Οι Κυριακές και οι γιορτές είναι οι χειρότερες μέρες για τους μοναχικούς ανθρώπους, έτσι λένε. Κι έτσι είναι. Ανήκω κι εγώ σ’ αυτή την κατηγορία και μπορώ να το επιβεβαιώσω δίχως δεύτερη σκέψη. Εκούσια βέβαια. Ανήκω σ’ αυτούς που ξυπνάνε τις Κυριακές μ’ ένα βάρος στο στήθος και μια θλίψη στο βλέμμα. Που τριγυρνάνε μέσα σ’ ένα άδειο σπίτι προσμένοντας μια αλλαγή. Ένα κουδούνισμα του τηλεφώνου από έναν φίλο ή το χτύπημα του κουδουνιού από έναν αναπάντεχο επισκέπτη. Είναι φορές που ανοίγω το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, συγχρόνως, για να διώξω τη σιωπή που φωλιάζει ύπουλα σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Άλλοι υποστηρίζουν πως μόνοι μας διαλέγουμε το μονοπάτι που θ’ ακολουθήσουμε στη ζωή κι άλλοι πως η ζωή είναι αυτή που μας κατευθύνει. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Κάνοντας συχνά μια αναδρομή στις επιλογές μου συνειδητοποιώ πως τελικά μονάχοι μας χαράζουμε το δρόμο μας. Στην πορεία διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με πολλούς ανθρώπους κι εμείς αποφασίζουμε ποιοι απ’ αυτούς θα πρωταγωνιστήσουν στη ζωή μας και ποιοι θα παραμείνουν στο παρασκήνιο. Κάπως έτσι αντάμωσε ο δρόμος μου με τον δικό σου. Διαλέξαμε κι οι δυο μας το ίδιο πρόσωπο για πρωταγωνιστή στις ζωές μας. Λες και δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι.

Σήμερα ξύπνησα με την ίδια δυσφορία στο στήθος, αυτή που με θυμάται συνήθως τις Κυριακές και τις γιορτές. Δυσφορία, ακεφιά, μελαγχολία, θλίψη. Αυτά τα συναισθήματα με συντροφεύουν στις άδειες ώρες μου και φαντάζομαι πως κάνουν το ίδιο και σε δεκάδες άλλους ανθρώπους που ανήκουν στην ίδια κατηγορία με μένα. Αυτούς που έκαναν λάθος επιλογές και τις πληρώνουν αδρά στην πορεία. Αυτούς που όταν αντιλαμβάνονται το λάθος τους είναι πλέον αργά για να το διορθώσουν.

Είμαι επίσης φοβερά θυμωμένη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ένας θυμός που κοχλάζει μέσα μου τον τελευταίο καιρό καθώς αναμοχλεύω το παρελθόν και τις αναμνήσεις που έχτισα μ’ έναν άνθρωπο που δεν μου ανήκει ολοκληρωτικά. Που δεν είναι ο άντρας μου αλλά ο δικός σου.

Παρασυρμένη απ’ αυτόν τον θυμό αποφάσισα να γράψω δυο λόγια σε σένα. Σε σένα που ποτέ δεν ανταλλάξαμε μια λέξη αλλά μας σημάδεψε ο ίδιος άνθρωπος. Δεν το κάνω για να σε πληγώσω αλλά για να ξαλαφρώσω από πάνω μου το βάρος που κουβαλάω τόσα χρόνια. Ίσως πάλι το κάνω για να πληγώσω εκείνον. Εκείνον που χθες βράδυ πέρασε κάποιες ώρες στο πλάι μου και σήμερα θα μοιραστεί τη μέρα του μαζί σας σαν καλός και στοργικός σύντροφος και πατέρας. Το σίγουρο είναι πως ψάχνω απεγνωσμένα διεξόδους ν’ απαλλαγώ απ’ το δικό μου βάρος. Κι αυτό το γράμμα είναι μια διέξοδος για μένα.

Σήμερα πήρα μια μεγάλη απόφαση. Έκανα κάτι διαφορετικό για να δώσω λίγο χρώμα στη συννεφιασμένη Κυριακή μου. Πήρα μια απόφαση που από καιρό κλωθογύριζε στη σκέψη μου.

Σήμερα, χωρίς να το αντιληφθείτε, πέρασα όλη μου τη μέρα κοντά σας. Σας περίμενα έξω απ’ το σπίτι σας. Όταν εμφανιστήκατε κι οι τρεις χαρούμενοι και γελαστοί, μου κόπηκε η ανάσα. Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε απ’ το μυαλό ήταν να ξεπροβάλλω απ’ τη γωνιά μου και να φανερωθώ απότομα μπροστά του να τον αιφνιδιάσω. Ύστερα την απέρριψα αμέσως. Παρ’ όλο που με εξίταρε η ιδέα να δω πόσα χρώματα θα άλλαζε το πρόσωπό του όταν θα μ’ έβλεπε. Σεβάστηκα όμως το παιδί. Η χαρούμενη όψη του παιδιού έβαλε φρένο σ’ αυτή την τρελή μου επιθυμία. Αυτό το παιδί, είπα από μέσα μου, δε φταίει σε τίποτα. Αν ήταν άλλη στη θέση μου να είσαι σίγουρη πως μπροστά στην τόση ευτυχία σας, θα λύγιζε. Κατάφερα όμως ν’ ανακτήσω τον έλεγχο του εαυτού μου και δεν εμφανίστηκα για να σας κλείσω τον δρόμο.

Ήθελα να σας ακολουθήσω. Να κλέψω δικές σας στιγμές. Να περπατήσω πλάι σας, να σας ακούω να μιλάτε ο ένας στον άλλον, να δω πώς συμπεριφέρεστε. Πώς συζητάτε τα σοβαρά σας ή πώς λέτε τα αστεία σας. Πώς τρώτε, πώς γελάτε και πώς περνάτε τις δικές σας Κυριακές.

Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα. Αυτόν τον αόρατο κρίκο που σας έδενε. Αυτή την οικειότητα που αποπνέουν τα πρόσωπα μιας οικογένειας. Καθόμουνα και σας κοίταζα. Μαζοχισμός δε λέγεται αυτό; Ζήλεψα τον τρόπο που σας φρόντιζε και τους δυο σας. Το τρυφερό του βλέμμα, όταν κοιτούσε το παιδί. Ξέρω πως το παιδί θα είναι ένας κρίκος που θα σας δένει για πάντα. Η δική μας σχέση δεν έχει κανέναν κρίκο. Το πάντα δεν ισχύει για μας. Αυτό το συμπέρασμα αποκόμισα σήμερα γυρεύοντας να κλέψω στιγμές απ’ τη ζωή σας.

Γύρισα σπίτι αργά το απόγευμα, ξάπλωσα στον καναπέ κι έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να διώξω την όμορφη εικόνα σας που κεντούσε σαν καρφιά τα μάτια μου. «Τι κατάλαβες; Το έκανες κι αυτό. Τι άλλαξε»; Ρωτούσα τον εαυτό μου και γύρευα απεγνωσμένα να του δώσω μια λογική απάντηση. Πώς να χωρέσει όμως η λογική μέσα σ’ αυτή την άρρωστη ιστορία;

Ξέρω πως ξέρεις. Και κατάλαβα πως αυτή είναι η άμυνά σου. Ξέρεις, μα δε μιλάς. Δεν του κάνεις φασαρίες, δεν του γκρινιάζεις, δε τον ρωτάς πού πάει, δε σε ενδιαφέρει πόσες ώρες θα λείψει. Δε σ’ ενδιαφέρει στ’ αλήθεια; Ή υποκρίνεσαι; Μήπως όλα αυτά τα κάνεις για το παιδί; Μήπως το παιδί είναι ο μόνος λόγος που κάθεσαι μαζί του; Σε ρωτάω γιατί γνωρίζω πολλούς που το κάνουν αυτό και δε διστάζουν να το ομολογήσουν. Θυσιάζουν χρόνια απ’ τη ζωή τους για τα παιδιά τους. Αυτό για μένα είναι παγίδα. Είναι μια παγίδα που στήνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι στον εαυτό τους. Τα παιδιά είναι άλλο κεφάλαιο στη ζωή ενός ζευγαριού. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διατηρήσουν ένα λευκό γάμο, με την πεποίθηση ή την ελπίδα ότι με αυτό τον τρόπο θα προστατέψουν το παιδί τους από τις αβαρίες ενός χωρισμού. Μια τέτοια απόφαση δεν αποβαίνει προς όφελος των παιδιών. Αλλά θα μου πεις ποια είμαι εγώ που θα σου δώσω συμβουλές για το παιδί σου; Και τι ιδέα μπορώ να έχω εγώ από παιδιά; Και ποιος μου είπε πως ο γάμος σας είναι λευκός;

Πολλές φορές τα παιχνίδια του μυαλού μου με βάζουν στη θέση σου. Προσπαθώ να καταλάβω πώς νιώθεις εσύ για όλα αυτά. Αυτό που αναρωτιέμαι και με κάνει συνέχεια να απορώ μαζί σου, είναι πώς αντέχεις μια τέτοια κατάσταση. Από πού αντλείς τόση υπομονή; Πώς μπορείς και υποκρίνεσαι τόσο άνετα πως δε συμβαίνει τίποτα; Εγώ πάντως δε θα άντεχα αν ήμουν στη θέση σου να τον μοιράζομαι. Θα του έδινα τα παπούτσια στο χέρι και θα τον έδιωχνα. Έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά ποιος ξέρει τι στ’ αλήθεια θα έκανα, αφού ποτέ δεν έχω βρεθεί στη θέση σου. Αφού εγώ βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη. Υποθέσεις μονάχα μπορώ να κάνω, εικασίες. Τον αγαπάς πάντως. Πρέπει να τον αγαπάς πολύ. Εκεί έχω καταλήξει.

Είμαι το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας και είμαι από επιλογή καταδικασμένη στη μοναξιά. Δε μου φταίει κανένας γι’ αυτό. Δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Ούτε σ’ εκείνον. Εφόσον γνώριζα πως ο άνθρωπος αυτός που με πλησίασε ήταν παντρεμένος, λέω μέσα μου, λούσου τα τώρα, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου.

Αλλά να σου πω κάτι; Για μένα είναι λάθος όλα αυτά που υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, πως η ερωμένη αισθάνεται έλξη για έναν παντρεμένο άνθρωπο, επειδή ανήκει αλλού κι έτσι δηλώνει την υπεροχή της και τονώσει την αυτοπεποίθησή της. Αν και –ευτυχώς– παραδέχονται πως κάτι τέτοιο δεν το κάνει πάντα συνειδητά. Αυτή η υποσυνείδητη υπεροχή έναντι της νόμιμης αντιπάλου –και στην προκειμένη περίπτωση η αντίπαλος είσαι εσύ–  είναι λένε η ατομική της επιβεβαίωση. Αυτά για μένα είναι φούμαρα! Αμπελοφιλοσοφίες!

Για ποια αυτοπεποίθηση και ποια υπεροχή μιλάνε; Εμένα τουλάχιστον μου λείπουν και τα δυο. Δεν ένιωσα ποτέ υπεροχή, δεν έχω αυτοπεποίθηση. Το κίνητρο της ερωμένης, επίσης, λένε πως είναι η επιβεβαίωση! Ποια επιβεβαίωση; Ότι τον κέρδισε; Αυτό ισχύει μονάχα για εκείνες που πέτυχαν τον στόχο τους. Να καταφέρουν δηλαδή να χωρίσουν το ζευγάρι και να κάνουν τον άλλον ολοκληρωτικά δικό τους. Εμένα δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου. Και για την ακρίβεια δε λειτούργησα ποτέ με την πρόθεση να σου κλέψω τον άντρα. Δεν υπάρχουν κανόνες σε τέτοιες άρρωστες σχέσεις. Αυτό πιστεύω ακράδαντα!

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ερωτεύτηκα. Παράφορα και παθιασμένα. Ερωτεύτηκα όπως θα ερωτευόμουν οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο στη θέση του. Το γνώριζα από την πρώτη στιγμή ότι η σχέση μ’ έναν παντρεμένο άντρα θεωρείται κοινωνικά και ηθικά λάθος, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να το ζήσω μέχρι όπου πάει. Δεν γνώριζα όμως τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, ούτε το κόστος που θα εισέπραττα μέσα απ’ αυτή την τρελή ιστορία. Ήθελα να τρέφω την ελπίδα πως το σπίτι σας ήταν ήδη διαλυμένο. Ωστόσο, ούτε αυτό με ενδιέφερε τότε. Ήμουν θολωμένη από τον έρωτα και το πάθος μου για εκείνον. Δε σου κρύβω πως με φόβιζε αυτή η άνευ όρων παράδοση σ’ αυτή τη σχέση αλλά και το πάθος που αισθανόμουνα μέσα από αυτό τον παράνομο έρωτα. Ήθελα να είμαι η ερωμένη του, τίποτα άλλο. Δεν προσδοκούσα ούτε επιδίωκα κάτι περισσότερο απ’ αυτή τη διψασμένη σχέση. Με γοήτευσε η τρέλα μου γι’ αυτόν.

Υποπτεύομαι πως κι εσύ θα παίζεις το ίδιο παιχνίδι με το μυαλό σου για μένα. Κι ίσως να έχεις πλάσει μια τελείως διαφορετική εικόνα για το άτομό μου. Ίσως να πιστεύεις πως είμαι μια μοιραία γυναίκα, σαν αυτές που περιγράφουν στα βιβλία ή στον κινηματογράφο. Σε βεβαιώνω πως δεν είμαι. Καμία σχέση δεν έχω μ’ αυτά τα πρότυπα. Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια απλή γυναίκα, όπως εσύ. Μια γυναίκα με φίλους που την εκτιμούν, με γονείς, με αδέρφια, με συγγενείς, όπως εσύ. Μια γυναίκα που δουλεύει δέκα ώρες τη μέρα και που συντηρεί ένα σπίτι μόνη της. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν ξενυχτάω. Έχω φοβερή εμμονή με την καθαριότητα και την τάξη κι έτσι συνηθίζω να βγάζω το άχτι μου. Να ξεφορτώνομαι το άγχος μου. Δε γυμνάζομαι και δεν έχω κορμάρα. Αντίθετα είμαι αρκετά παχουλή θα έλεγα σε σχέση με σένα. Έχω έναν σκύλο για συντροφιά, που τον βγάζω κάθε απόγευμα βόλτα στο πάρκο για να ξεσκάσει. Αυτός ίσως είναι κι ο μοναδικός αληθινός μου φίλος. Κι ο πιο έμπιστος. Μ’ αυτόν μοιράζομαι τις άσχημες σκέψεις μου και τη θλίψη μου όταν με παίρνει από κάτω. Με λένε Γιώτα. Είδες; Ακόμα και το όνομά μου είναι πολύ συνηθισμένο. Αν και θα γνωρίζεις σίγουρα πώς με λένε. Στους δικούς σου όμως αν με αναφέρεις, φαντάζομαι, πως θα με προσφωνείς «η άλλη».

Δε σε ζηλεύω. Δεν αισθάνομαι πως είσαι η αντίπαλός μου. Ούτε θα ήθελα να είμαι στη θέση σου. Σε λυπάμαι. Όπως λυπάμαι και τον εαυτό μου. Μερικές φορές δε σου κρύβω πως λυπάμαι κι εκείνον. Νιώθω πως είμαστε κι οι τρεις χαμένοι από χέρι. Αφού κανείς απ’ τους τρεις μας δεν είναι ικανός να δώσει ένα τέλος σ’ αυτή τη θλιβερή ιστορία. Κανένας δεν έκανε ένα βήμα ν’ αποχωρήσει ή να επαναστατήσει και να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Η δική μου οργή κι ο δικός μου θυμός πηγάζουν απ’ τα λάθη μου. Και δεν έχουν ως αποδέκτη εσένα, αλλά εκείνον. Αυτός ευθύνεται άλλωστε που τρύπωσα ανάμεσά σας. Αυτός μου έκανε χώρο να περάσω. Μου άνοιξε την πόρτα και με καλώς όρισε. Πιστεύω πως εσύ είσαι το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας μας.

Η συναισθηματική απόγνωση, η αίσθηση της απόρριψης, η συντριβή και η θλίψη σίγουρα είναι κάποια απ’ τα συναισθήματα που συντροφεύουν κι εσένα, ειδικά τις ώρες που αντιλαμβάνεσαι ή υποπτεύεσαι πως τις περνάει μαζί μου. Αυτά τα συναισθήματα δυστυχώς υπονομεύουν την ψυχική μας υγεία. Θα πέρασες κι εσύ βέβαια το στάδιο του θυμού και της οργής. Είσαι η γυναίκα που τον έχεις στηρίξει στα δύσκολα, έχεις δημιουργήσει οικογένεια μαζί του, έχεις δώσει τα πάντα σ’ αυτή τη σχέση και ξαφνικά αισθάνεσαι πως σε μεταχειρίζεται σαν να μην έχει καμία αξία. Φαντάζομαι πως, ειδικά στις αρχές, θα είχες την αίσθηση πως ο κόσμος χάνεται κάτω απ’ τα πόδια σου.

Το παρήγορο όμως για σένα είναι πως ο κοινωνικός και οικογενειακός σου κύκλος σε στηρίζει, σε αντίθεση με μένα. Σου αναγνωρίζει το δίκιο σου κι έτσι οι φίλοι σου και τα αγαπητά σου πρόσωπα αποτελούν για σένα μια σίγουρη συναισθηματική επένδυση. Ενώ με μένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εγώ για όλους είμαι «η άλλη». Αυτή που τόλμησε να ξεπεράσει τα όρια και να χωρέσει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Αυτή που δε λογάριασε κανόνες και καταπάτησε τις ηθικές αρχές της για έναν άντρα. Η ξελογιάστρα. Η ανήθικη. Η πρόστυχη.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είμαι όμως. Δεν ξελόγιασα τον άντρα σου, δεν έκανα τερτίπια για να τον κερδίσω, ούτε θέλησα να του κηρύξω πόλεμο εναντίον σου. Δε μιλάμε ποτέ για σένα. Δεν τον ρώτησα ποτέ το παραμικρό για σας. Εννοώ και το παιδί μ’ αυτόν τον πληθυντικό. Η μόνη ένδειξη ότι υπάρχετε εσείς στη ζωή του, όταν είναι μαζί μου, είναι αυτή που κοιτάζει αγχωμένος το ρολόι του ή το κινητό του. Σας σέβεται κι εκείνος όμως με τον τρόπο του. Ποτέ δε θέλησε να μου μιλήσει για την άλλη του ζωή. Την κανονική. Σέβεται τα ιερά και τα όσια της οικογένειας του. Κι ας λογαριάζεται για «μοιχός». Για μένα υπάρχουν χειρότεροι απ’ αυτόν. Υπάρχουν εκείνοι που διαπράττουν τη μοιχεία με το μυαλό. Αστείο σου φαίνεται; Κι όμως. Αυτοί πιστεύω πως είναι σε χειρότερη μοίρα. Το να δραπετεύεις με το μυαλό και να κάνεις πράγματα που δεν τολμάς να τα εφαρμόσεις στην πράξη, δεν είναι λιγότερο επιλήψιμο. Αυτή είναι η δική μου άποψη.

Δεν είμαι ούτε ανήθικη. Αν ήμουν, σίγουρα το πρωί που σας συνάντησα, δε θα δίσταζα με τίποτα να ξεπροβάλλω μπροστά σας και να φανερώσω την παρουσία μου. Δε θα σκεφτόμουν το παιδί. Δε θα το έβαζα πάνω απ’ την επιθυμία μου.

Ούτε πρόστυχη είμαι. Αφού τόσο χρόνια παραμένω στο παρασκήνιο και δεν έχω το σθένος ν’ ανέβω στη σκηνή και ν’ αλλάξω με την παρουσία μου τη ροή της ιστορίας. Οι φίλοι μου δεν με κατακρίνουν, γιατί με γνωρίζουν καλά και ξέρουν πως εγκλωβίστηκα και παραδόθηκα σε μια σχέση δίχως μέλλον. Σίγουρα με λυπούνται. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Αυτό που απεχθανόμουν πάντα, να τρέφουν δηλαδή τέτοια συναισθήματα για μένα, όπως ο οίκτος, δεν κατάφερα να το αποφύγω. Γι’ αυτό σου λέω πως είμαστε χαμένοι από χέρι. Παγιδευμένοι σε μια άρρωστη σχέση, που εσύ έχεις τον πρώτο ρόλο κι εγώ τον δεύτερο. Αυτόν του κομπάρσου! Τι θα μπορούσες να ζηλέψεις εσύ από μένα; Εγώ θα παραμείνω για πάντα «η άλλη».

Κι όμως. Ξέρεις τι διάβασα τις προάλλες για τους κομπάρσους; Στο παραθέτω αυτούσιο για να αντιληφθείς καλύτερα τον ρόλο τους… «Το πρόσωπό τους δεν θα το δείτε καθαρά στην μεγάλη οθόνη κι αν το διακρίνετε σε κάποια γωνία του πλάνου, είναι καταδικασμένο να χαθεί τόσο φευγαλέα όσο εμφανίστηκε. Η φωνή τους σχεδόν ποτέ δε θα φτάσει στα αυτιά σας και το όνομά τους δεν θα φιγουράρει στους τίτλους τέλους μαζί με τα ονόματα των συντελεστών της ταινίας. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, που μοιάζουν να μην υπήρξαν ποτέ, είναι τόσο απαραίτητοι στις ταινίες όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και χωρίς αυτούς καμία μεγάλη ταινία δεν θα ήταν μεγάλη».

– 

γράφει η Νικολίτσα Μπλούτη 

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!