Τη Μάρλεν δεν την έπαιρνε ο ύπνος εκείνο το βράδυ. Και, ναι μεν την βασάνιζε αυτή η αλλόκοτη αϋπνία, καπάκι όμως της συνέβαινε και κάτι άλλο.
Υπήρχαν χρονικά διαστήματα όπου, απ’ ό,τι καταλάβαινε και απ’ ό,τι διαπίστωνε, βυθιζόταν σε έναν λήθαργο περίεργο, σαν να είχε καταπιεί μια χούφτα υπνωτικά. Και τότε τα άκουγε. Τα άκουγε να μιλούν με φωνή φυσιολογική ανθρώπινη. Μιλούσαν τα ασημικά της, μιλούσαν τα μπιμπελό της, τα έπιπλα, οι κουρτίνες, τα πάντα, και τα μόνα που δεν έβγαζαν μιλιά, περίεργο, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, ήταν όλα τα βιβλία της που γέμιζαν τρεις τεράστιες βιβλιοθήκες που έπιαναν τους τρεις τοίχους του δωματίου της μέχρι το ταβάνι. Απολύτως βουβά αυτά. Όλα τ’ άλλα, κουβέντες να ακούσει το αφτί σου, επί παντός του επιστητού. Ενδιαφέρουσες και πανέξυπνες. Σε καθέναν από αυτούς τους λήθαργους και άλλος ο έχων τον πρώτο λόγο στην κουβέντα. Και σαν να υπάκουγε στην μπαγκέτα αόρατου μαέστρου συντονιστή της, κανείς δεν “καπάκωνε” την ομιλία του άλλου, όπως βλέπουμε να συμβαίνει σε talk shows στην T.V.
Το περίεργο είναι ότι η Μάρλεν μόλις ξυπνούσε από τον εκάστοτε ολιγόλεπτο λήθαργο θυμόταν τα λόγια των άψυχων αντικειμένων με απίστευτη διαύγεια. Και έκανε το εξής φυσικό: Έπαιρνε μολύβι και χαρτί και άρχιζε να καταγράφει τα πάντα, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Και το ακόμη πιο περίεργο ήταν ότι μέσα σ’ αυτό το διάστημα σχηματίζονταν δοκίμια, διηγήματα, νουβέλες και ο σκελετός ενός μυθιστορήματος.
Τόσες πολλές ιδέες ενδιαφέρουσες δεν της είχαν ξανατύχει ενώ, έως μόλις πριν λίγο, υπήρχαν αγωνιώδεις στιγμές που ψάχνοντας να βρει κάτι να γράψει στύβοντας και ξανά στύβοντας το έξυπνο ταλαντούχο μυαλό της να κατεβάσει καμιά ιδέα, κάτι το νόστιμο και όχι τετριμμένο ν’ απλώσει στο χαρτί, η Έμπνευση απούσα. Και τώρα πακτωλός ιδεών. Απίστευτο. Θεέ μου, οργασμός ιδεών, αδύνατον να τις διαχειριστεί, αλλά έτρεμε και μη της διαφύγουν. Θα ήταν κρίμα κι άδικο.
Ξυπνούσε λοιπόν και το Δοκίμιο έτοιμο. Δεν είχε παρά να το καταγράψει. Το ίδιο και το σύντομο διήγημα. Με αυτά καλά. Με τις νουβέλες και το μυθιστόρημα ήταν το πρόβλημα οπότε, αν και δεν το συνήθιζε γιατί πάντοτε άφηνε το βιβλίο να την πηγαίνει μόνο του πάρα κάτω, άρχιζε τώρα να σχηματίζει έναν σκελετό, τον κορμό ενός δέντρου με κλαδιά μεγάλα και ψηλά, μικρότερα και χαμηλά μέχρι τις ρίζες του.
Έδινε όνομα στο καθένα απ’ αυτά με την προοπτική να αναπτύξει στην συνέχεια το θέμα σε σχέση πάντα με την κεντρική ιδέα του κορμού του δέντρου.
Έτσι, κοιμόταν.
Ξυπνούσε.
Στην ουσία ήταν σε συγγραφικό οίστρο σε απίστευτη και αφύσικη έξαρση. Μα αυτό δεν ήταν υγιές. Πόσο θα άντεχε βιολογικά;
Που να πάρει η ευχή να πάρει. Ας μην είχε Θεέ μου το μυαλό τέτοια άμεση εξάρτηση από το κορμί. Ας ήταν να ακολουθούσε τις δικές του διαδρομές, τις δικές του αντοχές μόνο…
Έτσι είχαν λοιπόν τα πράγματα αυτήν την παράξενη νύχτα που δεν ήξερε ποια ήταν η αιτία που προξενούσε τούτο το παράδοξο φαινόμενο. Δεν της είχε συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο.
Και έγραφε, κοιμόταν λίγο, ξυπνούσε και πάλι από την αρχή. Αυτό κράτησε μέχρι την ώρα που έπρεπε να σηκωθεί για να πάει στη δουλειά της. Και όπως ήταν φυσικό το κορμί της την πρόδωσε. Πήρε το μυαλό της και το πήγε σε ένα ταξίδι πανέμορφο που δεν ήταν σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, μα σε γνωστά της λημέρια, δίνοντας στην οντότητά της μιαν υπόσχεση ότι στην επιστροφή δεν είχε σημασία αν αυτή ήταν γρήγορη ή αργή, θα αποκωδικοποιούσε τον σκοπό του ταξιδιού αυτού.
Και όταν κάποια στιγμή επιτέλους ξύπνησε ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ούτε τότε θα ξυπνούσε αν δεν ούρλιαζε μέσα στο αφτί της το ξυπνητήρι του κινητού της που το είχε προγραμματίσει να της υπενθυμίσει ότι ήταν μεσημέρι και ότι έπρεπε κάτι να φάει αν δεν ήθελε, όπως της έλεγε ο φίλος της γιατρός, να πάει από ασιτία. Το ντριν ντριν αυτό, ήταν μαζί και υπόμνηση του τι περίμενε την υγεία της αν εξακολουθούσε αυτούς τους ρυθμούς του επιπρόσθετου φορτίου που ναι μεν ήταν δημιουργικό αλλά εξοντωτικό.
Σηκώθηκε τρεκλίζοντας, πήγε μέχρι το μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της πρώτα, να πιει ένα ποτήρι νερό και έναν καφέ και στη συνέχεια να κάνει ένα ντους. Μ’ αυτή τη σειρά. Γιατί αν άρχιζε ανάποδα, θα την έπαιρνε ο ύπνος σίγουρα μέσα στη μπανιέρα.
Πίνοντας τον σχεδόν πικρό καφέ της βλέπει έκπληκτη στο γραφειάκι του δωματίου της μια στοίβα χειρόγραφα σαν πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένα και μόνον τότε συνειδητοποίησε το συγγραφικό όργιο που την είχε καταλάβει ολόκληρη την αποψινή νύχτα.
Έντρομη παίρνει τηλέφωνο το γραφείο της να ενημερώσει για την απουσία της και ακούει έκπληκτη την γραμματέα του Διευθυντή της να της λέει ότι ετοιμαζόταν να έρθει ή ίδια μέχρι το σπίτι της να δει τι συνέβαινε και δεν απαντούσε ούτε στα τηλέφωνά της, πράγμα που κράτησε όλο το πρωινό.
Η Μάρλεν κάτι βρέθηκε να ψελλίσει μα φαίνεται ότι το ψέλλισμα αυτό δεν ήταν αρκούντως πειστικό ώστε να υποθέσει η άλλη κοπέλα στην άλλη άκρη του ακουστικού ότι η Μάρλεν ήταν όντως στα καλά της. Όταν όμως η Μάρλεν την βεβαίωσε ότι τα πάντα ήταν υπό έλεγχο και ότι η αδιαθεσία της πάει πέρασε, δεν είχε κι εκείνη λόγο να αμφιβάλλει ότι κάτι αλλόκοτο συνέβαινε στην “καλύτερη υπάλληλο της εταιρείας” όπως μετ’ εμφάσεως και σε όλους τους τόνους διακήρυττε το γοητευτικό αφεντικό τους. Αυτό το αφεντικό που όλες οι κοπέλες της εταιρείας, δεσμευμένες ή όχι, ήταν αθεράπευτα ερωτευμένες μαζί του και μια του γλυκιά κουβέντα, ένα σαγηνευτικό του χαμόγελο τις έκανε να ονειρεύονται αμαρτίες ανομολόγητες ξεχνώντας και δεσμεύσεις, μα δυστυχώς γι’ αυτές εκείνος δεν είχε μάτια παρά για την κοπέλα του, την οποία και σπάνια έβλεπαν να τον επισκέπτεται στο γραφείο του.
Η Μάρλεν δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και πολύ ντρεπόταν γι’ αυτό. Δεν ένιωθε διόλου υπερήφανη για το γεγονός ότι αυτόν τον άντρα τον αγαπούσε βαθιά και τόσο απόλυτα που και ο Αλαίν Ντελόν, στα νιάτα του, να την φλέρταρε δεν θα έδινε τσακιστή πεντάρα, που λένε, γι’ αυτόν. Μιλάμε για τέτοια κατάσταση.
Τώρα αν ο boss είχε πάρει είδηση του τι συνέβαινε στην καρδιά της κοπέλας δεν το ξέρουμε, γιατί ο άνθρωπος ναι μεν ήταν φιλικός κυρίως με τον θηλυκόκοσμο της επιχείρησης, αλλά πέραν αυτού ούτε καθ’ υποψίαν να τον απασχολούν θέματα ερωτικού ενδιαφέροντος γι’ αυτές όλες.
Σε αδρές γραμμές αυτό ήταν το γενικό σκηνικό.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και το τηλέφωνο ξανακτυπάει με την ιδιαιτέρα να της λέει ότι κατά παραγγελία του αφεντικού δεν ήταν καθόλου ανάγκη να πιεστεί και να έρθει έστω και τώρα στο γραφείο της, “άνθρωποι είμαστε και όχι ρομπότ” της παρήγγειλε. Αρκεί να ξεκουραζόταν.
Η Μάρλεν βούρκωσε από συγκίνηση για την κατανόηση αυτού του προικισμένου με τόσες αρετές ανθρώπου. “Γοητευτικό το περίβλημά σου μα και το περιεχόμενο σου αγάπη μου δεν πάει πίσω”, μουρμούρισε η κοπέλα…
Με τούτα και με τα’ άλλα πέρασε η ώρα. Γέμισε ένα δεύτερο φλιτζάνι καφέ, γέμισε τη μπανιέρα της με ζεστό νεράκι και αιθέρια έλαια και βυθίστηκε ηδονικά εκεί μέσα απολαμβάνοντας μπάνιο και καφέ. Δεν έμεινε πολύ, έμεινε τόσο όσο να τελειώσει ο καφές της και 1-2 τσιγάρα. Βγήκε, τυλίχτηκε στο μπουρνούζι της, τύλιξε και τα κοντά μαλλάκια της με μια χνουδωτή πετσέτα, έβαλε στο CD player μουσική του γούστου της και βάλθηκε να τακτοποιήσει πρόχειρα τα έργα της νύχτας της, βάζοντάς τα σε μια κάποια λογική σειρά.
Κειμενάκια σε στυλ χρονογραφήματος, ένα δυο μικρά διηγήματα σχεδόν έτοιμα, μια νουβέλα αξιώσεων 10.000 λέξεων πάνω κάτω, και το “δέντρο” ενός μυθιστορήματος, όπως έχουμε ήδη πει. Όλα αυτά ήταν η συγκομιδή που αποκόμισε από τον περίεργο συγγραφικό οίστρο που την είχε καταλάβει αυτή τη νύχτα.
Με τι να καταπιαστεί τώρα, τι να χτενίσει, τι να διορθώσει;. Έκλεινε προς το διήγημα. Δουλειά εύκολη, στρωμένη. Αλλά και η εβδομάδα της, το έβλεπε έμελλε να κυλήσει εποικοδομητικά και δεν επρόκειτο να την αφήσει να πάει χαμένη. Αποκλείεται…
“Aρχίζουμε”, μονολόγησε  […]

–

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου