Κλεισμένος στο ησυχαστήριό μου
περιβάλλομαι από όλα εκείνα τα παιχνίδια
που έχω συλλέξει με τα χρόνια
με την ελπίδα ότι θα πέθαινα
μαζί τους…
Τους μπιχλιμπιδωτούς αντιπερισπασμούς μου
τα μολυβένια στρατιωτάκια μου
τα λούτρινα ζωάκια που, σαν αναμνήσεις,
γέμιζαν το μαξιλάρι
κάτω από το κεφάλι του παιδιού
που υπήρξα…
Τώρα μόνος
τα παρακολουθώ να ξεθωριάζουν
τα χέρια τους να αδυνατίζουν
και να πέφτουν, τραυματισμένα
από την αιχμή του γήρατος…
Τι ειρωνεία
που θα πρέπει να πεθάνουν
και εγώ να μείνω μόνος
με τα λείψανά τους
-διαπιστευτήρια της σιωπής-
σε αυτήν τη μετά θάνατον ζωή μου.
_
γράφει η Βασιλική Δραγούνη
Πολύ δυνατό το ποίημά σας μου άρεσε πάρα πολύ!Καλές γιορτές σας εύχομαι!