(Διαβάστε εδώ το Μέρος Α)

(Διαβάστε εδώ το Μέρος Β)

(Διαβάστε εδώ το Μέρος Γ)

(Διαβάστε εδώ το Μέρος Δ)

Πήρε τη Μυρτώ στο κατόπι. Από πολύ πρωί στηνόταν σε ένα καφέ, απέναντι ακριβώς από το σπίτι της πρώην του γιου της, με τον σοφέρ της στο αυτοκίνητο έτοιμο να ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή, να μπει κι εκείνη μέσα και να ακολουθήσουν την κοπέλα να δουν πού θα πήγαινε, τι θα έκανε και στη συνέχεια, αν τα έβρισκε σκούρα για τις δικές της αντοχές, ένας καλός ντετέκτιβ θα συνέχιζε την παρακολούθηση.
Δεν ήξερε τι μπορούσε να βγει από τούτες τις κινήσεις της αλλά της ήταν αδύνατον να κάθεται άπραγη στο σπίτι της, με τον κίνδυνο να ελλοχεύει από κει που τον περίμενε περισσότερο.
Για να την αναζητήσουν σπίτι της, κυρίως η Λήδα, το είχε προβλέψει και είχε κάνει εκτροπή του σταθερού της. Θα έβρισκε δικαιολογίες, πότε θα είχε βγει για ψώνια, πότε την γάτα της στον κτηνίατρο, πότε χαρτάκι με τις φίλες της, πότε θα έτρωγε έξω γιατί βαριόταν να μαγειρέψει, θα θόλωνε τα νερά.
Ναι, μα από την πενθήμερη μέχρι στιγμής παρακολούθηση, δεν προέκυπτε τίποτα το επιλήψιμο.
Έτσι πέρασε όλη η εβδομάδα και την Τρίτη της επόμενης βλέπει τη Μυρτώ να βγαίνει από το σπίτι της αγκαλιά με έναν όμορφο νέο άντρα (αν είχε ή δεν είχε θεληματικό πηγούνι, δεν έβλεπε από μακριά!).
Η καρδιά της ηλικιωμένης, λίγο ακόμη να πεταχτεί από το στέρνο της. Βγάζει γρήγορα το τηλέφωνό της και αρχίζει να τραβάει ευκρινέστατες φωτογραφίες του ζευγαριού, πρώτα με φόντο την μονοκατοικία της κοπέλας και μετά μιας τζάγκουαρ, που ένας άνθρωπός της (βοηθός; οικονόμος;) έβγαζε από το γκαράζ του σπιτιού. Μπήκαν στην τζάγκουαρ εκείνοι, μπήκε προλαβαίνοντας και η Αρχοντούλα στο δικό της με τον σοφέρ και άρχισαν την παρακολούθηση. Μα βλέποντας τους άλλους να τρέχουν σαν βολίδα, η Αρχοντούλα δεν το ’χε σκοπό να πάθει κανένα ατύχημα πάνω στο άνθος των γηρατειών της(!) και προτίμησε να διακόψει. Προς το παρόν άλλωστε δεν χρειαζόταν και κάτι άλλο. Ήδη η υπομονή της είχε αποδώσει καρπούς, και τι καρπούς… Οι φωτογραφίες ήταν τόσο εύγλωττες που δεν χρειαζόταν κάποιος να είναι ιδιαίτερης ευφυΐας για να καταλάβει τι σήμαιναν εκείνα τα φιλιά, οι περιπτύξεις, με την ημερομηνία και την ακριβή ώρα αποτυπωμένη πάνω σ’αυτές τις φωτογραφίες.
Ευχαριστημένη αρκούντως, λέει στον σοφέρ να γυρίσουν και να την πάει σφαίρα στην Εταιρεία. Δεν κατάλαβε και η ίδια ποια παρόρμηση την οδήγησε κατά κει. Ήταν σπάνιες οι φορές που το είχε κάνει. Ποιος παρατρεχάμενος Άγγελος βοηθός της Αγάπης, ή και η ίδια η Αγάπη, οδήγησε τα βήματά της προς τα κει; Ποιος να ξέρει.
Ο Φοίβος και η Λήδα την βλέπουν έκπληκτοι και τρομερά ανήσυχοι και την ρωτούν αν της συμβαίνει κάτι, κάτι με την υγεία της κυρίως.
«Ε, λοιπόν, πιο ανόητη ερώτηση δεν έχω ακούσει ξανά. Δηλαδή σαν να λέμε, εγώ θα είχα πρόβλημα υγείας και θα ερχόμουνα να σας το ανακοινώσω θριαμβευτικά και όλως ιδιαιτέρως; Τηλέφωνα, κινητά και ακίνητα εν αχρηστία; Και γιατροί, νοσοκομεία και τα ρέστα μπορούσαν να περιμένουν άμα τη αναχωρήσει εκ των γραφείων σας! Και σας είχα για ξύπνιους… Κεράστε με ένα αναψυκτικό, και θα σας πω.
Είχα πάει με τις φίλες μου μέχρι το Χαλάνδρι για καφέ και εκεί που τον έπινα βλέπω ένα ζευγάρι που μου φάνηκε γνωστό. Δηλαδή όχι και οι δύο, μα η κοπέλα. Ήταν τόσο ωραίο το θέαμα το ερωτικό που απέπνεαν, που όλος ο κόσμος τους καμάρωνε και ίσως και να ζήλευε τα νιάτα τους και τις περιπτύξεις τους. Ομολογώ ότι και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση και έκανα την κατινιά να βγάλω ενσταντανέ. Η κοπέλα γνωστή μου, και θα σκάσω αν δεν μου πείτε ποια είναι, γιατί εγώ ναι μεν έστυβα το μυαλό μου να θυμηθώ πού την ξέρω-πού την ξέρω, μα στάθηκε αδύνατον. Μου έγινε έμμονη ιδέα. Είπα μήπως κάποιος από τους δυο σας την γνωρίζει.»
Και λέγοντας αυτό, βγάζει το tablet της και τους δείχνει τις φωτογραφίες που είχε απαθανατίσει.
Η Λήδα γύρισε και κοίταξε την Αρχοντούλα με ένα όλο νόημα βλέμμα, ο δε Φοίβος αμήχανος ρώτησε τη μάνα του:
«Και από πού βρε μάνα γνωρίζεις εσύ τη Μυρτώ; Μια από τις φίλες μου ήταν.»
«Α γεια σου. Τώρα που μου το λες ναι, θυμήθηκα. Ήταν σε μια φωτογραφία κομμένη από ένα κοσμικό περιοδικό αφημένη πάνω στο γραφείο σου στο σπίτι. Θυμάμαι σε είχα ρωτήσει τι να την κάνω και ακούω έκπληκτη να μου λες “πέταξέ την”, πράγμα που έκανα.»
«Ναι, το θυμάμαι.»
«Να πάρει η ευχή να πάρει τις εμμονές μου. Ευτυχώς που μου την έλυσες την απορία.»
Και λέγοντας αυτό, αγκάλιασε τη Λήδα λέγοντάς της :
«Μη μου πεις ότι δεν θα έρθεις με το γιόκα μου να φάμε μαζί το μεσημέρι. Έφτιαξα λαχανοντολμάδες που του αρέσουν. Τους έφτιαξα με τα ίδια μου τα χεράκια και ελπίζω να τιμήσετε αυτούς και μένα. Να σας περιμένω; Επιδόρπιο μια κρεμ καραμελέ με συνταγή ενός φίλου μου σεφ, άρτι αφιχθέντος εκ Παρισίων. Αν αρνηθείτε δεν θα είναι μόνο που εσείς θα χάσετε, είναι και που θα με σκάσετε επιπλέον… Λοιπόν;»
«Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει “όχι” σε σένα αγάπη μου, με κρεμ καραμελέ ή και χωρίς;» της είπε η Λήδα, με τον Φοίβο να βλέπει έκπληκτος και πανευτυχής τις δύο γυναίκες της ζωής του να αγαπιούνται τόσο, εξ’ αιτίας του και για χάρη του.
Φίλησε τη μάνα του, της είπε να πάει στο καλό γιατί πνίγονταν στη δουλειά. Αν ήθελε να μην αργήσουν και να μείνουν οι λαχανοντολμάδες παραπονεμένοι και ανέγγιχτοι στο τραπέζι της.
«Στις τέσσερις θα είμαστε εκεί» της είπε.

Πέρασαν 3-4 μέρες και η Λήδα παίρνει ένα μήνυμα στο κινητό της από τη Μυρτώ:
«Πώς πάει η ιστορία; Θα με βοηθήσεις τελικά να τα ξαναβρώ με τον άνθρωπό μου; Πρέπει να γνωρίζω για να ξέρω πώς θα κινηθώ. Μη μ’ αφήνεις άλλο στα σκοτάδια της απελπισίας…»
Και τότε η Λήδα αναγκάστηκε να κάνει αυτό που καθόλου δεν της άρεσε. Έστειλε κι αυτή μήνυμα στο τηλέφωνο μαζί και τις φωτογραφίες που της έδωσε η πεθερά της λέγοντάς της μόνο μία φράση:
«Τούτος ο άντρας ξέρει τις κινήσεις σου ή θα τον χάσεις κι αυτόν όπως έχασες τον άλλο;»
Και αυτή ήταν η τελευταία φράση που αντάλλαξε πια η Λήδα με την εν λόγω καλλονή. Και δεν ξανάκουσε να γίνεται λόγος για το άτομό της από κανέναν.

Γιατί μερικές γυναίκες ξεκατινιάζονται έτσι, ήθελα να ήξερα. Και αφού είναι οι ίδιες πονηρές ή συνωμοσιολόγες, γιατί δεν υπολογίζουν στις άλλες, στις αντίζηλες να τις πούμε, την ίδια πονηράδα; Απορία Ψάλτου βηξ.
Και το παραμύθι της πτωχής πλην τίμιας όμορφης νεαρής συνεχίστηκε με τον πρίγκιπά της, ο οποίος δεν ήρθε να την πάρει με το άσπρο άλογό του στην εκκλησία, αλλά με μια κατάλευκη Φεράρι που την έσερναν και ’γω δεν ξέρω πόσα άλογα, το χρώμα των οποίων με συγχωρείτε αλλά μου διαφεύγει.
Η δε Αρxoντούλα σε πολύ λίγο καιρό αναγκάστηκε να βρει μια Ελληνίδα νταντά παλιάς κοπής που γνώριζε και ξένες γλώσσες, για να την βοηθάει με τα τρίδυμα εγγόνια της που ήταν μεγάλα ζουζούνια. Και καθώς δεν ήταν η γιαγιά και στις μεγάλες αντοχές της, τη βοήθεια μιας έμπειρης νταντάς την είχε απόλυτη ανάγκη. Δύο αγόρια και η Αρχοντούλα η νεώτερη, που αν θεσπιζόταν κρατικό βραβείο σκανταλιάς σίγουρα θα το έπαιρναν αυτά τα τρία πιτσιρίκια μακράν των συνυποψηφίων τους.
Μην παραβλέψουμε να πούμε για μια φορά ακόμα ότι δεν υπάρχει στον πλανήτη Γη πεθερά που να έχει αγαπήσει τη γυναίκα του γιου της πιότερο απ’ αυτήν.
Να που το Σύμπαν όταν έχει κέφια, φτιάχνει και τέτοια ονειρεμένα παραμύθια με τόσο λίγους τυχερούς ήρωες! Και τα εκατομμύρια των υπολοίπων, έχοντας αυτούς τους ελάχιστους για παράδειγμα, πορεύονται ελπίζοντας ότι ίσως κάποιος από αυτούς θα είναι ο τυχερός που θα κερδίσει το ίδιο “τζακ ποτ” μ’ αυτό του παραμυθιού…

~~~

Τελείωσε το διήγημά της η Μάρλεν, δεν της προέκυψε τελικά νουβέλα όπως είδε στον ύπνο της, μα αυτό λίγη σημασία είχε. Γιατί να το τραβούσε κι άλλο; Υπάρχουν πράγματα που δεν χρειάζονται μεγάλο άπλωμα και πλατιασμό, είναι ένα και ένα ίσον δύο. Τόσο απλά και ταπεινά. Και ένιωσε πάλι μια νάρκη να την καταλαμβάνει…
«Λες ο Μορφέας να ξαναήρθε να με πάει καινούριο ταξίδι;» αναρωτήθηκε.
Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε.
Ας την πήγαινε όπου ήθελε. Εκείνη από τη μεριά της, το μόνο που θα έκανε, αν είχε την χθεσινή νυχτερινή εμπειρία, θα ήταν η καταγραφή των ονείρων και μάλιστα όχι όλων, αλλά το ωραιότερο, αυτό που θα έβαζε στην καινούρια συλλογή μεγάλων διηγημάτων που ετοίμαζε.
«Καλό σου ύπνο Μάρλεν» ευχήθηκε στον εαυτό της.
Μα ξαφνικά έκανε έναν περίεργο συνειρμό, που της έδιωξε όχι μόνον τον ύπνο που ήρθε τώρα, μα και αυτόν που σαν σκέψη και μόνο θα ερχόταν αναγκαστικά κάποια στιγμή ως είθισται βέβαια σε κάθε ον:
«Να έχει άραγε σχέση το διήγημα του ονείρου μου, με εμένα την ίδια και τον δικό μου Διευθυντή; Δηλαδή, μου ομολόγησε αυτό που δεν τολμούσα να ομολογήσω η ίδια; Είμαι όντως ερωτευμένη με τον Σωκράτη και δεν το είχα βαθιά συνειδητοποιήσει, νομίζοντας ότι απλά μου αρέσει και τον αγαπώ σαν καλό φίλο και εργοδότη; Κι εκείνος; Να αισθάνεται κάτι για μένα;»
Πόσο πιο δύσκολες είναι οι ιστορίες που ζούμε ξυπνητοί!
Τα όνειρα μοιάζουν με παραμύθια.
Που τι σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση;
Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς…
Εμείς, πώς αλήθεια;
Έλα μου ντε.

–

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου