Θυμάσαι; Σου είχα πει πως σ’ αγαπώ 

Κι όλη η πλάση ήταν χαρούμενη και φωτεινή

Σου έλεγα κοίτα τα πουλιά καλέ μου, τι όμορφα που ελεύθερα πετούν

Κοίτα, σου έλεγα, κοίτα τον ήλιο, τη θάλασσα, τα δέντρα

Τι όμορφα που μύριζαν τα άνθη τους, γλυκέ μου!

Και το παιχνίδισμα του γλάρου στο νερό, που άστραφτε το απομεσήμερο

Θυμάσαι; Θυμάσαι που σε φίλησα κάτω από κείνα τα βράχια;

Μύριζε άνοιξη κι αγάπη, μύριζε έρωτας καλέ μου

Αναδυόταν απ’ τα κορμιά μας, που είχαν μείνει κολλημένα για αιώνες

Κι εμείς στα μάτια καρφωμένοι, χωρίς ανάσα, χωρίς χτύπο στα στήθη

Όλα σταματούσαν στο κοίταγμά σου, πάγωνε ο χρόνος, θυμάσαι;

Ταξίδευα στα μάτια σου κι εσύ χαμογελούσες 

Με κείνο το ζεστό χαμόγελο που όμοιό του δεν υπάρχει

Θυμάσαι το απόγευμα εκείνο; 

Ναυαγοί στο χρόνο μείναμε, ξεχασμένοι απ’ τον κόσμο

Κάπου κοντά στα κύματα.

Ω, πόσο πολύ σ’ αγάπησα αετέ μου! 

Στο είχα πει, θυμάσαι;

_

γράφει η Ράνια Σιαμορέλη