Αρχές καλοκαιριού. Μια-δυο τα σχολεία κλείνουν. Οι πρόβες των παιδιών της έκτης τάξης, για την παράσταση που θ’ ανεβάσουν στο τέλος της χρονιάς, για ν’ αποχαιρετίσουν το Δημοτικό, έχουν φτάσει στο ζενίθ. Η «δασκάλα» τους, μα πάνω απ’ όλα φίλη τους, έχει χτυπήσει κόκκινο –νεανική φράση που υιοθετήθηκε, όπως και πολλές άλλες, από την «γηραιά» κυρία, η οποία αρνείται να γεράσει, χάρη σε τούτα τα παιδιά.
Οι πρόβες την περίοδο αυτή πρέπει να γίνονται σε ρυθμό παράστασης. Οι ατάκες πρέπει να έχουν το ρυθμό του πινγκ-πονγκ, όπως τους έχει πει από τις πρώτες πρόβες, ο ρυθμός που οφείλει να έχει μια κωμωδία, ειδικά από «άμεστους ηθοποιούς». Εκτός από τα λόγια και τις κινήσεις, που πάντοτε πρέπει να είναι ίδια και ίδιες – για να μην μπερδεύονται οι συμπαίκτες – υπάρχει το σκηνικό, το φροντιστήριο, η μουσική, τα κοστούμια. Όλα αυτά πρέπει να ταιριάξουν και να δέσουν μεταξύ τους, για να βγει ένα όμορφο αποτέλεσμα, που ίσως να ζήλευαν κάποιοι επαγγελματίες ηθοποιοί.
Η σχέση των παιδιών αυτών με την «κυρία» τους έχει γίνει πλέον σχέση αγάπης, σεβασμού και εκτίμησης. Εκείνη βρίσκεται κάθε μεσημέρι στο σχόλασμα έξω από το σχολείο και σαν βγαίνουν – είναι δεν είναι η ημέρα της πρόβας τους, γιατί δεν κάνουν καθημερινά όλα – πέφτουν στην αγκαλιά της, που για την «κυρία» αυτή είναι φάρμακο, το ελιξίριο φάρμακό της.
Σε καθημερινή βάση, και για μια ώρα μετά το σχόλασμα, γίνεται η «κομματιαστή» πρόβα, δηλαδή, σκηνή-σκηνή. Και τα Σαββατοκύριακα, γύρω στον Μάη, δένονται όλες οι σκηνές και αρχίζουν και προστίθενται πρώτα η μουσική με το φροντιστήριο, μετά τα κοστούμια και το πρωί της παράστασης στήνεται το σκηνικό. Οι πρόβες αυτές, τον πρώτο καιρό, έχουν διάρκεια τεσσάρων ωρών και πρέπει να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα της μιάμισης ώρας.
Μένουν μόνο δύο Σαββατοκύριακα μέχρι την παράσταση. Πρέπει να ήταν οι αρχές τις εβδομάδας όταν, κεραυνός εν αιθρία, ειδοποιείται η «κυρία» πως η μανούλα ενός από τα παιδιά έφυγε αναπάντεχα για το μεγάλο ταξίδι. Τα παιδιά βρίσκονται σε εκπαιδευτική εκδρομή με τη δασκάλα τους, όταν την πληροφορούν κι εκείνη για το τραγικό γεγονός.
Πώς θα το πουν στο παιδί; Δε λέγεται εύκολα κάτι τέτοιο… Και πρέπει να το πουν εκείνοι ή μήπως να το μάθει καλύτερα από δικούς του ανθρώπους, όπως ο πατέρας και οι αδελφές του; […]

–

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια