Στο παραθύρι σου και απόψε ήρθα δειλά-δειλά
σου χτύπησα απαλά το τζάμι, μα εσύ δεν έβγαλες μιλιά.
Τα δάκρυα στο πρόσωπό σου κύλησαν καυτά,
ήρθα για να γίνουμε ένα και να θυμηθούμε τα παλιά.
Τότε που ήσουν μικρό παιδί και τρελαινόσουν μαζί μου
στις χούφτες σου με κράταγες και ξεδιψούσες ζωή μου.
Την ομπρέλα σου είχες πάντα μαζί, μα δε τη χρησιμοποιούσες
σου άρεσε να βρέχεσαι και πονηρά μου χαμογελούσες.
Η μυρωδιά μου ανάμεικτη, ίδια με τα συναισθήματά σου
ευθύς θα ξεπλύνω τον καημό που ’χει φωλιάσει στην καρδιά σου.
Ο ήχος μου σα μελωδία, θα γλυκάνει τον ψυχισμό σου
τη μελαγχολία σου θα διώξω, είμαι εγώ το φάρμακό σου.
Πάτα στα πόδια σου γερά, η ζωή είναι μια περιπέτεια
όλα κρέμονται από μια κλωστή,
ξεχάστηκα και δε σου έχω συστηθεί, με λένε… βροχή.
_
γράφει η Βάσω Καρλή
Πάρα πολύ όμορφο Βάσω!Σαν τη βροχή!!Καλή σου μέρα!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Άννα μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!