Ένα καλύβι απλοϊκό είν’ η ζωή μας… Τέσσερεις τοίχοι, μια οροφή, δυο παράθυρα, μια πόρτα και μια πυροστιά.
Αυτά αρκούν… Αρκεί στην πυροστιά να μπαίνει καθημερινά ένα τσουκάλι για να θρέψει τα στόματα που θα χαρίζουν χαμόγελα. Αρκεί τα παράθυρα ν’ ανοίγουν κάθε πρωί να μπει ο ήλιος της ελπίδας κι ο αέρας της προσμονής. Και να κλείνουν το βράδυ για να μην τρομάξει τ’ όνειρο που ακουμπάει στο προσκεφάλι του καθενός που ξέρει και μπορεί να ονειρεύεται. Αρκεί οι τέσσερεις τοίχοι να είναι οι τοίχοι προστασίας, με πρώτον την πίστη, δεύτερον την αγάπη, τρίτον την υγεία και τέταρτον την συντροφικότητα…
Χαρά σ’ εκείνον που οι τοίχοι του δεν μοιάζουν με πιστά αντίγραφα των τοίχων ενός κελιού. Και δεν εννοώ μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά, το παραπέτασμα που σ’ εμποδίζει να πας παραπέρα…
Αρκεί μια οροφή για να στεγάζει το πολυπόθητο οικογενειακό άσυλο, εκεί που κάποτε ορίζαμε τα έχει μας και τη ζωή μας. Αρκεί ν’ ανοίγει η πόρτα της χαράς και να σ’ οδηγεί στους στόχους σου και σε ό,τι έχεις ονειρευτεί να πετύχεις. Αρκεί…
Κι έρχονται στιγμές που το καλύβι γιγαντώνεται, γίνεται πελώριο κι είναι θαρρείς έτοιμο να σωριαστεί πάνω σου. Κι εσύ δεν βρίσκεις την πόρτα να βγεις έξω, να πάρεις αέρα. Κι οι μεντεσέδες των παραθύρων έχουν -θαρρείς- αγκάθια και δεν μπορείς να τ’ αγγίξεις για να τ’ ανοίξεις, να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με αέρα. Και ασφυκτιάς. Κι η πυροστιά δεν έχει πάνω της το τσουκάλι. Μόνο πυρώνει δίπηχα καρφιά! Για μένα να τα προορίσεις, Θεέ μου, όχι για δικούς μου ανθρώπους, μόνο για μένα… Και μην αργείς. Δεν το αντέχω το μαρτύριο της σταγόνας. Μια κι έξω. Σαν τη θάλασσα. Εκεί. Να σμίξω το γαλάζιο του ουρανού Σου με το γαλάζιο της πλανεύτρας θάλασσας.
Τότε οι στιγμές ή θα χαθούν ή θα κρατήσουν αιώνια!
–
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Ευχαριστώ πολύ Ελένη….
Ευχαριστώ όλη τη συντακτική ομάδα του τοβιβλίο.net για την αγάπη με την οποία περιβάλλει την κάθε προσπάθειά μου!!!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι πράγματι “στιγμές” που η πένα μεγαλουργεί και απολαμβάνουμε τόσο ωραία κείμενα όπως αυτό, Χρυσούλα. Μπράβο!!!!!!
Αγαπημένη μου Βάσω,
Σε ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για τα τόσο όμορφα σχόλιά σου
σε κάθε πέταγμα της σκέψης μου!
Να είσαι καλά!!!
Χρυσούλα μου, τα είπες όλα…! Αν ο άνθρωπος κρατούσε αυτά που πραγματικά έχει ανάγκη για να ζήσει δεν θα κρατούσε ούτε τα μισά από όσα πασχίζει μια ολόκληρη ζωή για να αποκτήσει…θυσιάζοντας μάλιστα ορισμένες φορές τις αγάπες του, την υγεία του ακόμη και αυτό το άνοιγμα ενός παράθυρου στον ήλιο. Το έχεις φιλενάδα και με το πεζό. Να γράφεις και να σε απολαμβάνουμε!!!!!Την αγάπη μου και μια όμορφη εβδομάδα σε όλους σας !!!!!!!!
Aγαπημενη μου Σοφία,
Σε ευχαριστώ για τα τόσο μεστά σχόλιά σου… Με συγκινείς πάντα ! Με τιμάς και το βλέπω σε κάθε δημοσίευσή μας!
Εύχομαι να μπορούσα να μηδενίσω τις αποστάσεις και να βρισκόμουν κοντά σας για αυτό το άγγιγμα ψυχής
που όλοι έχουμε πολλή πολλή ανάγκη…
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!! ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!
Σας αγαπώ και εύχομαι να είναι το παράθυρο της ψυχής σας ανοιχτό πάντα στη χαρά!
Απλές έννοιες, απλές όμορφες εικόνες..μια απλή ζωή..λίγα και καλά που να μας ευχαριστούν.. όχι ντουβάρια που να βλέπουν άλλα ντουβάρια… αλλά ανοιχτό ορίζοντα. Χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα αυτό το κείμενό σας. Σας ευχαριστώ!!
Αγαπημένη μου Άννα….
Σε ευχαριστώ πολύ για το τόσο όμορφο σχόλιό σου!!!
Μακάρι να το συνειδητοποιούμε ΠΡΙΝ να είναι αργά!
Δυστυχώς όμως εννέα στις δέκα φορές όταν καταλάβουμε την αξία της συντροφικότητας ,
του αγγίγματος της ψυχής μας έχει πετάξει το πουλί της ΕΥΤΥΧΙΑΣ
από το παράθυρο που ανοίξαμε την τελευταία στιγμή……
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ