Λατρεύω αυτή την ώρα. Περασμένα μεσάνυχτα και επιτέλους ηρεμεί ο δρόμος κάτω από το σπίτι μου. Κανένα αυτοκίνητο, κανένας γείτονας ή περαστικός δεν χαλά αυτή την ησυχία. Είμαι μονάχα εγώ που στέκομαι στο μικρό μπαλκόνι και ατενίζω τα φώτα της πόλης. Απολαμβάνω τη στιγμή με το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας κι ο καπνός που βγαίνει από τα χείλη μου γίνεται ένα με το αεράκι. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στη δροσιά του. Κι όσο φυσά τόσο παρασύρομαι σε περασμένα χρόνια.
Όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις έχουν φόντο μια φιγούρα: τη δική σου. Εκείνο το πλατύ χαμόγελο, που διέγραφε κάθε ρυτίδα σου. Ήσουν μια ανοιχτή αγκαλιά για τις φορές που έκλαιγα επειδή μάτωναν τα γόνατά μου. Ένα χάδι που έδιωχνε τον πόνο. Ακόμη κι όταν έκανα αταξίες, είχες έναν δικό σου τρόπο να με μαλώνεις. Τρυφερά και αυστηρά συγχρόνως.
Ύστερα μεγάλωσα και πάλι εκεί ήσουν. Μόνο που τότε είχα βρει άλλες ασχολίες. Ήθελα, βλέπεις, να κατακτήσω τον κόσμο. Να ζήσω και να γευτώ τα πάντα. Συγχώρα με για τις ημέρες που είχα πολλή δουλειά και ξεχνούσα να τηλεφωνήσω. Για τα απογεύματα που έβρισκα άλλη παρέα να περάσω την ώρα μου.
Στις γυναίκες φέρθηκα επιπόλαια, οι φιλίες μου ήταν ασταθείς. Σαν να ήμουν μόνιμα πάνω σε ένα άλογο που έτρεχε χωρίς να προλαβαίνω να δω καθαρά ό,τι υπήρχε γύρω μου. Κι έτσι δεν εκτίμησα τίποτα σωστά. Προσπαθούσες να με συνετίσεις, μα εγώ ήμουν στον κόσμο μου -σε εκείνον που έβαζα μόνο όποιον πήγαινε με τα νερά μου. Αδίκησα πολλούς, μάνα. Πρώτα απ’ όλα την ίδια τη γυναίκα μου. Αυτή που την έκανες παιδί σου, εγώ της φέρθηκα με τον χειρότερο τρόπο.
Τώρα η κούρσα σταμάτησε και το τοπίο ξεθόλωσε. Απολαμβάνω τις ώρες της μοναξιάς μου -με γαληνεύουν κάπως. Να ξέρεις πως παρέα τις περνάμε αυτές τις ώρες. Γιατί δε σου κρύβω πως προσπαθώ να κρίνω τις πράξεις μου μέσα από τη δική σου ματιά. Είναι σαν να ακούω νοερά τις συμβουλές σου -λίγες, ακριβές, χωρίς περιττά στολίδια. Ίσως μόνο έτσι καταφέρω να διορθώσω κάπως την κατάσταση. Μακάρι να μην έφευγες τόσο νωρίς. Θα είχαμε τόσα να πούμε, μάνα…
_
γράφει η Έλενα Σαλιγκάρα
Έλενα, βούρκωσα με το κείμενό σου. Θα σου πω κάτι σαν μάνα που η κόρη της είναι αρκετά μεγάλη. Τα παιδιά μας ανοίγουν τα φτερά τους για να πετάξουν, να γνωρίσουν , να γευτούν κι αυτό είναι υγιές. Δεν γίνεται να βρίσκονται πάντα δίπλα στη μανούλα τους. Έχουν ανάγκη να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, να κάνουν φιλίες, να απογοητευτούν από ανθρώπους, να σπάσουν το μούτρα τους, έτσι όμως εξελίσσονται, ωριμάζουν. Αν ήταν εδώ τώρα η μανούλα σου, τα ίδια θα σου έλεγε. Είσαι πολύ τρυφερός άνθρωπος.
Άντε τώρα πρωινιάτικα μ’ έκανες και συγκινήθηκα. Άλλη μία κόρη για μια υπερήφανη μάνα. Εύχομαι γρήγορα να γίνεις κι’ εσύ μανούλα.
Με αγγιξες…με συγκινησες….ομορφα και απλα…να εισαι καλα Ελενα!!
Ευχαριστώ Χριστίνα για τα όμορφα λόγια σου. Έχεις δίκιο… τα παιδιά πρέπει να ζουν τη δική τους ζωή. Μόνο έτσι ωριμάζουν… Οπως και ο ήρωας του κειμενου που τα έκανε θάλασσα μα ήρθε η ώρα που αναθεώρησε.
Χαίρομαι πολύ που με άγγιξε Λένα μου και ιδιαιτερως για τα γλυκά λόγια σου και ευχές σου! 🙂
Πολύ χαιρομαι Άννα μου που σε άγγιξε! Και ιδιαιτέρως όταν αυτό συμβαίνει με απλότητα 🙂
Όμορφο και συγκινητικό Έλενα. Ο,τι έπρεπε τώρα που πλησιάζει και η γιορτή της μαμάς…να κάνει μια τόσο όμορφη κατάθεση ένας γιος…ακόμα και αν κοιτάζει προς τον ουρανό.. Καλό σου Σαββατοκύριακο
Ευχαριστώ πολύ Μάχη. Χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε!
Έλενα με τον δικό σου μοναδικό τρόπο τοποθετείς γλαφυρά τα συναισθήματα που αντανακλούν στην ψυχή στο άκουσμα της λαλιάς
” Μάνα”. της πρώτης λαλιάς του κάθε παιδιού, της πρώτης λαλιάς της ίδιας της ζωής.. Άγγιγμα ψυχής λοιπόν !!!!
Ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη για το όμορφο σχόλιο….
Μάνα!!!!! Όσο κι αν λείπει είναι δίπλα μας! Όσο κι αν μεγαλώνουμε , οι συμβουλές της περνάνε απ’ την ηχώ του χρόνου και γυρίζουν ξανά και ξανά στ’ αφτιά μας!!! Κι ο αντίλαλος γίνεται όλο και πιο μεγάλος -παράξενο ε?- όσο περνούν τα χρόνια!!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΕΛΕΝΑ !!!! Καταπληκτικά όμορφη η ιστορία σου…. !!!!!!!!!!! Με συγκίνησες!
Ευχαριστώ πολύ Χρυσούλα!! Έτσι είναι…
Όμορφο βράδυ!
“Μακάρι να μην έφευγες τόσο νωρίς. Θα είχαμε τόσα να πούμε, μάνα…”
Πόσο πικρό να νιώθεις ότι δεν πρόλαβες…
Πολύ τρυφερό κι ευαίσθητο, Έλενα μου! 🙂
Έλενα μου από χθες που διάβασα τον μονόλογό σου τον είχα στη σκέψη μου, καθυστέρησα λίγο το σχόλιό μου γιατί χθες είχαμε τη βάπτιση του μικρού Σωκράτη…Τι να πω παιδί μου…έχεις τόσο τρυφερή ψυχούλα και γράφει τόσο όμορφα που έκλαψα και χθες και σήμερα!!! Να γράφεις κορίτσι μου και μέσα από την τρυφερότητα και τη σοφία σου να μας διδάσκεις!!! Ευχαριστώ πολύ!!!
Ευχαριστώ πολύ Βάσω μου για τα υπέροχα σχόλιά σου!!
Ευχαριστώ πολύ Σοφία μου! Χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε! Να χαίρεστε τον μικρούλι σας και να είναι καλότυχος!