Είπες, να ξεκουράσω την ψυχή

απ' την άρνηση

έχει μείνει πολύς δρόμος ακόμη,
στάλα στάλα η βροχή, λέξεις προσευχής

ρωτάς ο έρωτας,

πάντα παρών μονίμως απών,

αλμυρό νερό που μεγεθύνει τη δίψα.

Φτερό λευκό η σκέψη σου

σε καταγάλανο ουρανό
κι όμως, είσαι εσύ

που εξαργύρωσες το φεγγάρι
για μια γιρλάντα μαύρο βελούδο.
Η μνήμη του ανέμου,

οι φωνές της νύκτας
δε με αφήνουν, μα που ξέχασα

το χαμόγελο μου,
κοσκινίζοντας την άμμο

με παίρνει ο ύπνος
ξέρω... κάθε καρδιοχτύπι στο σκοτάδι
σημαίνει μια έξοδο απ' τη σιωπή
και μια τυχαία συνάντηση.

Έγινες, στις χαρακιές της παλάμης
βαθύ σημάδι της μοίρας
είσαι στην απουσία της γιορτής
κρυφή προσμονή
ένα περιστέρι καθισμένο στο χέρι μου
στο σιντεφένιο συρτάρι παράπονο
στο ανεκπλήρωτο ταξίδι άστρο και φως.
Μεσάνυχτα, απόφαση στιγμής
αφήνεις

το μεθυσμένο κύκλο των ανθρώπων

την καπνισμένη αταξία της πόλης,
προχωράς, θλιβερά προβλέψιμος,
βήματα βαριά πλάι στη φθορά
και στο υπομονετικό γκρίζο των τοίχων
της θνητής τύχης ανοίγεις

το σκαλιστό κουτί
περιμένεις φλόγες κόκκινες, κανέλλα,
μια μυρωδιά λεμονανθού
περιμένεις σ' ένα παλιό θαμπό καθρεφτάκι
την καλοσύνη του καιρού στο βλέμμα
φαντάζεσαι τη μέρα

που θα ήθελες να ζήσεις
δεν έχεις άλλη χαρά να στείλεις

στον παράδεισο
κι' αυτή δε θέλεις από πείσμα να χαθεί.
Αύριο... θα ξεκλειδώσεις

με χρυσό κλειδί
να φύγουν οι εφιάλτες απ' την πόρτα.

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!