Είκοσι έξι χρόνια από τότε
Ότι μπόρεσα τα πήρα μαζί μου
Ότι δεν μπόρεσα, τα άφησα.
Έμεινε πίσω το λιβάδι με τα χαμομήλια
Και τα δέντρα στην φοιτητούπολη με τις ανθισμένες μιμόζες
Και εκείνο το μικρό κοριτσάκι
με τα μακριά ξανθά μαλλιά.
Στην πόρτα έμεινε,
με έναν πίνακα στο χέρι,
Οδός Μιχαήλ Γραμμένου, αριθμός 6,
Ο Θεός από ψηλά μ’ ένα του νεύμα
Και πίσω απ’ την πλάτη μου δυο απελπισμένα μάτια
Που με χαλάζι δακρύων κλαίγανε.
Και όλα αυτά τα πήρε το ποτάμι
Και δεν πρόλαβα ούτε να κλάψω.
Ότι πήρα ήταν λίγα
Θεέ μου, ακόμα με βαραίνουν
Και με την ψυχή στο στόμα κρατούνται
Είκοσι έξι χρόνια από τότε
Ό,τι μπόρεσα πήρα
Και τα κρατώ σφιχτά στην παλάμη του ενός χεριού μου.
Ότι άφησα,
Ήταν ένα κοριτσάκι
που τώρα έγινε γυναίκα.
_
γράφει η Ardita Jatru (Αρντίτα Ιατρού)
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Συγκινητικό και ρομαντικό συνάμα. Πολύ ωραίο!!!
Πολύ όμορφη Η ΦΥΓΗ σας…
Ένα παιδί…μια γυναίκα…μια ζωή….
Μια φυγή με έντονα σημάδια … πολύ δυνατό το ποίημά σας!!
Πολύ ωραίο το ποίημά σας, πράγματι κουβαλάμε όλοι μέσα μας την παιδική αθωότητα, τα παιδικά βιώματα, που όσο μακρυά κι αν πάμε μας ακολουθούν.
γράφετε..διαφορετικά όμορφα!