Στον 25ο μεσημβρινό

τού Μάρτη … Γένοιτο … ήχησε,

στρίγγλισμα

κάτασπρης καρδιάς,

λυρικό ηλιοβασίλεμα

άρχισε να ρέει … από ξάστερο λαρύγγι !

Στο άσαρκο στήριγμα

τής αγίνωτης πλάτης

τού δευτερόλεπτου,

τ᾽ ατσάλινο τ᾽ουρανού

εκτόπισμα, συγκόλλησε

στη δυσκολομέτρητη

σκαλωσιά τού σβέρκου του,

δίδυμο εαυτό.

Ακόμα και με

κλίμακα τροφαντή,

μόνο ως σκιά

μπορεί να ποτίζει … τώρα …

… ποτέ στο πριν …

τα γλαροφίλητα πέλματα

τού απειρόμορφου

τής γαστρός Της ύψους.

Μ᾽ ένα τόσο δα

αμούστακο Γένοιτο,

τα σύμπαντα … τώρα …

άδειο όστρακο μπροστά

στον αστείρευτο τρούλο

τής γαστρός Της … ποτέ στο πριν …

εκπληκτοδίαιτα,

σχίζουν τη φλέβα

τού θαυμασμού,

από το αίμα ν᾽ ασβεστωθεί,

η μάντρα τού καινούριου.

Τώρα,

ξεριζώνουν τα μαλλιά

τής υπεροχής, απολύουν

ασημένιους δακτυλίους,

στέλνουν με απόσπαση

στην τέταρτη διάσταση

… ποτέ στο πριν …

αστερισμούς λεβέντες,

νεφελώματα καλλονές,

κομίτες γόητες,

ξεφυσώντας στρατιές

απροσδόκητου,

στην απόρθητη

έως τώρα αμμουδιά

τού μεγαλείου τους.

Πυροβολούν … ποτέ στο πριν …

… τώρα … σουγιάδες δύσλυπτου,

καλωσορίζουν το δευτερείο τους,

αψέλιστη μέχρι νυν λέξη,

άσκεφτη σχεδόν,

φευγάτη από το λεξιλόγιο

τής αλάνθαστης αρμονίας τους,  

λιθοβολώντας μανικά

την αιώνια αγνωσιά της.

Τώρα,

στρώνουν στον καναπέ

τού απείρου, να ξαποστάσει

η προσκύνηση … η μουσαφίρισσα … τώρα …

… ποτέ στο πριν … που σαν κουνέλα ξεγεννά.

Τώρα ,

οι πλανήτες … μπίλια μία  …  ποτέ στο πριν …

οι γαλαξίες … τώρα … ο κόκκος …

τ᾽ αστέρια … τώρα … το μικρό … ποτέ στο πριν … πλάτος τού τραπεζιού …

ο Ήλιος, το μυρμήγκι  … τώρα … σαν … που ούτε καν υπάρχει.

Με το πρώτο κλάμα Του,

στην οθόνη τού ορίζοντα,

άλλο έργο ξεκίνησε να παίζει … προφητικό,

εκπληρούμενο σαν … μισοφέγγαρο

που ορκίζεται πανσέληνο.

Κι οι καμπάνες,

άλλον μελωδισμό … τώρα … ποτέ στο πριν …

χύνουν … πελάγη ραγίσματος,

στη στενόμυαλη στάμνα ενός ανήμπορου .

Ένα βρέφος Γένοιτο … και καλοκαιριάστηκε

η κελαηδιστή καρδιά τής αβασταγιάς Του.

Χωρίς Εσένα, ποτέ στο πριν … πώς θα μελάνιαζε … τώρα …  η εικόνα Του,

από τα μαινόμενα χείλη τής Αγάπης Του ;

Χωρίς Εσένα, πώς θα βούλιαζε … τώρα … το ασίγουρο … ποτέ στο πριν …

στον gentleman βυθό τού γνώριμου  ;

Γένοιτο …  προτίμησε το ενδιάθετο

να υποδείξει στο φωνούμενο … όχι που δεν μπορούσες

κι Εσύ Εύα να φορεθείς  … όχι που δεν μπορούσες με νύχτα

να λούσεις την ανθρωπότητα … όχι που δεν μπορούσε

Ό χ ι …  ν’  αρθρώσει το χρυσοπλοκώτατο  βλέμμα Σου ! 

Γένοιτο !

Κι ο Χτίστης κατάφερε … τώρα … ποτέ στο πριν …

απ᾽ τους μαστούς τής αθωότητάς Σου,

άπλετο να βυζάξει ανακαινισμό.

Εσένα τυλίχτηκε

στης Κανάς το γάμο,

όταν ακινητοποίησες

για δεύτερη φορά

την περιπολία τής σιωπής,

για νά βρει αραξοβόλι

τ᾽ αλεξιβρόχιο σπλάχνο Σου

στην πήλινη ανάγκη.

Εσένα … μόνο … τυλίχτηκε,

κι όπως Εκείνος έγδαρε

το τομάρι τού νερού για

να ξεμπουκάρει

η πορφυρόχρωμη

σάρκα τού οίνου, έτσι

γδαίρνεται … ποτέ στο πριν …

κι ο άδικος εαυτός … τώρα … για να ξεμυτίσει

η μυροβόλα από μέσα σάρκα τού αγίου,

στον γάμο μιας ανάπλασης.

Με  χέρια,

σαν φτερά αγγελόπλαστα

απλωμένα,

φιλάει το ερωτικό Του μένος

το ματωμένο μάγουλο της Ανατολής

και το σκοτεινόβρεχτο πρόσωπο της Δύσης.  

“  Iδού η μήτηρ σου ! ”  όχι μόνο στον αγαπημένο Σου

αλλά και σε μένα είπες.

Στον 15ο μεσημβρινό τού Αυγούστου,

πανυγήρι στήθηκε φωτεινόστακτο

απ᾽ αγγέλους και ανθρώπους,

για το σφάλισμα των βλεφάρων Της !

Κοιμήθηκες … ,

για να βαρυστομαχιάσει η ψυχή Σου,

απ᾽ το υπέρβαρο όνειρό μου !

Κοιμήθηκες …

για να πάθει μετάσταση ανωφέρειας,

η κληματαριά των πόθων μου.

Τώρα … Δέσποινα … ποτέ στο πριν … τώρα …

η κοίμησή Σου… ποτέ στο πριν … γεννά έναν δεύτερο Χριστό …

την ελπίδα μου … τώρα … την ακοίμητη σαν αγνότητα … Γένοιτο !

_

γράφει ο Παναγιώτης Σκοπετέας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!