Δέντρο ζωής

Λυγισμένα τα κλαδιά σου όμορφα στέκουν

Πράσινα και ξερά τα φύλλα σου σκορπίζουν

Με ανθισμένες πινελιές ζωγραφιστές

Τα όμορφα άνθη σου ξεπροβάλλουν περήφανα

Ενάντια στο χειμώνα της καρδιάς που καρτερά

Ενάντια στον κεραυνό της ζωής που καραδοκά

Στο μοιραίο και στο ξαφνικό φύσημα

Στέκεις αγέρωχο, στιβαρό κι αρματωμένο

Δέντρο ζωής

Φτερουγίζουν τα όνειρα τα παιδικά

Στα ώριμα κλαδιά σου τιτιβίζουν γλυκά

Και ζηλεύουν οι ρίζες οι χωμάτινες

Να μπορούσαν έστω μια στιγμή μικρή

Να αναποδογύριζαν τούτο το κάρμα

Να δρόσιζαν από τις πρωινές σταγόνες

Να τις αγκάλιαζε ο πρωινός αέρας

Να μύριζαν για λίγο το ολόφρεσκο άρωμα

Δέντρο ζωής

Σε φυσούν οι καιροί κι εσύ τους γελάς

Και σφυρίζουν τα φύλλα το μεγάλο μυστικό

Στο αγέρι σκορπούν το τραγούδι της 8^ης νότας

Μελοποιημένη ανάσα Αετού και φως Πανσελήνου

Προσκύνημα ταπεινό στην απέραντη Φύση

Ναοί στο σχήμα του ουρανού[1] γεννιούνται

ψέλνοντας τον σωτήριο ύμνο της Ψυχής

ζωγραφίζοντας σύννεφα λευκά στο στερέωμα

_

γράφει η Μάχη Τζουγανάκη

[1] «Άξιον Εστί» – Οδυσσέας Ελύτης