Θυμώνω, σπάνια πια.
Έμεινα μόνη
κοιτώντας με απλανές βλέμμα
αφηρημένα το ρολόι
στο σταθμό του τρένου.
Χόρευε η βροχή
στο πλακόστρωτο που γυάλιζε
στην αντηλιά ξυπνώντας τις μνήμες.
Χάσαμε τις πρωινές καλημέρες
τις πήραν τα σύννεφα του Νοέμβρη μακριά.
Κάτι από ξαφνική εγκατάλειψη
γέμισαν οι καρδιές
άδεια κοχύλια,
και οι αυλές της Πλάκας
στις γειτονιές τις ήρεμα αναπαυμένες
θαρρείς έχει κολλήσει το χθες
ανάμεσα σε γιασεμιά και ακροκέραμα.
Τα μάτια τεράστια από έκπληξη
ρουφούν τη θέα της Ακρόπολης
μεγαλώσαμε, γίναμε
πιο γήινοι και πιο ανθρώπινοι,
στην ωριμότητα μας
οι επιθυμίες περιορίζονται στον καφέ
κι όμως μείναμε
αποπροσανατολισμένοι όπως τότε
και απελπισμένοι περισσότερο.
Απροσδόκητα ήρθες
άλλη μια φορά
πριν ξεμακρύνουν οι φωνές
στο χώρο της πλατείας
κρατώντας τις θύμησες
εκείνου του καιρού
κρυμμένες μέσα στα κυκλάμινα.
Κυριακή πρωί
τα ρόδια σκορπισμένα στο τραπέζι
του παλιού καφενείου
όπως τότε ίδια ατμόσφαιρα
κεχριμπαρένιο κομπολόι στα χέρια
κι ο χρόνος συνεπής επισκέπτης
η μοναξιά μας, ανοικτή εφημερίδα.
Θα προσπεράσεις
και αυτό το πρόσκαιρο αγκάλιασμα
και οι λέξεις μου φτωχαίνουν
δεν ξέρω τι να πω για να μ' ακούσεις.
Αγάπη...
για την αγάπη ο θόρυβος
και ο ψίθυρος για την αγάπη.
Μένει μαβί το χρώμα
των ονείρων της θάλασσας,
ίσως έτσι ζωγραφίσω ένα αντίο
αβέβαιη για το αν θα καταφέρω
αλλά με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση.
Παντού θα με βρεις
σκόρπισα την ψυχή μου
στη δικιά σου την ήρεμη δύναμη
ξοδεύτηκα...
μα δεν θυμώνω...
σπάνια πια.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Αγάπη…
για την αγάπη ο θόρυβος
και ο ψίθυρος για την αγάπη.”
Εξαιρετικό κα Ζωή!!!
Η Αγάπη,
και το μαβί θα ντυθεί πορτοκαλί, πράσινο, γιορτή!!
και οι αισθήσεις θα ανταμώσουν ξανά τον λόγο ύπαρξής τους…
Είναι ωραίο να θυμάσαι και να μη θυμώνεις, να ανοίγεις το παράθυρο της καρδιάς για μια ανάμνηση τρυφερή, ένα χαμόγελο, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένα άστρο μακρινό που κοίταξες με κάποιον, ένα φιλί, το βουβό κύμα που ακόμη αγκαλιάζει το μοναχικό βράχο. Ναι, δεν θυμώνω πια, τη ρότα του ταξιδιού μου κοιτάζω καθώς έχω απομακρυνθεί πολύ από την αφετηρία και πίστεψέ με όλα τα αγαπώ… Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Είναι πράγματι ωραίο να αγαπάς χωρίς να θυμώνεις πια..
πάντα ξεχωριστός ο τρόπος που καταγράφετε τα περάσματα της Αγάπης
Μάχη, τάξε και εσύ πως κρατάς ένα ματσάκι θύμησες και γιασεμιά κι αν πρέπει να τα χαρίσεις, μη διστάσεις και μη λυπηθείς, θα είναι πάντα προσφορά στο αξόδευτο φως και στο μέλλον. Εσύ συνέχιζε να ψιθυρίζεις πως δεν φοβάσαι να ανοίξεις την πιο βαθιά πληγή γιατί εκεί βρίσκεται ο αιώνιος ολόλευκος ανθός της Αγάπης και θα μείνει για πάντα ρόδο αμάραντο της μνήμης και της προσευχής, σε πείσμα της ευκολίας του σύγχρονου κόσμου. Ευγνώμων για την καλοσύνη σου.
Ζωή μου … ζωή να᾽ χεις!
Με καλή διάθεση πάντα κι ας έχει μια γλύκα μελαγχολική, ας είναι να αξιοποιείς τις στιγμές που σου δίδονται γιατί είναι δώρα, εκείνα τα πρωινά που ξυπνούν τα αγριολούλουδα για ν’ ανατείλει το φως στα μάτια που αγαπάς, εκείνα τα απογεύματα που παραβλέπεις την εκδικητική βιασύνη του χρόνου, εκεί που η θύμηση σε κρατά και σε φυλακίζει σε μια αγκαλιά, εκεί που και η νοσταλγία γίνεται ψίθυρος προσευχής, εκεί που το ευχαριστώ είναι από την ψίχα της ψυχής. Ειλικρινά ευχαριστώ.
ΠΑΝΤΟΥ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΣΚΟΡΠΙΣΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ ΞΟΔΕΥΤΙΚΑ ΜΑ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΩ ΣΠΑΝΙΑ ΠΙΑ…….ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΖΩΗ ΜΟΥ…. ΣΠΑΝΙΟ ΤΕΛΕΙΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ……ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ…..ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ Η ΠΕΝΝΑ ΣΟΥ ΚΑΛΗ ΜΟΥ……Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΓΝΙΤΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΠΙΘΑΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ……. ΡΑΛΛΙΑ ΝΤΕΙΒΙΣ
Ευχαριστώ Ραλλία, σ’ ευχαριστώ για την αγάπη και την εκτίμηση.
….να αξιοποιείς τις στιγμές που σου δίδονται γιατί είναι δώρα…, Ζωή μου γράφεις υπέροχα και μας γαληνεύεις την ψυχή!