Το έχω χιλιοειπεί. Η Ιστορία γράφεται τουλάχιστον με 40 χρόνια χρονική απόσταση από τα γεγονότα που θέλεις να εξιστορήσεις. Άρα θα μπορέσω τώρα να μιλήσω για μένα αφού το όριο αυτό έχει από πολλού χρόνου ξεπεραστεί.
Μεγάλωσα (δεν μου αρέσει να λέω γέρασα).
Απίστευτο. Το ήξερα βέβαια, αλλά δεν το είχα απόλυτα συνειδητοποιήσει. Συμβαίνει να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη σαν μια καρικατούρα που δεν αναγνωρίζεις, άγνωστη τελείως. Δεν πολυδίνεις σημασία. Σε όλα συνηθίζει κανείς.
Και ξαφνικά ΜΠΑΜ. Ένα αγαπημένο πρόσωπο που κάποιον σημαντικό ρόλο έπαιξε κάποτε στη ζωή σου, έρχεται μέσω τηλεφώνου και συνειδητοποιείς για τα καλά, αυτό που απέφευγες να παραδεχτείς μόνος σου, αυτό που ο καθρέφτης σού έλεγε με πάσα ακρίβεια. Την αλήθεια δηλαδή. Και ενώ ήσουν ένα είδος ειδώλου, μια λατρεμένη μορφή στα “θέλω” αγαπημένων σου προσώπων, ο μύθος σου καταρρέει θορυβωδώς, απομυθοποιείσαι και πας. Είναι πολύ σκληρό να το αντέξει η κοκεταρία σου, η υπερηφάνεια σου και ο υποβόσκων (τον αθεόφοβο, υπάρχει ακόμα) ναρκισσισμός σου. Και τι κάνεις όταν, αντί να ακούσεις τις κολακείες των ανθρώπων που ήταν ερωτευμένοι μαζί σου, που σε είχαν ίσως κακομάθει σε λόγια θαυμασμού, να βλέπεις την έκπληξή τους και την επιμελώς κρυμμένη απογοήτευσή τους στο άκουσμα της ομολογίας σου ότι μεγάλωσες θαρρείς και δεν το ήξεραν. Μα πώς τους το έκανες αυτό; Εσύ, δεν είχες το δικαίωμα να μεγαλώσεις, όχι. Έπρεπε να εξακολουθείς να είσαι το είδωλό τους το αγέρωχο, το υπερήφανο, το απλησίαστο, το λατρευτό, το απόρθητο και κυρίως το νεανικό. Μα αυτό απ’ όσο γνωρίζω δεν το έχει καταφέρει κανένα ανθρώπινο ον, παρ’ όλους τους επί της Γης Φουστάνους. Εκτός από τον Ντόριαν Γκρέυ του Όσκαρ Γουάιλντ και τον Φάουστ του Γκαίτε, που βέβαια δεν ήταν παρά παραμύθια και ίσως ευσεβείς πόθοι των μεγάλων τους δημιουργών.
Κα εδώ τίθεται ένα πρόβλημα υπό τύπον ερωτήσεως: Και εσύ τι κάνεις;
Συναντάς μετά από δεκαετίες τα πρόσωπα του παρελθόντος σου και ο μύθος σου καταρρέει; Ή τους αποφεύγεις πάση θυσία και μένεις κρυμμένη κάτω από συνήθειες και ρουτίνες και σώζεις τον μύθο που λέγαμε; Γιατί, αν η έκπληξή τους υπήρξε τόσο ειλικρινέστατα οδυνηρή και μόνο στο άκουσμα από τηλεφώνου των χρόνων που κουβαλάς, σκέψου τι θα πάθουν οι Χριστιανοί σαν σε δουν. “Καλοκαίρι ολάνθιστο” ήσουν όταν σε γνώριζαν, ενώ τώρα δεν είσαι παρά μια “μάταιη βάρδια σ’ ένα πλοίο από καιρό πολύ παροπλισμένο” που λέει και ο αγαπημένος ποιητής Κ. Ουράνης.
Λοιπόν; Ποιος να παρηγορήσει ποιον;
Όμως όλα αυτά τα θλιβερά δεν συμβαίνουν με τα άτομα του περιβάλλοντός σου, που έχουν συνηθίσει προοδευτικά τις ηλικιακές σου αλλαγές. Σε συνηθίζουν, τους συνηθίζεις. Το θέμα είναι τι γίνεται για τους ερχόμενους από μακριά και σαν τόπο και σαν χρόνο όπως συνέβη και τώρα.
Δε μου αρέσουν οι συμβουλές, αλλά αυτή τη συγκεκριμένη οφείλω να την δώσω: Φίλοι μου, να κάνετε παρέα με συνομηλίκους σας. Ακόμη και τις ίδιες αρρώστιες έχετε. Ο σφάχτης στη μέση και τους νεφρούς, τα αρθριτικά σας που ανθίζουν με την υγρασία και κάνουν τα γόνατά σας να τρίζουν στο ανέβασμα μιας σκάλας, το αναπνευστικό σας που εκδικείται για το τσιγάρο των νιάτων σας, και δεκάδες άλλα κοινά νοσήματα. Εκπλήσσεσθε μεταξύ σας για κάτι; Όχι. Διαφέρετε σε κάτι; Εδώ ναι, ίσως με τις ενασχολήσεις σας να υπάρχει διαφορά.
Πάρετε εμένα π.χ. Δεν γνωρίζω και πολλούς να αρέσκονται στο γράψιμο. Από κειμενάκια παντός θέματος, διηγήματα, νουβέλες και αφηγήματα μέχρι μυθιστορήματα. Και όλα αυτά βέβαια να έχουν κάτι να πουν σε όσους τα διαβάζουν.
Βέβαια πάνω από όλα αυτά, η μουσική μου, η ασύγκριτη Φίλη μου μακράν. Τα τραγούδια μου, τα ορχηστρικά μου, οι αδυναμίες μου, οι αξίες μου, όλα κομμάτια από τη ψυχή μου βγαλμένα, η Ζωή μου όλη.
Αποφεύγω μετά μανίας την τηλεόραση. Δεν την αντέχω αυτήν την εξάρτηση του ηλικιωμένου απ’ αυτήν. Με καταθλίβει. Οι ειδήσεις με ισοπεδώνουν. Ευτυχώς έχω την πολυτέλεια του περίσσιου Χρόνου και τον χρησιμοποιώ κατά πώς θέλω.
Υπάρχουν και περίοδοι κατά τις οποίες δεν κάνω απολύτως τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Ίσως λίγο διάδρομο, αλλά και αυτόν γρήγορα τον βαριέμαι με χίλιες δυο δικαιολογίες γιατί είμαι τρομερά τεμπέλα. Μόλις αρχίζω λοιπόν και πλήττω με την απραξία μου, γυρίζω ξανά ανανεωμένη στις ενασχολήσεις που προανέφερα και έρχομαι στα ίσα μου που λένε.
Στις περιόδους της τεμπελιάς μου μένω μακριά και από το πιάνο, βρίσκοντας φτηνή δικαιολογία ότι αφού λείπει η Μούσα μου, λείπει και η Έμπνευση, λείπει και η μουσική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο απολογούμαι όταν το πιάνο με ενύπνιο εφιάλτη ζωντανεύει και μου παραπονιέται με μια ανθρώπινη φωνή για την εγκατάλειψή του. Δεν ξέρω, μα αυτό το δικό μου μουσικό όργανο έχει ψυχή, αλήθεια λέω. Έχω άλλο ένα αδερφάκι του. Γιατί δεν λέω και για κείνο το ίδιο;
Εδώ να σημειώσω ότι χρόνια και χρόνια ασχολήθηκα με τη μελέτη και εκτέλεση έργων των Μεγάλων Κλασικών Δημιουργών. Κούραση και των γονέων. Όταν κάποια στιγμή έκανα τούτη τη σκέψη για την οποία ίσως χλευαστώ: Γιατί θα έπρεπε σώνει και καλά να παίζω έργα που προήρθαν από την ψυχή άλλων και να μη γράφω δικά μου, ελάχιστα σε ποιοτική σύγκριση με αυτά των κλασικών, αλλά που μιλούσαν για την δική μου ψυχή; Και αυτή ήταν η αρχή της Σύνθεσης που με λύτρωσε, όπως δηλαδή συμβαίνει και με την ανάγνωση βιβλίων και την συγγραφή τους. Να πω, τελειώνοντας, τον ύμνο για το πιάνο μου, ότι υπήρξε μια ζωή ο καλύτερος φίλος μου, ο λατρεμένος μου, που μου γέμισε τη Ζωή και τον ευχαριστώ εκείνος ξέρει πόσο.

Με όλα τούτα που λέω εξηγώ το γιατί δεν είναι δυνατόν με τέτοια ενδιαφέροντα να νιώσω πλήξη ή μοναξιά.
Εκείνο που ξέρω πια καλά είναι ότι η Σύνθεση και η Συγγραφή με βοηθούν να μιλώ με τον εαυτό μου, με τον οποίο βρίσκομαι σε αγαστή σχέση μπορώ να πω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ακούει τα εξ αμάξης ο αξιότιμος αυτός εαυτός, όταν αφήνεται να πιστεύει σε μεγάλα λόγια, υπερβολικούς επαίνους και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα, για να σπάει το κεφάλι του μετά πέφτοντας σε υφάλους που αν και ορατοί, θαρρείς και τον τραβούν σαν αλεξικέραυνα ένα πράγμα. Του αξίζει να “παθαίνει” λοιπόν, αφού ποτέ δεν “μαθαίνει” ο άτιμος.
Συνομήλικοι φίλοι μου και νεώτεροι ακόμα, καταπιαστείτε με κάτι και κάντε το με πάθος, όταν τουλάχιστον πάψετε να έχετε υποχρεώσεις οικογενειακές. Μεγαλώσατε παιδιά και εγγόνια Λίγος χρόνος πια και για σας. Τον δικαιούστε…

–

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου