Δεν είχε ύπνο απόψε… Καρτέραγε με τα βλέφαρα ορθάνοιχτα το φως του ήλιου και με το που τρύπωσε, σηκώθηκε. Νίφτηκε καλά, του έκαμε η μάνα και χωρίστρα, φόρεσε το δανικό πουκαμισάκι, το καλό – σιδερωμένο και μπαλωμένο κοντό παντελονάκι και βγήκε. Ήταν ο μόνος που είχε σε όλα δέκα και σήμερα θα έπαιρνε τη σημαία. Γι αυτό τόση περιποίηση. Χαμογέλασε. Έφτασε στο σχολείο. “Δημοτικό σχολείο Φιλιππιάδος”. Διάβασε όλο καμάρι την ταμπέλα στην είσοδό του. Η καρδιά του χτύπησε γρήγορα και τα γονατάκια του έτρεμαν από την αγωνία και τη λαχτάρα της στιγμής. Μπήκαν στη γραμμή. Σε λίγο θα ανακοίνωναν το όνομα του. Ο κύριος Σίμος, ο διευθυντής του σχολείου, ήρθε και στάθηκε ευθυτενής μπροστά τους. «Ανάπαυση», τους είπε και φώναξε τον Μπαλάφα, το γιο του γιατρού, να κάνει δύο βήματα μπρος. Ύστερα άπλωσε το χέρι του και τον συνεχάρη για τη σημαία. Ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει… μα κρατήθηκε!… Έσκυψε το κεφάλι και το σήκωσε μόνο σαν έμεινε μονάχος, στο γυρισμό για το σπίτι του. Τα δάκρυα λευτερώθηκαν και έβρεξαν το προσωπάκι του. Θύμωσε με τον εαυτό του, που περίμενε… που ήλπιζε αλλιώς… Έτσι ήταν το πρέπον!… Ο γιος του γιατρού έπρεπε να πάρει τη σημαία όχι του φτωχού… του μέθυσου!!!
_
γράφει η Σοφία Ντούπη
Το πρέπον το πρέπον … που σμπαράλιασε ζωές,…. πόση αδικία και για ένα πρεπον ,,, Εξαιρετική η ιστορία σου Σοφία!!!!!
Πράγματι αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα αλλά φαντάζομαι όχι τώρα πια Σοφία . ΟΙ πέραν του ενός αριστούχοι με το απόλυτο 10 μπαίνουν στην βάσανο του κλήρου εκεί όπου τον πρώτο ρόλο τον παίζει η Τύχη. Εκτός και αν οι κλήροι είναι σημαδεμένοι και το παιχνίδι σικέ…Μα αυτό ”δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε κανένας”!!!!
Σε μια χώρα που ακόμα κ η αληθεια κ το φως φανταζουν ικανότητες κ δικαιώμα των λίγων…Αλήθεια…
Κάποτε ήταν το Πρέπον!… Σήμερα τη θέση του πήραν άλλες λέξεις, με το ίδιο νόημα όμως, αυτό της Αδικίας!!! Ναι τη σημαία τώρα πλέον την παίρνουν αυτοί που είναι οι πιο τυχεροί… όμως παρόλα αυτά, όταν αυτά τυχερά παιδάκια μεγαλώνουν γνωρίζουν την αδικία ή τη δικαιοσύνη των λίγων από πρώτο χέρι!… Η ιστορία που μοιράστηκα μαζί σας είναι πέρα για πέρα αληθινή και συνέβηκε στον άντρα μου, πριν από πενήντα χρόνια. Που από τότε θεωρώ ότι δεν άλλαξαν και πολλά στην κοινωνία μας κι αν άλλαξαν πιστεύω ότι πήγαν προς το χειρότερο!!!
Η ιστορία σας εξαιρετική και πέρα για πέρα αληθινή!Καλή συνέχεια στο συγγραφικό σας έργο
Κάτι τέτοια τα έζησα κι εγώ…. Δυστυχώς…Προηγούντα άλλοι στην ΙΕΡΑΡΧΊΑ… Αληθινή πως θα ήταν ήμουν σίγουρος… Πανέμορφα δοσμένηαπό την πέννα σου!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!… Είμαι σίγουρη ότι η ιστορία του άντρα μου δεν είναι η εξαίρεση που έγινε τότε… πιστεύω ότι ήταν ο κανόνας!… Όμως και τώρα, μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια δυστυχώς κάπως έτσι λειτουργούμε. Μου κάνει εντύπωση μόνο, που στη χώρα που υπήρξε η κοιτίδα του πολιτισμού της φιλοσοφίας, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία!!! Μου κάνει εντύπωση που συνεχίζουμε να επιβραβεύουμε τους λωποδύτες και τους ανάξιους!!!
Σοφία δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Που είναι αληθινή ή που συνεχίζει να συμβαινει; μάλλον και τα δύο! Εξαιρετικά γραμμένη εξαιρετικά “ενοχλητικη” πραγματικότητα….
Σ’ ευχαριστώ πολύ, για τα καλά σου λόγια Μάχη μου! Κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να δράσουμε αλλιώς… και να αλλάξουμε όσα μας ενοχλούν και μας πονούνε!!!
H σημαία δίνεται σήμερα στα παιδιά που αριστεύουν κι αν είναι πολλά, με κλήρωση μεταξύ τους! Παλιότερα ναι, υπήρχαν αυτές οι αδικίες τις βιώσαμε όλοι λίγο πολύ και με διάφορους τρόπους! Η αδικία εξακολουθεί στην κοινωνία,δυστυχώς ….
Σοφία δυστυχώς η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται και σήμερα σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Η διαφορά σήμερα πιστεύω πως είναι η απόκρυψη τέτοιων γεγονότων.
Ο Πλάτων όμως είπε, πως όσο απομακρύνεσαι από την δικαιοσύνη, τόσο μεγαλώνει η απόσταση από την ελευθέρωση της ψυχής μας! Ας σκέφτούμε λοιπόν σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται ο καθένας.
Καλό απόγευμα!!!!
Αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ Ελένη μου, ότι κάπως έτσι λειτουργούν και σήμερα κάποια πράγματα. Και το χειρότερο δεν είναι ότι τα κρύβουμε… το χειρότερο είναι ότι κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε… και μιλώ γενικότερα για τις αδικίες!!! Όσο για τον Πάτωνα!!! Αναρωτιέμαι απλά, πως γίνεται να έχουμε το ίδιο DNA!!! Καλό σου βράδυ!!!
Καλογραμμένη και παραδειγματική ιστορία! Και παραμένει τόσο επίκαιρη…
Ευχαριστώ πολύ Έλενα…και καλό σου βράδυ!!!