίνει με χαρά
σαν θα μακραίνω
Άφησέ με να ανοίξω
γυάλινη πόρτα λευκή
Διάφανη και ελεύθερη
το κατώφλι να περάσω
Μια στιγμή να προφτάσω
δίχως τους λεπτοδείκτες
δίχως τους μετρητές
που τη ζωή φυλακίζουν
Εάν τη ζωή δεν έχω
ένα τέλος επιθυμώ
Τέτοιο που να αφήνει
τη σιωπή να αποχαιρετά
Να δώσω με το θάνατο
μια χειραψία αντρίκια
Δίχως δάκρυα δίχως δειλίες
και δίχως αναστεναγμούς…
Ακολουθήστε μας
Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...
Στο πεζοδρόμιο, ένα κουτί από χαρτόνιφυλάσσει τα όνειρα ενός άστεγου.Μέσα του, ένα παλτό σκισμένο,μια φωτογραφία ξεθωριασμένη,και μια χούφτα σιωπές. Οι σιωπές αυτές δεν είναι απλές·είναι φορτωμένες με λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ,με ματαιώσεις που γεννήθηκανστη σκιά...
Το τρένο ξεκίνησε,κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.Πρόσωπα κουρασμένα,κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.Θυμάμαι την μάνα μου να λέει:‘Στην ζωή μου είσαι ο ήλιος μου’,Μα δεν μπορούσα πια να φωτίσω τον κόσμο… Μέσα μου σκοτάδι,ένιωθα πως κάτι θα συμβεί,κοίταξα το τζάμι, μα ο ήλιος...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Το τρένο ξεκίνησε,κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.Πρόσωπα κουρασμένα,κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.Θυμάμαι την μάνα μου να λέει:‘Στην ζωή μου είσαι ο ήλιος μου’,Μα δεν μπορούσα πια να φωτίσω τον κόσμο… Μέσα μου σκοτάδι,ένιωθα πως κάτι θα συμβεί,κοίταξα το τζάμι, μα ο ήλιος...
Δέντρο έγινα με θηλιάκαι νερό μου η σκιά σου.Πότισέ με με φιλιάκι απ' τον κορμό μου πιάσου. Πρόσμενα, πρόσμενα, περίμενα να με βρέξεις…Μα είμαι ένα δέντρο που δεν ξέρει από λέξεις.Εμένα, εμένα να προσέχεις, παρακαλώ, το 'χω ανάγκηκαι πρόσεξε το χώμα μου, μην πατήσεις...
Ι Στην Αθηναϊκή Ριβιέρα,τα κύματα έχουν γεύση από κρασί των 500 ευρώοι ομπρέλες δεν κρύβουν ήλιο,μόνο φτηνές δικαιολογίες.Η σιλικόνη επιπλέει καλύτερα απ’ τις ενοχές,τα μάτια χρυσωμένα κλουβιάκαι οι λέξεις μιλούν σε hashtags:#paradise #blessed #filter. Τα βράδια, τα...
Ένα σφίξιμο στο στήθος τούτοι στίχοι…μα αν τη ζωή δεν έχω, την κυνηγώ ώσπου να την έχω. Ένας αγώνας δεν είναι η κατάκτησή της; Με ανηφόρες , κατηφόρες, λίγες ισάδες. Πότε με φυλακές, πότε με μικρές αποδράσεις. Πότε την κυνηγάμε,πότε την πιάνουμε, πότε μας ξεφεύγει. Όσο για τη διάφανη πόρτα που μας κάνει να νιώθουμε ελεύθεροι, εμείς τη δημιουργούμε, με τις επιλογές μας. Δύσκολο να την ανοίξεις, όχι ακατόρθωτο. Καλό βράδυ Μάχη μου, με πολλά και διάφανα όνειρα.
Ωραίοι οι συλλογισμοί σου Χριστίνα μου. Καλημέρα και σε ευχαριστώ!
Θαρραλέο και φιλοσοφημένο. Καλή εβδομάδα, Μάχη.
Σε ευχαριστώ Βάσω μου. Θαρραλέο ναι. Συμφωνώ…
Έτσι… έτσι θέλω και εγώ δίχως δάκρυα και δειλίες χωρίς αναστεναγμούς και μεμψημοιρίες!!!!! Εάν τη ζωή δεν έχω αυτό το τέλος επιθυμώ με μια χειραψία αντρίκια!!!!!!!
Έγραψες μέσα μου… Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ Σοφία μου. Ναι ..αν και δύσκολο να παραμερίσει κανείς το φόβο…είναι πιο ωραίο να χαιρετάς αντρίκια. Τα φιλιά μου
Μαχούλα, καλημέρα και καλή βδομάδα!!!
Αργώ, αλλά δεν εγκαταλείπω!!!!!!!
Λέξη-λέξη, στίχο-στίχο και όλο μαζί, απλά η ζωή. Και όπως κάτι ξεκινά, “οφείλει” και να τελειώσει. Και πόσο όμορφος κι αντρίκιος χαιρετισμός, που νομίζω πως οι περισσότεροι αποζητούμε!!!!!!
Να είσαι καλά, να γράφεις, να μας ταξιδεύεις και να μας προσγειώνεις!!!!!!!!
Θέλω να είσαι καλά!!!!!!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ Αθηνά μου! Τα φιλιά μου