Μπροστά στην είσοδο του ασανσέρ, στο ισόγειο ενός δωδεκαώροφου κτιρίου, μια γυναίκα, πενήντα ετών, κρατάει με το αριστερό της χέρι το γιο της, δεκάεξι ετών, που είναι παιδί με νοητική υστέρηση. Στα δεξιά της στέκεται μια νεαρή, είκοσι χρόνων, που φοράει ακουστικά και κουνάει το κεφάλι της στο ρυθμό τής μουσικής που ακούει.

Η μητέρα πατάει το κουμπί και καλεί το ασανσέρ. Ο γιος της κινείται ρυθμικά, δεξιά και αριστερά, ενώ κάνει διάφορες γκριμάτσες.

Ο θάλαμος του ασανσέρ φτάνει στο ισόγειο. Οι πόρτες ανοίγουν, η νεαρή κοπέλα μπαίνει πρώτη. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και πατάει το κουμπί με το νούμερο δέκα που βρίσκεται στα δεξιά της.

Ακολουθεί η μητέρα, κρατώντας πάντα το χέρι του γιου της.

Ο γιος αφήνει το χέρι της μητέρας του και μπαίνει στο ασανσέρ από την άλλη μεριά, με σκοπό να σταθεί δίπλα στη νεαρή.

Η μητέρα του τον αποτρέπει και του λέει. «Όχι εκεί, Αποστόλη… Εδώ θα σταθείς, δίπλα μου». Τον επαναφέρει  από αριστερά της και τον κολλάει επάνω της, κρατώντας τον με το αριστερό της χέρι.

Η πόρτα του ασανσέρ κλείνει αργά. Την τελευταία στιγμή εισβάλλει στο θάλαμο ένας νεαρός – γύρω στα δεκαεφτά – και στέκεται πίσω από τη μητέρα.

Ο νεαρός απλώνει το δεξί του χέρι και πιέζει το κουμπί με το νούμερο εννέα.

Η μητέρα γυρίζει δεξιά της, κοιτάζει τη νεαρή κοπέλα και της λέει: «Μπορείς να μου πατήσεις το δώδεκα;». Η νεαρή που φοράει ακουστικά, κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω στο ρυθμό της μουσικής που ακούει και δεν ανταποκρίνεται.

Η μητέρα τής λέει… «Μπορείς, αλλά γιατί δεν το πατάς;»

Ο νεαρός χαμογελάει, απλώνει το χέρι του και πατάει το κουμπί με το νούμερο δώδεκα.

Η μητέρα γυρίζει, κοιτάζει το νεαρό και του λέει… «Σ’ ευχαριστώ!»

Ο γιος ξεφεύγει απ’ την επιτήρηση της μητέρας του και προσπαθεί να πάει δίπλα στο νεαρό κορίτσι.

Η μητέρα του προλαβαίνει και τον σταματάει. Του λέει… «Αποστόλη… Μη φεύγεις από δίπλα μου. Κάτσε φρόνιμα… Θα σε μαλώσει ο γιατρός!»

Ο γιος στέκεται δίπλα στη μητέρα του χωρίς να της κρατάει το χέρι. Κουνάει ολόκληρο το σώμα του σαν εκκρεμές, κάνει διάφορες γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη και βγάζει περίεργους ήχους που μοιάζουν με παραπονιάρικο γρύλισμα σκύλου.

Ο νεαρός κοιτάζει τον γιο και καταβάλλει τεράστια προσπάθεια για να μη γελάσει. Ωστόσο, στην προσπάθεια αυτή, του ξεφεύγει καταπιεσμένος αέρας από τα κλειστά του χείλη, βγάζοντας έναν ήχο που τον προδίδει.

Η μητέρα γυρίζει και κοιτάζει το νεαρό, με ένα αυστηρό και έντονα επικριτικό βλέμμα!

Ο νεαρός σοβαρεύει και χαμηλώνει τα μάτια του από ντροπή και για να μη βλέπει το γιο της.

Ο γιος επικεντρώνεται στο είδωλό του, στον καθρέφτη του ασανσέρ. Παράλληλα κινείται σαν εκκρεμές, κάνει διάφορες γκριμάτσες και γρυλίζει σαν σκύλος. Όχι παραπονιάρικα αυτή τη φορά, αλλά σαν να προσπαθεί να τραγουδήσει γρυλίζοντας. Το περίεργο τραγούδι του μετατρέπεται σε γέλιο. Ένα διακεκομμένο γέλιο που εναρμονίζεται με την αναπνοή του.

Η μητέρα κοιτάζει τον γιο της ανήσυχη. Του λέει… «Αποστόλη, κάτσε φρόνιμα! Κάνε υπομονή, γιε μου…»

Ο γιος μένει ακίνητος, αλλά συνεχίζει να γελάει πιο δυνατά τώρα, με ένα δυνατό διακεκομμένο γέλιο που μοιάζει περισσότερο με γκάρισμα γαϊδάρου. Σταματάει το γέλιο απότομα… Κοιτάζει με δέος το είδωλό του στον καθρέφτη. Απλώνει το αριστερό του χέρι και ακουμπάει τον καθρέφτη προσπαθώντας να αγγίξει το πρόσωπό του. Κάνει μισό βήμα εμπρός και κολλάει το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Ανοίγει το στόμα του και βγάζει έξω τη γλώσσα. Αρχίζει να γλείφει τον καθρέφτη, ενώ με το δεξί του χέρι τρίβει τα γεννητικά του όργανα.

Η μητέρα του τον κοιτάζει έντρομη και λέει… «Φρόνιμα Αποστόλη… Ο γιατρός θα σε μαλώσει!»

Η νεαρή κοπέλα βλέπει την περίεργη συμπεριφορά του παιδιού με τη νοητική υστέρηση και βγάζει τα ακουστικά από τα αυτιά της. Κοιτάζει τη μητέρα με απορία και στη συνέχεια γυρίζει το κεφάλι της προς το νεαρό που βρίσκεται πίσω της.

Ο νεαρός βλέπει την κοπέλα, ανασηκώνει τους ώμους του και προσπαθεί να μη βάλει τα γέλια. Φουσκώνει τα μάγουλα του στην προσπάθεια να συγκρατήσει τον αέρα που βρίσκεται μέσα στο στόμα του, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα ξεσπάσει σε γέλια που στη συνέχεια δεν θα μπορεί να ελέγξει.

Η κοπέλα στρέφει ξανά το βλέμμα της στο γιο.

Εκείνος συνεχίζει να γλείφει τον καθρέφτη, με το αριστερό χέρι χαϊδεύει το είδωλό του και με το δεξί τα γεννητικά του όργανα. Τώρα βγάζει ήχους ικανοποίησης.

Η κοπέλα προσπαθεί να μη γελάσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Εγκαταλείπει την προσπάθειά της και αφήνεται σε ένα ξέφρενο γέλιο που μετατρέπεται σε νευρικό και ασταμάτητο. Προσπαθεί να κρατηθεί απ’ τα τοιχώματα του ασανσέρ, για να μη σωριαστεί στο πάτωμα απ’ τα γέλια.

Η μητέρα την κοιτάζει έντρομη και της φωνάζει… «Όχι! Μη… Μη γελάς! Σταμάτα! Μη γελάς!»

Η κοπέλα δεν μπορεί να ελέγξει το νευρικό της γέλιο και συνεχίζει.

Ο γιος σταματάει απότομα ό,τι έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή και κοιτάζει τη νεαρή κοπέλα. Ξεφεύγει από την επιτήρηση της μητέρας του και ορμάει προς το κορίτσι που γελάει ακατάπαυστα. Την αγκαλιάζει, βγάζει τη γλώσσα του και προσπαθεί να τη γλείψει στο πρόσωπο.

Η κοπέλα σταματάει απότομα το νευρικό της γέλιο και τραβιέται προς τα πίσω έντρομη για να αποφύγει τη γλώσσα του αγοριού με την επιθετική συμπεριφορά.

Η μητέρα τραβάει τον γιο της από το πίσω μέρος της μπλούζας του και φωνάζει ικετευτικά… «Μη Αποστόλη! Σταμάτα! Μη…»

Ο γιος της την απωθεί με δύναμη και ελευθερώνεται από τη λαβή της. Κρατάει από τα μπράτσα τη νεαρή και προσπαθεί να τη γλείψει στο πρόσωπο, ενώ ταυτόχρονα κουνάει τον κορμό τού σώματός του μπρος πίσω, μιμούμενος τη χαρακτηριστική κίνηση του σεξ.

Η νεαρή ξεφεύγει από τη γλώσσα του, όχι όμως και από τα χέρια του. Είναι στριμωγμένη στη γωνία του ασανσέρ και φωνάζει τσιριχτά… «Βοήθεια! Πάρτε τον από πάνω μου!»

Ο νεαρός παρακολουθεί τη σκηνή και του φαίνεται αστεία. Αυτή τη φορά δεν κάνει καμία προσπάθεια να πνίξει το γέλιο του. Γελάει δυνατά! Με το αριστερό του χέρι καλύπτει το πρόσωπο του και με το δεξί πιάνει την κοιλιά του.

Ο γιος ακούει το γέλιο του αγοριού και αφήνει την κοπέλα. Γυρίζει και τον κοιτάζει.  Επιτίθεται με δύναμη στο νεαρό που γελάει!  

Η κοπέλα κλαίει και φωνάζει… «Βοήθεια! Ανοίξτε μας!»

Ο γιος πιάνει το αγόρι απ’ τους ώμους και προσπαθεί να του γλείψει το πρόσωπο. Τον στριμώχνει στην πίσω δεξιά γωνία του θαλάμου και τρίβεται επάνω του σεξουαλικά.

Ο νεαρός τον απωθεί και τον ρίχνει επάνω στη μητέρα του. Του φωνάζει… «Άσε με! Φύγε από πάνω μου… Ζώον!»

Ο γιος του επιτίθεται εκ νέου.

Η κοπέλα στρέφεται προς τη μητέρα και της λέει… «Κάντε κάτι… Μαζέψτε τον!»

Η μητέρα κλείνει το πρόσωπό της με τα δυο της χέρια και λέει κλαίγοντας… «Θεέ μου… Γιατί μου το κάνεις αυτό;». Σκουπίζει τα μάτια της και κοιτάζει τους δυο νεαρούς που παλεύουν. Αρχίζει να χαμογελάει και στη συνέχεια να γελάει δυνατά! Όλο και πιο δυνατά! Με ένα γέλιο αρχικά βεβιασμένο, μα στη συνέχεια νευρικό, σχεδόν εξιλεωτικό.

Ο γιος εγκαταλείπει το αγόρι, γυρίζει και κοιτάζει τη μητέρα του. Βγάζει έξω τη γλώσσα του και με το δεξί του χέρι τρίβει τα γεννητικά του όργανα. Γρυλίζει ακόμη μια φορά παραπονιάρικα…

Το ασανσέρ σταματάει… Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν…

Ο νεαρός τρέπεται σε φυγή.

Η κοπέλα τον ακολουθεί τρέχοντας.

Οι πόρτες κλείνουν.

_

γράφει ο Κώστας Μεταλίδης